Wednesday, December 29, 2010

ေကာင္းေသာ ႏူတ္ဆတ္ခြဲခြာျခင္းပါ ”၂၀၁၀”

ႏွစ္သစ္ကို ေရာက္ေတာ႔မွာပါ။ တကယ္ေတာ႔ ဒီ ၂၀၁၀ ကို ျမန္ျမန္ႏူတ္ဆတ္ခ်င္ေနတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ ၂၀၁၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲမူ႔ေတြပဲ ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ရေတာ႔ ျမန္ျမန္ႏူတ္ဆတ္ခ်င္ေနတယ္ထင္ပ။

လူဆိုတာကလည္း ေကာင္းတာေတြပဲလိုခ်င္ေနႀကေတာ႔ ဒီလို စိတ္ဆင္းရဲတဲ႔ အခ်ိန္မ်ိဴးဆိုရင္ အေခြႀကည္႔သလို ရစ္လို႔ရရင္ ရစ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာေလ။ ၂၀၁၁ ဆိုတဲ႔ အနာဂတ္မွာ ဘာေတြျဖစ္မလဲဆိုတာကို မသိေပမယ္႔ စိတ္ဆင္းရဲမူ႔ေတြပဲ မ်ားေနတဲ႔ ဒီ ၂၀၁၀ ကိုျမန္ျမန္ အဆံုးသတ္ခ်င္ေနျပီ။ ၂၀၁၁ ဆိုတဲ႔ ႏွစ္သစ္ကို စိတ္သစ္ လူသစ္၊ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုဖို႔ အသင္႔ျဖစ္ေနမိျပီ။

ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားႀကည္႔ ေတာ႔ ၂၀၁၀ ထဲမွာ ငါဘာေတြမ်ား ထူးထူးျခားျခားေလးေတြ လုပ္ျဖစ္လဲ။ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ၊ ဘဝႀကီးအတြက္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္.. တကယ္ေတာ႔ က်မက လမ္းေပ်ာက္ေနဆဲ ဆိုတာကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္နားလည္လာတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ အတြက္လည္း ဘာမွထူးထူးျခားျခား မလုပ္ခဲ႔သလို၊ ကိုယ္႔အတြက္လည္း ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဘဝႀကီးကို စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုေတာ႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကေတာ႔ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဒီႀကားထဲမွာမွ ၂၀၁၀ စဝင္ကတည္းက ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တယ္၊ အႀကီးအက်ယ္ႀကီးေတြ မဟုတ္ေပမယ္႔ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္၊ ေအးဂ်င္႔က ေျပာင္းရတာနဲ႔၊ ႏွစ္ကုန္ခံနီးေတာင္မွ သူေဌးက ျပသနာရွာေသးတယ္၊ ဒီလိုမ်ိဴးေတြ ျဖစ္ေနမွေတာ႔ က်မ ဒီႏွစ္ႀကီးကို ျမန္ျမန္ကုန္ေစခ်င္ေနတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဘယ္ႏွစ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္ က်မရဲ့ ကံႀကမာကေတာ႔ ေျပာင္းလို႔ရခ်င္မွ ရမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔လည္း လူရဲ့အစြဲ၊ က်မရဲ့အစြဲေပါ႔ ဒီႏွစ္ႀကီးထဲက ရုန္းထြက္လိုက္ရရင္ က်မ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားမယ္လို႔ထင္္ေနခဲ႔တယ္။ ေကာင္းခ်င္မွလည္း ေကာင္းလာႏိူင္မယ္ဆိုတာကို က်မသိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္းေလ….. ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေပါ႔ေနာ္….

ေအာ္… ေကာင္းတာေလး တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္၊ အဲဒီ႔အတြက္လည္း တကယ္ကိုရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ အေမစု ျပန္လြတ္လာတာပါပဲ။ ၂၀၁၀ ထဲမွာ က်မအတြက္ေကာင္းတာ အဲဒီ႔တစ္ခုပဲရွိခဲ႔ရတယ္။

ဘယ္လိုပဲမေကာင္းတာေတြ ႀကံဳႀကံဳ က်မအတြက္အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေပးေနတယ္၊ ေလာကႀကီးကို ေရွ ့ဆက္လွမ္းဖို႔ ခြန္အားေတြေပးေနတယ္လို႔ပဲ ယူဆရမွာပါပဲ။ အခုလဲ ၂၀၁၀ ကေပးတဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ၂၀၁၁ ထဲကို အေကာင္းဆံုးေလွ်ာက္လွမ္းရမွာပါပဲ။ က်မကို သင္ခန္းစာေတြ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ ၂၀၁၀ ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိရင္းနဲ႔၊ ထာဝရ ႏူတ္ဆတ္ခဲ႔ပါတယ္။

”၂၀၁၀” သင္ဟာ အခုေတာ႔ ငါတို႔နဲ႔ အျပီးအပိုင္ႏူတ္ဆတ္ရေတာ႔မယ္။ သင္ထမ္းေဆာင္ထားရတဲ႔ တာဝန္ေတြ ျပီးဆံုးေတာ႔မယ္၊ လူသားေတြအားလံုး သင္႔ကိုႏူတ္ဆတ္ႀကေတာ႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ သင္ေက်နပ္ပါ၊ သင္တာဝန္ေတြ ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တယ္လို႔ သင္မွတ္ယူထားပါ။ သင္သည္ လူသားမ်ား အေပၚဝမ္းနည္းမူ႔ေတြ၊ ဝမ္းသာမူ႔ေတြ အလံုးစံုကို သင္ေပးျပီးသြားျပီ။ သင္သည္ ထာဝရ အနားယူဖို႔ ျပင္ဆင္ထားပါေတာ႔။ သင္႔အတြက္ ငါတို႔ လူသားေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုခဲ႔ဖူးသည္။ ယခုလဲ ေနာက္ေရာက္လာအံုးမည္႔ ႏွစ္သစ္ကို ငါတို႔ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုျပီး သင္႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏူတ္ဆတ္ႀကမည္။ သင္သည္ အတိတ္မွာသာ က်န္ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔။ ေကာင္းေသာ ႏူတ္ဆတ္ခြဲခြာျခင္းပါ ”၂၀၁၀”

လူသားအားလံုး စိတ္ဆင္းရဲမူ႔မ်ား ႏွစ္ေဟာင္းႏွင္႔အတူ ပါသြားဖို႔ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းပါသည္။

Thursday, December 9, 2010

အဘိဓါန္

ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ႔စကားကုိ
ခဏ၊ခဏ ေတာ႔ငါမေျပာခဲ႔ပါဘူး
ေမးတိုင္းလည္း မေျဖခဲ႔သလို
ေျပာဖို႔လည္း မႀကိဳးစားခဲ႔ပါဘူး
မယံုရင္လည္းေန မဆံုခ်င္လည္းေနပါေတာ႔
တစ္ခ်ိဴ႔ကေျပာတဲ႔ အခ်စ္အေႀကာင္းက
ငါ႔အတြက္ေတာ႔ ဘာသာျပန္လြဲတဲ႔ အဘိဓါန္ တစ္ခုပါပဲ…….

Tuesday, December 7, 2010

ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ အေႀကာင္း

ေမေမေရ ဒီေန႔ သမီး ဆယ္တန္းေအာင္ျပီေလ။ သမီးဘဝအတြက္ သမီးေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ လမ္းစေလး ပြင္႔လာျပီေပါ႔ေနာ္။ ေမေမ သည္းျငီးခံေနအံုးေနာ္။ သမီး အလုပ္ရမွ ေမေမ အနားယူလို႔ရမွာ။ သမီးသတင္းစာထဲမွာ အလုပ္အလိုရွိသည္ဆိုတဲ႔ ေႀကာ္ျငာေတြကို လိုက္ရွာျပီး အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔လုပ္ေနတယ္ေမေမ။ အလုပ္ေတြကလည္း ေမေမရယ္ လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားလိုက္တာ… ေဟာ….. အလုပ္ေလးတစ္ခုေတာ႔ ေတြ႔တယ္ေမေမ။ သမီးတို႔လို ဆယ္တန္းေအာင္ခါစေလးေတြေတာ႔ ဝင္လုပ္လို႔ရမယ္ထင္ပ။

ေမေမေရ.. သမီးေတာ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြေတာ႔ သြားတင္ျပီးျပီေမေမ.. အင္တာဗ်ဴးက မနက္ျဖန္တဲ႔ ေမေမရဲ့။ ေမေမ ဆုေတာင္းေပးေနာ္၊ သမီးအလုပ္ရေအာင္လို႔ေလ။ ေမေမေရ.. အင္တာဗ်ဴးေျဖဖို႔ လာလိုက္က်တဲ႔ လူေတြအမ်ားႀကီးပါပဲလား။ သမီးလို ဆယ္တန္းေအာင္ခါစေလးေတြေရာ.. ဆယ္တန္းေအာင္တာ ႀကာျပီးျဖစ္တဲ႔ မမေတြေကာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သတင္းစာထဲက ေႀကာ္ျငာမွာကေတာ႔ သူတို႔လိုတဲ႔လူဦးေရက ၅ေယာက္တဲ႔။ ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီးထဲက လူ၅ေယာက္ကို ေရြးမွာဆိုေတာ႔ ေမေမရယ္ သမီးပါပမလားဟင္။

အင္တာဗ်ဴးခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ႔ လူႀကီးကေလ သမီးကိုေမးတယ္ သိလား၊ အဂၤလိပ္လိုေျပာတက္လားတဲ႔။ ေမေမရယ္ သမီးတို႔ရဲ့ အေျခအေနက လူလတ္တန္းစားထဲမွာ ပါတယ္ဆိုေပမယ္႔ ဝမ္းစာစားရံုေလးပဲ လံုေလာက္တာေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ထားတယ္ဆိုေပမယ္႔လည္း သမီးက စာေတာ္တဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ဘူးေလ။ အျပင္သင္တန္းတက္ဖို႔ အတြက္ကလည္း မလံုေလာက္တဲ႔ ဝင္ေငြနဲ႔ ေမေမကေကာ ဘယ္လိုမ်ိဴးမ်ား ထားႏိူင္မွာလဲ။ ေမေမ႔ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူးေမေမရယ္။ သမီးမႀကိဳးစားခဲ႔မိတာကိုပဲ အျပစ္ဖြဲ႔ရေတာ႔မွာေပါ႔ေနာ္။ အခုေတာ႔ အဲလူႀကီးက အဲလိုေမးေတာ႔ သမီးမွာ ဘာေျဖရမလဲေတာင္မသိပါဘူး ေမေမရယ္။ သမီးကလည္း လိမ္မွမလိမ္တက္တာေနာ္။ သမီးမတက္ဘူးဘဲေျဖလိုက္တယ္ေလ။

သူကထပ္ေမးေသးတယ္ေမေမရဲ့။ ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အေတြ႔အႀကံဳဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိသလဲတဲ႔ေလ။ ေမေမရယ္… သမီးက အခုမွ ဆယ္တန္းေအာင္တာေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳရွိမွာလဲလို႔။ ေနာက္ျပီး သူတို႔ေႀကာ္ျငာထားတဲ႔ ထဲမွာလည္းမပါဘူးေလ။ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ႔လူဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဴးလဲဟင္ေမေမ။ သူတို႔လည္း သမီးတို႔လုိ ဘာမွမသိမတက္ေသးတဲ႔ ေနရာကေန၊ စျပီးပဲ အလုပ္လုပ္လာရတာမလားဟင္။ ဘာလို႔ သမီးတို႔လို လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳမရွိတာနဲ႔ အလုပ္မခန္႔ခ်င္ဘူးတဲ႔လားေမေမရယ္။ အဲလိုသာဆိုရင္ လူေတြ အလုပ္လက္မဲ႔ေတြျဖစ္ကုန္ ႀကမွာေပါ႔ေနာ္။ ဘာလို႔လူေတြက အစကေနေတာ႔ မစခ်င္ႀကပဲနဲ႔ သူမ်ားပ်ိဴးေထာင္ျပီးသားေတြကိုမွ ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္းပိုေပးျပီး ခိုင္းခ်င္ေနႀကတာလဲဟင္။

ေမေမေရ.. သမီးေလ အလုပ္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္အားငယ္မိေနျပီေမေမ။ ပင္လည္းပင္ပန္းေနျပီ။ သူမ်ားေတြ သင္ေနတဲ႔ တက္ေနတဲ႔ သင္တန္းေတြကို ေမေမလည္း သမီးကို မထားေပးႏိူင္လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနျပီလားဟင္။ ေမေမ သမီးကို မုန္႔ဖိုးမေပးႏိူင္လို႔လည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ေမေမရယ္။ ေမေမ ေက်ြးထားတဲ႔ ထမင္းကို စားေနရတာကိုပဲ သမီးအားနာလွပါျပီ။

ေမေမေရ.. မမက ေျပာတယ္၊ သမီးကို ကေလးေတြကို စာျပတဲ႔ အလုပ္လုပ္ပါလားတဲ႔။ သမီးလည္း အလုပ္မွမရေသးတာေနာ္။ သမီးအဲဒီ႔ အလုပ္ေလးကိုပဲ သမီးလုပ္ရမွာေပါ႔ေလ။ သမီးအခု ကေလးေတြကို စာျပတဲ႔အလုပ္ေလးက ရတဲ႔ေငြနဲ႔ မိသားစုအတြက္ တႏိူင္တာဝန္ေလးေတာ႔ သမီးယူလို႔ရေနပါျပီ။ ဒါေပမယ္႔ေလ သမီးဒီအလုပ္ကို ဝါသနာ မပါဘူးေလ ေမေမရယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ သမီးက စာမေတာ္ဘူးဆိုတာ ေမေမသိပါတယ္။ သမီး ေသခ်ာမသိတဲ႔ အေႀကာင္းအရာတစ္ခုကို သမီးထက္ငယ္တဲ႔ သမီးကို အားကိုးေနတဲ႔ တပည္႔ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲေမေမ။ သမီးအဲလိုေပါ႔ေပါ႔ဆဆနဲ႔ေတာ႔ ပညာေတြမေပးခ်င္ပါဘူး ေမေမရယ္။

ေမေမကေတာ႔ သမီးကို စိတ္ဆိုးေနျပီေနာ္။ ေမေမ ေဒါသထြက္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကို သမီးမွတ္မိေနေသးတယ္ သိလား။ အင္တာဗ်ဴး ေတြေျဖတာ မေအာင္လို႔ေလ။ နင္ဘယ္လိုေတြ ေျဖေျဖလာလို႔လဲတဲ႔။ အင္တာဗ်ဴးေျဖတယ္ဆိုတာ လိမ္သင္႔ရင္လိမ္ရတယ္တဲ႔။ နင္မတက္ေပမယ္႔လည္း တက္တယ္လို႔ေျဖရတယ္တဲ႔၊ အေတြ႔အႀကံဳမရွိလည္း ရွိတယ္လို႔ေျဖရတယ္တဲ႔၊ အဲဒါမွ အလုပ္ရမွာေပါ႔တဲ႔။ နင္႔လိုမ်ိဴးသာ ေျဖေနရင္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ အလုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔ေလ။ ေမေမရယ္ သမီးအဲလိုေတြ လိမ္ျပီးမေျဖခ်င္ပါဘူး။ ဒါဆို ငါးပါးသီလကို သမီး ႀကိဳးရေတာ႔မွာေပါ႔။ အဲလို လိမ္ေျပာမွ အလုပ္ရရေတာ႔မွာလားေမေမ။ ေမေမက သမီးကို လိမ္ေျပာတက္တဲ႔ လူျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ယံုပါတယ္။ ေမေမ႔ရဲ့ျဖတ္သန္းလာတဲ႔ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳအရ ဒီလိုလုပ္မွ ဒီလိုေလးေျပာမွ ေလာကႀကီးနဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ေမေမသိေနတယ္မလားဟင္။ ဒါဆို ဒီေလာကႀကီးက အလိမ္အညာေတြနဲ႔ပဲျပည္႔ေနတာပဲလားဟင္။ ေမေမတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေကာ ဘယ္လိုျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရလဲဟင္။

ေမေမေရ.. သမီးေလ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေခါင္းေတြရူပ္ျပီး စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း က်ေနပါျပီ။ တစ္ေန႔ ေမေမက သမီးကို ေျပာတယ္၊ အစ္မတစ္ေယာက္က အလုပ္တစ္ခုေျပာေပးမယ္တဲ႔၊ အေရာင္းဝန္ထမ္း လုပ္ရမွာတဲ႔၊ ေရာင္းရမယ္႔ အရာက ေဆးတဲ႔၊ ဆရာဝန္ေတြ ညႊန္ႀကားေပးမွ ေသာက္လို႔ရတဲ႔ ေဆးေတြတဲ႔ေလ။ ဒီတစ္ခါရေအာင္နင္ေျဖရမယ္တဲ႔၊ မတက္လည္းတက္တယ္လို႔ေျဖတဲ႔၊ လိုအပ္မယ္႔ အရာေတြကို အဲဒီ႔အစ္မဆီမွာ သြားသင္တဲ႔၊ ေမေမရယ္… သမီးလည္း အလုပ္ရခ်င္တာေပါ႔၊ ဒါေႀကာင္႔ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ သမီးေမေမ ေျပာတဲ႔အတိုင္းပဲ ေျဖမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ေမေမ။

ေျပာေပးမယ္႔ အစ္မကလည္း ေသခ်ာသင္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အားလည္းေပးတယ္။ မတက္တဲ႔အရာဆိုတာ ကိုယ္က သင္ယူခ်င္စိတ္ရွိရင္ အကုန္သင္ယူလို႔ ရတယ္တဲ႔။ ဘာမွ အားငယ္ဖို႔ မလိုတဲ႔ အေႀကာင္းသူကေျပာတယ္ေလ။ သမီးက နည္းနည္းေတာ႔ ေႀကာက္တာေပါ႔ေမေမရယ္၊ ေဆးဆို ပါရာစီတေမာ ေလာက္သာသိတဲ႔ သမီးက ဒီေဆးေရာင္းတဲ႔ အလုပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ႔ေလ။ အဲဒါေႀကာင္႔ အစ္မက အဲဒီ႔လို ျပန္ေျပာလိုက္တာ သိလားေမေမ။ မသိတာ မတက္တာ သိခ်င္တာရွိရင္ သူ႔ကို ေမးလို႔ ရတယ္ဆိုတဲ႔ အေႀကာင္းလည္းေျပာတယ္ ေမေမရဲ့သိလား။ သူက ဆရာဝန္ေလ၊ အဲဒီ႔ေတာ႔ သူအကုန္ရွင္းျပႏိူင္တယ္တဲ႔။

ဒါနဲ႔ပဲ ေမေမရယ္ သမီးေလ အင္တာဗ်ဴးကို သြားေျဖခဲ႔တယ္။ ေမေမ ေျပာသလိုပဲ သမီးလည္း အတက္ႏိူင္ဆံုးေျဖခဲ႔တယ္ေမေမ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးေအာင္တယ္၊ဘယ္ေန႔ အလုပ္လာဆင္းပါ ဆိုတဲ႔ ဖုန္းလာပါေလေရာေလ။

အဲဒီ႕မွာ သမီးသိလိုက္ရတာ တစ္ခုရွိတယ္ေမေမ။ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္တာကိုသိလိုက္ရတယ္။ တျခားႏိူင္ငံေတြေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔ေမေမရယ္… သမီးတုိ႔ေမြးကတည္းက ေနလာတဲ႔ သမီးတုိ႔ရဲ့ႏိူင္ငံမွာေတာ႔ တကယ္ကို မလြယ္ကူပါဘူး။ အလုပ္တစ္ခု ရဖို႔အတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြမ်ားတဲ႔အျပင္ မတက္တဲ႔သူကို တက္ေအာင္သင္ေပးဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရွိႀကဘူးေလ။ အကုန္လံုးကို အဆင္သင္႔ေလး လိုခ်င္ေနႀကတဲ႔ အလုပ္ရွင္ေတြပဲ မ်ားႀကတာကို သမီးေတြ႔ရတယ္ေမေမ။ သမီးတို႔လုိ ေခတ္နဲ႔အညီလုိက္ျပီး ပညာမသင္ႏိူင္၊ အေတြ႔အႀကံဳမရွိတဲ႔ လူေတြအတြက္ကေတာ႔ အလုပ္ဆိုတာဘယ္နားေနမွန္းကို မသိပါဘူး။

သမီးေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ ဒီအလုပ္ကို ရခဲ႔တာေမေမ။ ဒါေႀကာင္႔ ဒီအလုပ္မွာ သမီးႀကိဳးစားမယ္ ေမေမ။ ဒီအလုပ္က ရတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔လဲ မိသားစုကိုလည္း တက္ႏိူင္တဲ႔ဘက္ကသမီးကူညီမယ္၊ ေနာက္ျပီးသမီး မတက္ေသးတဲ႔ ပညာေတြကိုလည္း သမီးတက္ေအာင္သင္ရအံုးမယ္ေမေမ။ သမီးဘဝအတြက္ ဒီအလုပ္ေလးက အလင္းေရာင္ေလးတစ္ခုပါပဲေမေမရယ္။ ဒါေႀကာင္႔ ေမေမ႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္သလို အလုပ္အတြက္ေျပာေပး သင္ျပေပးတဲ႔ အစ္မကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ ေမေမေရ…. ေနာက္မွ သမီးရဲ့ အလုပ္အေႀကာင္းေလးေတြကို ေမေမ႔ကို ျပန္ေျပာျပရအံုးမယ္။ သမီး ဘယ္လိုေတြ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ရတယ္ဆိုတာကို ေမေမသိမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္……… သမီးတစ္ေန႔ေတာ႔ ေမေမ သိေအာင္ေျပာျပျဖစ္မွာပါ ေမေမ….

Friday, December 3, 2010

ေဆာင္းအိမ္မက္ တစ္ခု

ရာသီဥတု မရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ေနျပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ ျမန္မာျပည္ကို တမ္းတမွန္းဆျပီး၊ ဒီအခ်ိန္ဆို တုိ႔တိုငး္ျပည္မွာ ေအးသင္႔သေလာက္ေတာ႔ ေအးေနေတာ႔မွာပဲလို႔ေတြးေနမိတုန္း၊ ရွင္႔ကိုပါ အေတြးထဲေရာက္လာမိတာပါပဲ။

တကယ္ဆို အခ်ိန္ေတြကေတာ္ေတာ္ကို ေႏွာင္းေနပါျပီ။ ဘယ္လိုပဲ အခ်ိန္ေႏွာင္းေႏွာင္း အတိတ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုပဲေမ႔ထားေမ႔ထား၊ ျပန္ျပင္လို႔မရတဲ႔ အရာေတြကေတာ႔က်န္ေနခဲ႔တာပါပဲေလ။ အဲဒီ႔ အခ်ိန္တုန္းကေလ၊ က်မဘာျဖစ္လို႔မ်ား ရွင္႔ကိုလမ္းခြဲဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတာလဲ၊ ရွင္ကေကာ က်မလမ္းခြဲတာကို တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ မတားခဲ႔ရတာလဲ။ က်မအသက္အရြယ္ေႀကာင္႔ က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွားသြားတာလား။ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ေရးရေျပာရတာသာ လြယ္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ႔နားလည္ရခက္သားပဲေနာ္။

အရာအားလံုးျပီးဆံုးသြားေတာ႔မွ ရွင္႔ကိုက်မ ခ်စ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကို သိလာ၊နားလည္လာရတယ္။ အဲဒီ႔လို နားလည္လာေအာင္မ်ား ရွင္လုပ္လိုက္သလားမသိပါဘူး။ အခုမ်ား ရွင္နဲ႔ျပန္ေတြ႔ရင္ က်မ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ျပံဳးျပႏိူင္ပါ႔မလားဟင္။ က်မကိုယ္က်မ အခုထိကို နားမလည္ႏိူင္ေသးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆို ရွင္နဲ႔လမ္းခြဲျပီးတဲ႔ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ ႀကာတဲ႔အထိကို က်မရွင္႔ကို ခ်စ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကို လက္မခံခဲ႔လုိ႔ပါပဲ။ အရင္ရည္းစားေတြလိုပဲ ကြဲျပီး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ထား ေမ႔သြားမွာပဲလို႔ေတြးထင္ထားခဲ႔မိတာေလ။ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးခဲ႔တာပဲေနာ္။

ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလးႀကာျပီး တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကို ႀကားမွပဲ က်မ ရွင္႔ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ခဲ႔၊ ခ်စ္ေနဆဲဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ႔စကားကေတာ႔ ရွင္ျမန္မာျပည္ျပန္လာျပီး မဂၤလာေဆာင္ေတာ႔မယ္ ဆိုတဲ႔စကားေလးပါပဲ။ က်မေလ သူငယ္ခ်င္းေရွ့မွာေတာ႔ က်မအလွပဆံုးျပံဳးျပီး ေကာင္းတာေပါ႔လို႔ ေျပာႏိူင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူေတြမရွိတဲ႔ တစ္ေနရာမွာေတာ႔ က်မေလ….

အဲဒီ႔ေန႔ကတည္းက က်မျမန္မာျပည္ကေန ထြက္ေျပးခ်င္ေနခဲ႔တာပါ။ ရွင္ျပန္လာလို႔ လမ္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မရွင္နဲ႔ ဆံုမိမွာကို အရမ္းေႀကာက္ေနခဲ႔တယ္။ က်မ ရွင္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ျပံဳးမေနႏိူင္မွာ စိုးလို႔ပါ။ က်မ ျမန္မာျပည္ကေန ျမန္ျမန္ထြက္ေျပးႏိူင္ဖို႔ကို က်မ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားခဲ႔တာပါပဲ။ က်မ ဆုေတာင္းေတြ ျပည္႔တယ္သိလား၊ က်မ ရွင္မဂၤလာမေဆာင္ခင္မွာပဲ က်မ ထြက္ေျပးႏိူင္ခဲ႔တယ္။ ရွင္႔ အတြက္က်မ အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကေန ျပန္ႀကားပါတယ္။ ရွင္ မဂၤလာေဆာင္ျပီးျပီတဲ႔။ က်မေက်နပ္ပါတယ္။

က်မ ရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ က်မေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔ လမ္းကို ရွင္မတားပဲရွင္႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္႔လူကို ရွင္ေရြးခ်ယ္ရမွာေပါ႔။ အခုေတာ႔ က်မ ဒီေရာက္ေနတာေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီဆိုေတာ႔ ရွင္႔မဂၤလာသက္တမ္းလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီေပါ႔ေနာ္။ ရွင္လည္း ရွင္႔မိသားစုနဲ႔ရွင္ရွိေနျပီ၊ က်မလည္း က်မ အခ်စ္သစ္နဲ႔ က်မရွိေနျပီဆိုေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း ရွင္႔ကို သတိရမိတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႔ က်မ ဝန္ခံပါရေစ။

အစတည္းက အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို အားကိုးခဲ႔တဲ႔ က်မရဲ့ စိတ္ေႀကာင္႔လို႔က်မထင္ပါတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ မိသားစုနဲ႔မဟုတ္ပဲ က်မတစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အားငယ္တဲ႔ စိတ္ေလးေတာ႔ ရွိတယ္ေလ။ အဲလိုအခ်ိန္ဆို က်မရွင္႔ကို သတိရမိတယ္။ ရွင္ရွိေနရင္ ရွင္႔ကိုဂ်ီက်မိမွာပဲလို႔ေပါ႔။ က်မေတာ႔ ငရဲေတြႀကီးကုန္ျပီထင္ပါတယ္ေနာ္။ အိမ္ေထာင္ရွိျပီးသား ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို က်မ သတိရေနမိလို႔ေပါ႔။ က်မ မွားေနျပီထင္တယ္ေနာ္။ အဲလိုရွင္႔ကို သတိရမိတိုင္း ရွင္ေပ်ာ္ေနပါေစလို႔ က်မစိတ္ထဲကေန ဆုေတာင္းေပးေနမိပါတယ္။

ရွင္႔ကိုတစ္ႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ႔ က်မျပန္ျမင္ခ်င္ေနမိပါတယ္။ အေဝးကေနျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ေနာ္။ ရွင္႔ရဲ့ သားျဖစ္ျဖစ္ သမီးျဖစ္ျဖစ္၊ ရွင္႔ရဲ့ မိသားစုေလးကိုလဲေတြ႔ခ်င္မိတယ္။ ရွင္ကေတာ႔ တည္ျငိမ္တဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားျပီလို႔ က်မယံုႀကည္ပါတယ္။ က်မကေတာ႔ တည္ျငိမ္တဲ႔ ဘဝတစ္ခုကိုေတာ႔ မပိုင္ဆိုင္ေသးပါဘူး။ ပိုင္ဆိုင္ႏိူင္ေအာင္ေတာ႔ က်မႀကိဳးစားေနဆဲပါ။ လက္ရွိရေနတဲ႔ အခ်စ္တစ္ခု အေပၚကိုလည္း တည္ျမဲေအာင္ ခိုင္ျမဲေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ရွင္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး မွားခဲ႔တဲ႔ အမွားမ်ိဴး၊ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တဲ႔ အမွားမ်ိဴးထပ္မျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္႔ခ်စ္သူကို မနာႀကဥ္ေအာင္ က်မ အတက္ႏိူင္ဆံုး ဂရုစိုက္ေနပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ရွင္႔ကို သတိရေနတာေတာင္ က်မခ်စ္သူကို နာႀကဥ္ေအာင္ လုပ္မိေနျပီထင္တယ္ေနာ္။ က်မရွင္႔ကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊ က်မ ခ်စ္သူက်မကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာေလ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ျပီး က်မမိသားစု အေႀကာင္း၊ ရွင္႔မိသားစု အေႀကာင္းေတြကို ရီရီေမာေမာနဲ႔ ေျပာေနႏိူင္မယ္လို႔ ယံုႀကည္ပါတယ္။

“ဟိတ္.. ဘာေတြေတြးေနတာလဲ ခိုင္…. အလုပ္မသြားေတာ႔ဘူးလား… ေနာက္က်ေနျပီေလ…..”

သူငယ္ခ်င္း ေဝ လွမ္းေျပာမွ က်မ နာရီကို ႀကည္႔မိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ့… ေနာက္က်ေနျပီ….
ေတာ္ႀကာ က်မရဲ့ ခ်စ္သူ လာေခၚေတာ႔မည္။ ေတာ္ႀကာ က်မ ရည္းစားေဟာင္း အေႀကာင္း ေတြးေနလို႔ ေနာက္က်သည္ကိုသာ သူသိလွ်င္ေတာ႔ျဖင္႔………………….. :P

Monday, November 22, 2010

အဲဒါ ဗမာလားတဲ႔..............

ရီမိုး ရဲ့ အခု လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ စိတ္ထဲမွာ သိမ္းထားရတာ အေတာ္ကို ပင္ပန္းျပီး အေတာ္ကို ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ႔ အတြက္ စာသားေတြ အေနနဲ႔ ခ်ေရးျပီး ရင္ဖြင္႔ မိတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ႔ေနာ္…


ရီမိုးတို႔ မေလးရွားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားပါတယ္၊ ဗမာအခ်င္းခ်င္းေပါ႔ေနာ္။ မေလးရွားတင္လား တျခားႏိူင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနႀကေသာ ဗမာမ်ားေကာ ဒီလိုရွိမလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ေယာက်ၤားေလးေတြပါ။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခုရျပီဆိုရင္ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေလွ်ာက္ေပး ဖုန္းေတြဆက္ခိုင္း၊ ျပီးေတာ႔ ခ်စ္စကားႀကိဳက္စကားေျပာေပါ႔ေလ။ ေယာက်ၤားေလးတိုင္းကို မဆိုလိုပါဘူးေနာ္။ ရီမိုး ျမင္ဘူးတဲ႔ ႀကံဳဖူးတဲ႔ ေယာက်ၤားေလးေတြဆိုရင္ ဒီလိုမ်ိဴး မရွိပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေႀကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးေႀကာင္႔ ခင္ျပီးသားေတြ၊ ေကာင္မေလးဘက္ကလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလို႔၊ ေကာင္ေလးဖုန္းဆက္တိုင္းလည္း ေကာင္မေလးက ဖုန္းျပန္ကိုင္ျပီး စကားျပန္ေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အတိုင္းထက္အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္က ဘယ္လိုေကာင္မေလး ဖုန္းနံပါတ္ကို ရျပီး ဖုန္းေတြ အခ်ိန္မေတာ္ေခၚ၊ ေကာင္မေလးက လက္ခံျပီးစကားမေျပာဘူးဆိုရင္ အလိုလို ေကာင္ေလးဘက္က ေနာက္ဆုတ္သင္႔တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေကာင္ေလးေတြ နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။


ဘာလို႔လဲဆို အခု ရီမုိး နဲ႔ အတူေန အစ္မခံစားေနရတဲ႔ အရာတစ္ခုကို ေျပာျပခ်ုင္ပါတယ္။ ရီမိုးတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဗမာအေပါင္းအသင္း အလြန္ရွားပါတယ္။ ဗမာမိန္းခေလးေတြလည္းမရွိပါဘူး။ အလုပ္မွာကလည္း ဗမာဆိုလို႔ ခန္႔ထားတာ ၃ေယာက္ပဲရွိတာပါ။ မိန္းခေလးက ရီမိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္၊ ေယာက်ၤားေလး ၁ေယာက္ပဲရွိတာပါ။
ခင္တဲ႔ေယာက်ၤားေလးဆိုလို႔လည္း အဲဒီ႔၁ေယာက္ပဲရွိတာေပါ႔ေလ။ အလုပ္အတူတူ လုပ္တဲ႔ လူဆိုေတာ႔လည္း ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးထားရတယ္ေလ။ အလုပ္မွာက လိုတာကိုး…. သူကမွ တစ္ဆင္႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုသူက ဖုန္းနံပါတ္ ရသြားပါတယ္။ အဲဒီ႔ေကာင္ေလးက ရီမိုး တို႔ အိမ္နားက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တာပါ။ ေစ်းဝယ္ရင္းနဲ႔ သိတာက တစ္ေႀကာင္း၊ အလုပ္တူ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ သိတာကတစ္ေႀကာင္းဆိုေတာ႔ သူ႔ဆီဖုန္းနံပါတ္ရွိေနတာ ဘာအေရးလဲလို႔ ကိုယ္ေတြက ေနေနခဲ႔တာေပါ႔။


အဲဒီ႔ ေကာင္ေလးက စျပီးေဖာက္တာပါပဲ။ အတူေန အစ္မ ဆီကို ဖုန္းေတြ ဆက္ပါတယ္။ ပထမ အစ္မကလည္း သိေနတဲ႔ သူေတြလည္း ျဖစ္ေတာ႔ ဖုန္းနားေထာင္လိုက္ပါတယ္။ အေႀကာင္းမရွိပဲ နည္းနည္း ရက္ဆက္ျပီးေခၚလာေတာ႔ အစ္မကလည္း ဖုန္းမကိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒါကို သူက စိတ္ဆိုးတယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ျခားသူဆီ ဖုန္းနံပါတ္ေပးျပီး ဆက္ခိုင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးဖုန္းေခၚေတာ႔ အစ္မကဖုန္းကိုင္မိသြားပါတယ္။ ေနာက္ သူမသိတဲ႔ လူဆိုေတာ႔ ဖုန္းျပန္ခ်ျပီး ဖုန္းလံုးဝမကိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒါကို အခ်ိန္တိုင္း အလုပ္ခ်ိန္၊ ညအိပ္ခ်ိန္ေတာင္ မေရွာင္ပဲ ဖုန္းေတြေခၚေနခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အစ္မလည္း စိတ္ညစ္လြန္းလို႔ဆိုျပီး ဖုန္းနံပါတ္ကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။


အဲဒီ႔မွာ အဲဒီ႔လူက ရီမိုးရဲ့ ဖုန္းကိုေခၚလာပါတယ္။ အဲဒီ႔မွာမွ သူ႔ကို ဘယ္သူ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာ သိသိသာသာႀကီးကို ေပၚလာတာပါပဲ။ ဖုန္းနံပါတ္ ႏွစ္ခုလံုးကို သိတဲ႔လူဆိုလို႔ အလုပ္တူတဲ႔ အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ ေစ်းဆိုင္က တစ္ေယာက္ရယ္၊ ဒါပဲရွိတာဆိုေတာ႔ အေျဖက ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီ႔လူက ဖုန္းနံပါတ္ကို အမ်ိဴးမ်ိဴးေျပာင္းျပီးေခၚေနတာပါ။ ဖုန္းကိုေခၚတာမ်ား မနားမေနကို ေခၚေနတာ ကိုယ္႔ဖုန္းေတာင္ သံုးလို႔ မရေအာင္ကို မနားမေန မရပ္မနားကို ေခၚေနတာနဲ႔ ရီမိုး ဖုန္းကိုင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ႔အခါ အဲ႔ဒီ႔လူက ဘာေျပာသလဲဆိုရင္ အစ္မဆီကို ဖုန္းေခၚလို႔မရလို႔ ရီမိုးဆီကို ေခၚတာပါတဲ႔၊ အစ္မရဲ့ဖုန္းနံပါတ္ ကိုေပးဖို႔နဲ႔ သူ႔ကို ကူညီပါတဲ႔၊ သူ အစ္မကို ခ်စ္လို႔ပါတဲ႔ေလ။ လူေတာင္ေကာင္းေကာင္း မျမင္ဘူးပဲနဲ႔ သူက ခ်စ္လို႔ဆိုေတာ႔ စိတ္ထဲမွာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ရီခ်င္သြားတယ္။ ရီမိုးလည္း တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မကူညီႏိူင္ပါဘူးလို႔၊ သူဖုန္းမကိုင္တာ နင္႔ကို စိတ္မဝင္စားလို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔လို႔၊ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေပါ႔လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူက စိတ္ဆိုးမာန္စိုး နဲ႔ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီး၊ ရီမိုးရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကိုပါ ေျပာလာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရီမိုးလည္း ဆက္နားေထာင္မေနပဲ၊ ဖုန္းလံုးဝကို မကိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒါကို တစ္ညလံုးကို ဖုန္းေခၚေနတာ၊ ဖုန္းေတာင္ အသံပိတ္ျပီးအိပ္လိုက္ရတဲ႔ အျဖစ္ပါပဲ။


အဲဒီ႔မွာ သူကတစ္ဆင္႔ထပ္တက္လာပါတယ္။ ဖုန္းေခၚလို႔ မရေတာ႔ လူလံုးထြက္ျပလာပါတယ္။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ လူရဲ့ လုပ္ရပ္ကို ေျပာျပပါမယ္။ အိမ္နားမွာ မူးျပီး လာေအာ္ေနတာပါပဲ၊ ရီမိုးတို႔က သူေဌးေတြနဲ႔ ေနရတာပါ။ အိမ္နားမွာ အဲဒီ႔လိုလာေအာ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိုးဝါးတဲ႔ အျဖစ္လဲဆိုတာ ေျပာျပစရာမလိုဘူးထင္ပါတယ္။ ရီမိုး တုိ႔ ဗမာ ၃ေယာက္လံုးေပါ႔ေလ၊ အလုပ္မွာဆို ဗမာလူမ်ိဴးဆိုတာ ဘာပါ ဆိုျပီး လက္မေထာင္ျပီးေနလာခဲ႔တာပါ။ ကဲ…အခုေတာ႔သြားျပီ။


အစပိုင္းေတာ႔ သူေဌး ကႀကည္႔ေနတဲ႔ အဆင္႔ပါ။ ကိုယ္ေတြကိုလည္း ဘာမွ မေမးရွာပါဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ မူးျပီးလာေအာ္ေနတယ္ လို႔ပဲသူက ထင္ေနတာေပါ႔ေလ။ အဲဒါ တစ္ရက္မဟုတ္၊ သံုးရက္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ရဲေခၚလိုက္တယ္ထင္ပါတယ္။ လာဖမ္းသြားတယ္တဲ႔။ လာဖမ္းသြားျပီး ေနာက္ေန႔မနက္မွာမွ အစ္မ ကသူေဌးကို ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ သူ႔ကို လိုက္ေႏွာင္႔ယွက္ေနတဲ႔ အေႀကာင္းေပါ႔ေလ။ အဲဒီ႔ေတာ႔မွ သူေဌးက သိျပီး နင္႔ကိုေႏွာင္႔ယွက္ေနတာလား၊ ဘာမွမပူနဲ႔ ရဲဖမ္းသြားျပီတဲ႔ေလ။ ျပီးေတာ႔ သူေဌးက ေျပာေသးတယ္။ အဲဒီ႔ေကာင္ ရူးေနတာတဲ႔၊ လာေအာ္ေနတဲ႔ အျပင္ကို အရက္ပုလင္းကလည္း ပါေသးတယ္၊ မဖြယ္မရာကလည္းလုပ္ျပေနတယ္တဲ႔ေလ။ ဒါသူေဌး ေျပာျပတာ၊ ကိုယ္ေတြကေတာ႔ ေႀကာက္လြန္းလို႔ ေခ်ာင္းေတာင္မႀကည္႔ရဲပါဘူး။


ျပီးေတာ႔ သူေဌးက အဲဒီ႔ေကာင၊္ မေလးတဲ႔၊ အစ္မလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းလည္း မသိ လိမ္ကလည္းမလိမ္ခ်င္၊ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ပဲ အဲဒါ မေလးမဟုတ္ဘူး ဗမာလို႔ေျပာလိုက္ရတယ္ေလ။ ဘာလို႔လဲဆို အဲဒီ႔ အေႀကာင္းကို အစအဆံုး သိတဲ႔ လူကလည္း ေဘးမွာ ရွိေနေတာ႔ မေျပာလို႔လဲမရျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ႔သတင္း ႀကားႀကားခ်င္းေတာ႔ စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္႔ဗမာေလ၊ ရဲဖမ္းခံလိုက္ရတယ္ဆိုေတာ႔ တကယ္ပါ၊ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကေကာ ဗမာလူမ်ိဴးတို႔ လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တဲ႔ အရာေတြလား။ ဗမာ အမ်ိဴးသမီးတစ္ေယာက္ကို အရွက္ခြဲလိုက္ရမွ စားဝင္အိပ္ေပ်ာ္မွာလား။ သူ႔ကို သိေတာင္မွ မသိတဲ႔ ဗမာမိန္းခေလးတစ္ေယာက္ေလ…… သူဘာေတြကိုမ်ား အညိဴးႀကီးေနရတာလဲ။ မေက်နပ္ဘူးျဖစ္ေနရတာလဲ။ ရီမိုးလည္းနားမလည္ ႏူိင္ေအာင္ကို ျဖစ္ေနရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ႀကာေတာ႔ သူျပန္လြတ္လာပါတယ္။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ျပန္ေရြးလိုက္တယ္ထင္ပ။ ျပန္လြတ္လာတာ သိရျခင္းအေႀကာင္းကေတာ႔၊ အိမ္ေဘးမွာလာမူးျပီး ရမ္းကားသြားလို႔ပါပဲ။ ေအာ္ဟစ္ေနလိုက္တာမ်ား ေႀကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အဲဒီ႔ေန႔က သူေဌးကလည္း မရွိေတာ႔ ရီမိုး တို႔ ႏွစ္ေယာက္မ်ား ေႀကာက္လိုက္တာ၊ ျခံထဲ ေက်ာ္ဝင္လာမွာ စိုးေနတာေလ။ မူးကလည္းမူးေန၊ ျပီးေတာ႔ တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး၊ အေဖၚအေပါင္းကလည္း ပါေသးတယ္ဆိုေတာ႔ ေႀကာက္တာေပါ႔။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ လည္း အကုန္လံုးကို သတ္ပစ္မယ္ လို႔ေအာ္လိုေအာ္၊ မကိုခ်စ္တယ္လို႔ေအာ္လိုေအာ္နဲ႔၊ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ည ၉နာရီေလာက္ကတည္းက အဲဒီလိုေအာ္ေနလိုက္တာ၊ မနက္ ၁နာရီခြဲ ၊ ၂ နာရီေလာက္မွ အသံတိတ္သြားေတာ႔တယ္။ ရီမိုးတို႔လည္း ႀကံရာမရေတာ႔ သူေဌးကိုပဲ လွမ္းေျပာရတာေပါ႔၊ သူေဌးကလည္း ဟိုဗမာေကာင္လား၊ ဟိုဗမာေကာင္လားနဲ႔ ေမးတာကို ရက္စ္ လို႔ေျဖဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အားယူခဲ႔ ရတယ္။ မေျပာပဲေနျပန္ရင္လည္း ကိုယ္႔ အတြက္က အန္တရယ္ ျဖစ္လာမွာလည္း ေႀကာက္ရေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္ႀကမလဲေနာ္…… ကိုယ္နဲ႔ အလုပ္တူ တြဲလုပ္တဲ႔ ကုလားမေလးကို ေျပာျပေတာ႔ နင္တို႔ ဗမာ ေယာက်ၤားေလးေတြလည္း ဒီလိုလုပ္တာပဲလားတဲ႔။ အမေလး… ရွက္လိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ မ်က္ႏွာေတာင္ ဘယ္နားသြားထားရမလဲ မသိေတာ႔ပါဘူး။ ကဲ… အဲလိုမ်ိဴးပဲ ေန႔တိုင္းသာ လာလုပ္ေနရင္ေတာ႔ ရီမိုးတို႔ အလုပ္ထြက္ရေတာ႔မယ္။


မိေဝးဖေဝးနဲ႔ ကိုယ္႔လုပ္အားနဲ႔ကိုယ္ ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ဗမာ မိန္းခေလးေတြကို ကိုယ္႔ဗမာ ေယာက်ၤားေလးေတြကပဲ အရွက္ခြဲေနတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ႏွမခ်င္းမစာနာ ႏိုင္ႀကတာလဲ။ ႏိူင္ငံျခားထြက္ျပီး အလုပ္လာလုပ္တဲ႔ မိန္းခေလးေတြ အေပၚမွာ အထင္အျမင္ေသးတဲ႔ သေဘာလား။ မကူညီခ်င္ေနပါ အေႏွာင္႔အယွက္ေတာ႔ မေပးသင္႔ဘူးထင္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အလုပ္လာလုပ္ျပီး မိသားစုကိုရွာေက်ြးေနတာပဲ၊ သူလည္း အလုပ္လာလုပ္ျပီး မိသားစုကို ရွာေက်ြးေနတာပဲ။ ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စားျပီး ကုိယ္႔ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ္႔လူမ်ိဴး ရဲ့ ဂုဏ္ကိုေတာ႔ က်ေအာင္မလုပ္သင္႔ပါဘူးေနာ္။ ငယ္ရြယ္သူေတြမို႔ ခ်စ္တယ္ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္ဆိုေပမယ္႔၊ မိန္းခေလးေတြ ဘက္ကလည္း ျငင္းပိုင္ခြင္႔ရွိတယ္ဆိုတာ ေယာက်ၤားေလးေတြ သိထားျပီး မိန္းခေလးေတြ ဘက္ကို နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ကို ျပန္မႀကိဳက္ဘူး၊ ကိုယ္ေခၚတဲ႔ ဖုန္းကို မကိုင္လို႔ ဆိုျပီး ဒီလိုမ်ိဴးေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူေတြ ဂုဏ္တက္သြားမွာ မလို႔လဲ၊ ဘယ္အရာမွ မေကာင္းတဲ႔ အရာတစ္ခုလို႔ ရီမိုးကေတာ႔ ျမင္ပါတယ္။ ကဲ… အခုေတာင္ ရီမိုးတို႔ ဘာဆက္လုပ္ရပါ႔မလဲေနာ္……..

Monday, November 15, 2010

ေဖာ္မျပတက္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မူ႔

အေမစု လြတ္ျပီတဲ႔…. လြတ္တဲ႔ေန႔ ညေနခင္းမွာပဲ မတ္ေဆ႔ခ်္ ေတြေရာက္လာျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေႀကာင္းႀကားႀကတယ္။ မတ္ေဆ႔ခ်္ ေလးကို ဖတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္။ ဗမာျပည္သူျပည္သား ေတြရဲ့ဆုေတာင္းသံေလးေတြဟာလည္း မိုးထက္မွာ ညံေနမယ္ဆိုတာကို စိတ္ထဲမွာ မွန္းႀကည္႔ယံုနဲ႔တင္ ျပီးျပည္႔စံုေနပါျပီ။

အခုဆိုလည္း အင္တာနက္မွာ အေမ႔အေႀကာင္း၊ facebook ေပၚမွာလည္း အေမ႔ပံု အေမ႔အေႀကာင္း၊ အေမ႔ရဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြနဲ႔ ဝဲပ်ံေနပါတယ္။ အေမ႔ရဲ့ အျပံဳးေတြက ျပည္သူေတြကို အားျဖစ္ေစတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ့ ဆုေတာင္းသံ၊ အားေပးသံ ေတြကလည္း အေမ႔ကို အားျဖစ္ေစမွာပါ။ အေမ႔ကို ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဴပ္ခ်ထားတာ ရီမိုး တို႔ တစ္သက္ေလာက္ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ ေက်ာ္ခ်င္လည္းေက်ာ္မယ္၊ ရီမိုး ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ဆိုတဲ႔ နာမည္ႀကားတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲက လိူက္လိူက္လွဲလွဲ ေလးစားရတာ အခုထိပါပဲ။ ေနာင္လည္း ဆက္ရွိေနအံုးမွာပါ။

တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ႔ ေနရာမွာလည္း အေမဟာ စံျပပါပဲ။ ရီမိုးတုိ႔ ဗမာျပည္သူျပည္သား ေတြရဲ့ စိတ္ထဲ၊ ရင္ထဲ၊ အသဲထဲမွာလည္း အေမဟာ စံျပပါပဲ။ ရီမိုးရဲ့ ေမေမဆို ညတိုင္း အေမစု ေနေကာင္းဖို႔ အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေနတာ။ အခုဆို ရီမိုး ေမေမ ေပ်ာ္လို႔ ငိုေနေလာက္ျပီ။ ေဖေဖလည္း မ်က္ရည္လည္ေနေလာက္ျပီ။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားလို႔ ေျပာေျပာေနႀကတဲ႔၊ ရီမိုးတို႔ေလးစားရတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္လဲ႔ေနႀကမွာပဲ၊ က်ဆံုးသြားျပီျဖစ္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ေတြလည္း တမလြန္ကေန အျပံဳးေလးေတြကိုယ္စီျဖစ္ေနႀကမွာ၊ အေမ႔ အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အျမဲရွိေနတက္တဲ႔၊ လာေခၚရင္ လိုက္သြားလို႔ ရေအာင္ဆိုျပီး ဧည္႔ခန္းမွာ အဝတ္အစားထုတ္ ကိုအဆင္သင္႔ထားတက္တဲ႔၊ သခင္အုန္းျမင္႔ (အန္ကယ္အုန္းျမင္႔) လည္း တမလြန္ကေန ျပံဳးေနမယ္ထင္ပါတယ္။ ရီမိုး ဆိုဘယ္လိုမွ ေဖာ္ျပလို႔ မရတဲ႔ အေပ်ာ္မ်ိဴးနဲ႔ကို ေပ်ာ္ေနခဲ႔တာ။

အေမ႔ ကိုလာေရာက္ျပီး ႀကည္႔ရူ့ ႀကတဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဆိုတာ နည္းတာမွ မဟုတ္ပဲေနာ္။ ဒီလိုရက္ကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနႀကတဲ႔ ျပည္သူေတြ၊ တစ္ခါမွ ဒီလိုမ်ိဴးမျမင္ဘူးတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ ဓာတ္ပံုသတင္းေတြနဲ႔ ဗီဒီယို သတင္းေတြထဲမွာပဲ ေတြ႔ရတာ၊ အျပင္မွာသာဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းမလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိတာနဲ႔တင္ ႀကက္သီးထမိပါရဲ့။

ငါတို႔ ဗမာျပည္ႀကီး အခုဆို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ခ်ီသန္းလာျပီေပါ႔။ အားလံုးေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ အတိုင္းျဖစ္လာေတာ႔မယ္လို႔လည္း ယံုႀကည္တယ္။ ဒို႔ေတြရဲ့ အရိုးသားဆံုး ဆုေတာင္းေတြလည္း ျပည္႔ဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတယ္ဆိုတာ ဒို႔ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြပါ။ အခုဆို အဲဒီ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလး ေရာင္ခ်ီသန္းလာပါျပီ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီတစ္ေခါက္ စစ္အစိုးရက ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာေကာင္းေနတယ္ေနာ္။ ဒီဘက္မွာ ေပ်ာ္ေနႀကတာကို ေနာက္ဖက္ကေန အေပ်ာ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးမွာေတာ႔ စိုးရိမ္မိပါတယ္။

Friday, November 5, 2010

အတုလား.......... အစစ္လား.....?????

အတုတဲ႔ ဒီေလာကႀကီးမွာ အတုေတြမ်ားလိုက္တာ။ အရာရာတိုင္း အတုေတြ လႊမ္းမိုးေနတာ နဲ႔တင္ အတုေတြက အစစ္ေတြလိုေတာင္ျဖစ္ေနပါေပါ႔။ မိတ္ေဆြတု၊ မိတ္ေဆြစစ္၊ အခ်စ္တု၊ အခ်စ္စစ္၊ ေရႊတု၊ ေရႊစစ္…… အိုး…. အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး…..

ေဟာ အခုလဲလာျပန္ျပီ…. ေရြးေကာက္ပြဲတဲ႔ အစစ္လိုလို အတုလိုလိုနဲ႔ လူေတြ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ဖမ္းစားႏိူင္ပါရဲ့။ ၂၀၁၀ ဝင္ကတည္းက လူေတြ(ဗမာလူမ်ိဴးေတြ) အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာဆိုေနႀကတဲ႔ ဒီေရြးေကာက္ပြဲ၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ေရာက္ျပီ။ စိုးရိမ္တႀကီးေႀကာက္လန္႔ ေနတဲ႔ သူေတြကလည္း ေႀကာက္ေနႀကျပီ။ ျခိမ္းေျခာက္တဲ႔ သူေတြကလည္း ျခိမ္းေျခာက္ေနႀကမွာေပါ႔။ ေနရာတည္ျမဲေအာင္ လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြလည္းရွိေနမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သတိထားမိတာ တစ္ခုကေတာ႔ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ္ လို႔ဆိုတိုင္းမုန္တိုင္းဝင္ေနသလိုပဲေနာ္။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ တုန္းကလည္း နာဂစ္ဆိုတဲ႔ မုန္တိုင္းကဝင္ အခုလဲ လာျပန္ျပီ ဂီရိ တဲ႔။ အင္း… ေလာကသဘာဝႀကီးကေတာ႔ အတုနဲ႔ အစစ္ကို ခြဲျခားသိေနတယ္ထင္ပါ႔။

ႏိူင္ငံေရးေတြ ဘာေတြကိုနားမလည္ေပမယ္႔ အတုဆိုရင္ေတာ႔ ဘယ္အရာကိုမွ လက္မခံႏိူင္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အတုေတြက ႀကီးစိုးေနလဲဆို စေနနဲ႔ တနဂၤေႏြမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္႔ ေလေႀကာင္းလမ္းေတြ ပိတ္ထားပါတယ္တဲ႔။ မေလးရွား တစ္ခုထဲကိုေျပာတာပါ။ က်န္တဲ႔ ေလေႀကာင္းလမ္းေတြေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗမာလူမ်ိဴး၊ ဗမာ ျပည္သူျပည္သားေတြကို လူလို႔သတ္မွတ္ရင္ပဲ ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ အခုဆို တျခားႏိူင္ငံက လူေတြကလည္း လူလို႔မထင္၊ ကိုယ္႔ႏိူင္ငံကဟာေတြကလည္း လူလို႔မထင္နဲ႔ စားညပ္ေနရတာက ဒီကေကာင္ေတြပါ။

အလြန္ရိုးသားတဲ႔ ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြကို ေမးႀကည္႔လိုက္ပါ၊ ေအာ္…. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ မိသားစုေတြ ေျခာင္ေျခာင္လည္လည္ စီးပြားရွာႏိူင္ျပီး၊ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားႏိူင္၊ေသာက္ႏိူင္ ရင္ေတာ္ပါျပီ လို႔ျပန္ေျဖႀကမွာပါ။ ဘာလို႔ ဒီလိုရိုးသားတဲ႔ ဒို႔ဗမာလူမ်ိဴးေတြကိုမွ အတုေတြက လာလႊမ္းမိုးေနရတာပါလိမ္႔။ တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္၊ သူမ်ားလူမ်ိဴးေတြႏိွမ္တာကို ခံႏိူင္ေပမယ္႔၊ ကိုယ္႔လူမ်ိဴးျခင္း ဖိႏိွပ္တာကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးခံျပင္းပါတယ္။

ပတ္စ္ပို႔ အနီေရာင္ေလးကိုင္လာတာကို ျမင္ရင္ကိုပဲ အထင္ေသးတဲ႔ အႀကည္႔နဲ႔ အႀကည္႔ခံရတာဘာေႀကာင္႔လို႔ထင္ပါသလဲ။ အတုေတြလႊမ္းမိုးသြားတာေလ။ အတုေတြကို အစစ္လို႔ထင္ျပီး ရိုးသားတဲ႔ အျပစ္မဲ႔တဲ႔ အစစ္ေတြႀကေတာ႔ အတုထင္ျပီး အထင္ေသးတဲ႔ အႀကည္႔နဲ႔ ႀကည္႔ႀကတယ္။ အတုေတြကိုႀကေတာ႔ အထက္မွာထားေနရျပီး ေခါင္းေဆာင္တင္ထားရတယ္။ ေလာကႀကီးက မတရားတာလား၊ ကိုယ္ေတြပဲ မွားေနသလားလို႔ေတာင္ထင္ေနရတယ္။ အိုး…. အသင္ေလာကႀကီး အတုေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္ခြင္႔ေပးပါ၊ အစစ္ေတြကို ျပန္လည္ရွင္သန္ခြင္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္ေအာ္ဆုေတာင္းလိုက္ ခ်င္ပါရဲ့။ ဗမာျပည္သူျပည္သား ေတြလည္း အစစ္နဲ႔ အတုကို ေသခ်ာခြဲျခားျပီး သိႏိူင္ပါေစ လို႔လဲ ဆုေတာင္းမိပါရဲ့။

Wednesday, October 27, 2010

လူ နဲ႔ ပုဇြန္

ရီမိုး ရဲ့ မန္နင္ဂ်ာ အခန္းထဲမွာ ငါးကန္ေလး တစ္ခုလုပ္ထားတယ္။ မန္နင္ဂ်ာက ငါးေမြးတာ ဝါသနာပါတယ္ေလ။ ေမြးတုန္းကေတာ႔ ငါးေလးေတြေမြးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ငါးေလးေတြက က်ယ္ေပ်ာတဲ႔ ေနရာမွာ မကူးရလို႔လား၊ သူတို႔ရဲ့ သဘာဝမလို႔ပဲလားေတာ႔ မသိဘူး၊ အေသျမန္တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ မန္နင္ဂ်ာက ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားလဲေတာ႔မေျပာတက္ဘူး၊
ငါးကေန ပုဇြန္ေျပာင္းေမြးတယ္။

သူေမြးတဲ႔ ပုဇြန္ေလးေတြက အျပာေရာင္ေလးေတြ အနီေရာင္ေလးေတြ နဲ႔လွလွေလးေတြေပါ႔ေလ။ သူတို႔ေနရတာေပ်ာ္ေအာင္လဲ မန္နင္ဂ်ာ ခမ်ာ ငါးကန္ကိုအလွဆင္ရတာလဲ အေမာပါပဲ။ အစာေတြလဲဝယ္ေက်ြးနဲ႔ သူ႔မွာ အဲဒီ႔အလုပ္က တစ္မ်ိဴးေပါ႔ေလ။ သူက သူ႔ရဲ့ ပုဇြန္ေတြကို ဝယ္ေက်ြးတဲ႔ အစာကေတာ႔ ငါးပိစိေကြး ေလးေတြနဲ႔ ပုဇြန္ပိစိေကြးေလးေတြပါပဲ။

အဲလုိအစာေက်ြးတိုင္း တစ္ခါမွရီမိုး ေသခ်ာမႀကည္႔ဖူးပါဘူး။ ဒီေန႔မွ ႀကံဳတာနဲ႔ ေသခ်ာထိုင္ႀကည္႔ျဖစ္ပါတယ္။ အစာေက်ြးလိုက္ျပီဆိုေတာ႔ ပုဇြန္ေတြလည္း ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္ပ၊ လူွပ္လူွပ္ရွားရွားနဲ႔ကို အစာရွာထြက္ႀကေတာ႔တာပါပဲ။ အေကာင္ႀကီးတဲ႔ ပုဇြန္ေတြက အေကာင္ေသးတဲ႔ ငါးေလးေတြ၊ပုဇြန္ေလးေတြကို ျပန္စား၊ ပုဇြန္အေကာင္ေသး ေလးေတြကလည္း ငါးအေကာင္ေသးေလးေတြကို ျပန္စားတယ္။ အဲဒီ႔ အျပင္ကို သူမ်ားဖမ္းျပီးသား ငါးေလးေတြကို အေကာင္ႀကီးတဲ႔ ေကာင္ေတြက ျပန္လုစားတာကလည္း ရွိေသး၊ ကိုယ္တို္္င္ကိုယ္ႀက အစာရွာ မထြက္ခ်င္ပဲ ပ်င္းတဲ႔ ပုဇြန္ပ်င္းေတြလည္းရွိေသးတယ္ေလ။

အဲဒါေလးကိုႀကည္႔ျပီး စိတ္ထဲမွာ ေအာ္… သူတို႔ေတြလည္း လူေတြလိုပါပဲလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ လူေတြလည္း ကိုယ္႔ထက္အင္အားငယ္တဲ႔ သူေတြအေပၚ ဖိႏိွပ္ခ်င္ႀကတယ္၊ အႏိူင္က်င္႔ခ်င္ႀကတယ္။ သူတစ္ပါးျပဳလုပ္ျပီးသား၊ေအာင္ျမင္ျပီးသားအရာေတြကို အညြန္႔ခူးစားျပီး နံမည္ေကာင္း ဝင္ယူခ်င္ႀကတယ္၊ အစစ အရာရာအရံသင္႔ေလးနဲ႔ ခြန္အား၊တန္ခိုးႀသဇာေလးျပျပီး အကုန္လိုခ်င္ေနႀကတယ္။

ဒီလိုပံုစံမ်ိဴးေတြက ေလာကႀကီးရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ ပုဇြန္ေလးေတြ အစာရွာတာေလးကို ႀကည္႔ျပီး လူေတြနဲ႔ ပုဇြန္ေတြ အတူတူပါလားလို႔ ေတြးမိသလိုျဖစ္သြားေတာ႔ စိတ္ထဲမေကာင္းေတာင္ျဖစ္မိတယ္။ အသိဥာဏ္မရွိတဲ႔ ပုဇြန္ေလးေတြက ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုရင္၊ အသိဥာဏ္အမ်ားႀကီးဖြံ႔ျဖိဳးတဲ႔ လူေတြကေကာ ဒီလိုမ်ိဴးဘာေႀကာင္႔လုပ္ေနရတာလဲ။ ေအာ္… ကိုယ္လည္း ပုဇြန္မျဖစ္ေအာင္ အမ်ားႀကီး သတိထားရမွာပါလားေနာ္…..

Friday, August 20, 2010

ကိုယ္ ခ်စ္ေသာသူမ်ား.....

”တီ..တီ…တီ…တီ”
အဆက္မျပတ္ျမည္ေနေသာ ဖုန္းသံေႀကာင္႔ က်မ အိပ္ယာမွ ႏိူးသြားခဲ႔သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ နည္းနည္းရူပ္သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သူ႔ ဖုန္းလဲ၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင္႔ က်မဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ႀကည္႔မိပါတယ္။ ”သူ” အခ်ိန္ကို ႀကည္႔မိေတာ႔ မနက္ ၄နာရီ၊ သူ ဒီအခ်ိန္ႀကီးတစ္ခါမွ ဖုန္းမေခၚတက္၊ ဘာလို႔ဖုန္းေခၚတာပါလိမ္႔၊ က်မ စိုးရိမ္သြားသည္။

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်မဖုန္းျပန္ေခၚမည္အလုပ္၊ သူ႔ရဲ့ မတ္ေဆ႔ခ်္ ေလးဝင္လာသည္။ သူ႔ အစ္မ၊ ေယာက်္ားဆံုးသြားပါသည္တဲ႔။ သူ႔ အေမဖုန္းလွမ္းဆက္လို႔ သူသိရသည္တဲ႔။ မနက္ေစာေစာ ႀကားလိုက္ရသည္႔သတင္းမွာ မေကာင္းပါ။ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ သူ လည္းေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။ ထို႔ေႀကာင္႔သာ က်မဆီသို႔ ဒီလိုအခ်ိန္ကို သူဖုန္းေခၚျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေတာ္ယံု ဆိုသူဒီလို မေခၚ မနက္မိုးလင္းမွသာ သူမတ္ေဆ႔ခ်္ေလးပို႔ျပီး ေျပာေနက်၊ ထို႔ေႀကာင္႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို က်မ ဘယ္လိုစကားလံုးမ်ိဴးရွာျပီး အားေပးရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ အလ်င္အျမန္စဥ္းစားေနလိုက္သည္။

က်မ သူ႔ကိုျပန္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခိုင္းသည္။ မနက္ေစာေစာ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္ဖို႔ႏွင္႔ သူ႔ အစ္မကို ႏွစ္သိမ္႔ေပးဖို႔ က်မ အႀကိမ္ႀကိမ္ သူ႔ကိုမွာသည္။ သူ ကက်မကို ေတာင္းပန္သည္၊ က်မ အိပ္ေနသည္ကို သူႏိူးမိတဲ႔ အတြက္တဲ႔။
က်မ စိတ္ထဲတြင္ေတာ႔ ေက်နပ္သည္… သူ စိတ္ညစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ က်မကို သူတမ္းတတဲ႔ အတြက္ပါ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ က်မရွိေနသည္ကို က်မ သိခြင္႔ရခဲ႔လို႔ က်မေက်နပ္သည္။ ဘာလို႔လဲဆို က်မ သူ႔ကိုခ်စ္သည္ေလ။

က်မ သူ႔ကို ေမးမိသည္၊ သူ႔ရဲ့ အစ္မ အသက္ကဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲေပါ႔။ ၃၅ ဝန္းက်င္ေလာက္တဲ႔….. ခေလး ၃ေယာက္လည္း က်န္ခဲ႔ေသးသည္။ ခေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးသည္။ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ဆိုတဲ႔ ဘဝကို ခံယူရျပီ။ က်မ စဥ္းစားမိသည္၊ လူေတြဟာ ကိုယ္ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ သူေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ခြဲခြာသြားႀကမလဲဆိုတာ မသိႏိူင္ႀကပါဘူး။ အတူ ရွိေနတုန္းေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်စ္ျမတ္ႏိူးေနဖို႔ ကအဓိကက်တယ္ဆိုတာကို က်မ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ႔ရတယ္။ သူ႔အစ္မအေပၚလည္း ဂရုဏာသက္မိတယ္။ သူ႔ ကိုေတာ႔ သူ႔အစ္မနဲ႔ ခေလးေတြကို အရင္ကထက္ပိုျပီးဂရုစိုက္ဖို႔ က်မ အတန္တန္မွာေနမိတယ္။

က်မ ခ်စ္ရတဲ႔ သူေတြနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဴးခြဲခြာရမယ္ဆိုရင္ေကာ က်မခံႏိူင္ရည္ရွိပါ႔မလား။ ဒီတေလာအတြင္း က်မ အမ်ားႀကီးနားလည္သြားသလို၊ အမ်ားႀကီးလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်မေႀကာက္တယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူတိုင္းႀကံဳေတြ႔ရတဲ႔ အရာေတြဆိုေပမယ္႔၊ က်မ ခ်စ္တဲ႔ သူေတြကို က်မဘာမွလုပ္မေပးလိုက္ရပဲ၊ ေလာကႀကီးထဲက မထြက္သြားခ်င္။


ထို႔ေႀကာင္႔ မိဘကိုလည္း သားသမီး ဝတ္တရား မပ်တ္ကြက္ေအာင္ေစာင္႔ေရွာက္မယ္၊ သူ႔ အေပၚအျမဲ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္လုပ္ခဲ႔ ေသာက်မ၏စိတ္ကို က်မ အျမန္ဆံုးျပင္ျပီး၊ သူ႔ကိုအရင္ကထက္ပိုျပီးခ်စ္မယ္၊ သူ႔အေပၚကိုလည္းအရင္ကထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ေနမယ္၊ က်မ ရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း အရင္ကထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမယ္… လို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။

သူကလည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္ျပီးေတာ႔ က်မလိုမ်ိဴးမ်ားေတြးမိသလားေတာ႔ မေျပာတက္ သူ အရင္ကထက္ပိုႏူးညံ႔လာသည္။ က်မကိုလည္း အရင္ကထက္ပိုဂရုစိုက္လာသည္။ သူ႔ရဲ့ မိသားစုအေပၚတြင္လည္း ပိုဂရုစိုက္ လာသည္ဟု က်မ ယူဆသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးတစ္ခုထဲကေန က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရလာတဲ႔ အက်ိဴးေက်းဇူးေလးေတြပါ။


သူ႔အစ္မအခု ခံစားရေသာေဝဒနာအတိုင္း က်မထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရသျဖင္႔ ဒီ ပို႔စ္ ေလးကို ေရးျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးလဲ ကိုယ္ ခ်စ္ေသာသူမ်ား အေပၚ ယခင္ကထက္ ပိုျပီးခ်စ္ႏိူင္ႀကပါေစ........

(၁၅ / ၀၈ / ၂၀၁၀)

ခိုလံူခြင္႔

အေမ႔ ရဲ့ရင္ခြင္မွာ ခိုလံူခ်င္တယ္
ေႏြးေထြးတဲ႔ အိမ္ေလးမွာ ခိုလံူခ်င္တယ္
ခ်စ္သူရဲ့ ရင္ခြင္မွာ ခိုလံူခ်င္တယ္
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ေပ်ာ္ခ်င္တယ္
ျငိမ္းခ်မ္း လြတ္လပ္တဲ႔ ႏိုင္ငံမွာ ခိုလံူခ်င္တယ္
ငိုရိူက္ရတဲ႔ ညေတြေပ်ာက္ျပီး ႏူးညံ႔ေအးျမတဲ႔
အရိပ္စစ္ တစ္ခုမွာ ခိုလံူခ်င္တယ္
အို.... ဘုရားသခင္
ေအးစက္ျပီး ျငီးေငြ႔စရာေကာင္းေသာ ညေတြေပ်ာက္ျပီး
ခိုလံူခ်င္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္
အျမန္ခိုလံူခြင္႔ေပးပါ.......

Saturday, July 3, 2010

သိေစခ်င္ပါသည္။

ဒီပို႔စ္ေလးက ရီမိုးရဲ့ ေမးလ္ထဲကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပို႔ထားတဲ႔စာေလးပါ။ ဗမာလူမ်ိဴး ဗုဒၶဘာသာဝင္အေပါင္းတို႔ အမွန္တကယ္ကို သိသင္႔တဲ႔ တရားေတာ္ေတြပါ။ အသက္အရြယ္မေရြးသိသင္႔တဲ႔အတြက္ ရီမိုးလည္း ကိုယ္႔ဘေလာက္မိသားစုေတြကို ေဝမွ်ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေလးျဖစ္မိလို႔ျပန္ျပီးေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ သူတစ္ပါး ပို႔စ္ကို ခိုးယူေဖာ္ျပျခင္းမဟုတ္ပါ။ သိေစခ်င္ေသာစိတ္၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအား
ဖတ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာျဖင္႔သာ ျပန္လည္ေဝမွ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရီမိုး၏ စာမ်က္ႏွာသို႔ အလည္ေရာက္ေသာ မေရာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး အစစအရာရာ အစဥ္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေသာ ဘဝလမ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာျဖင္႔ ေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ႀကပါေစ......



Living together ႏွင့္ ကာေမသုမိစၧာစာရ ။ အရွင္ ၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ)



Living together ဆုိတဲ့ စကားကုိ “လက္မထပ္ဘဲ အတူေနျခင္း”လုိ႔ အဓိပၸါယ္ နားလည္ ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအေလ့ အက်င့္ဟာ အေနာက္တုိင္းမွ ဆင္းသက္လာတဲ့ အေလ့အက်င့္ လုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ အဆုိအရ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ဘက္ အျဖစ္ တစ္ဘ၀လုံး အတူ လက္တဲြ သြားရမယ့္ အေရးမွာ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ မသိဘဲ ဘုမသိ ဘမသိ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ထာ၀ရ ေနထုိင္သြားတာထက္ စာရင္ တရား၀င္ လက္မထပ္ခင္ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ အတူ ေနထုိင္ၿပီးမွ တရား၀င္ လက္ထပ္တာက အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပႆနာ အျဖစ္နည္းၿပီး ေရရွည္ မွာလည္း သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ လက္မထပ္ခင္ အတူေနတဲ့ living together ပုံစံကုိ က်င့္သုံးျခင္း ၿဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေနာက္တုိင္းက လူအေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ဒီစနစ္ကုိ က်င့္သုံး ေနၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ သားသမီး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ရမွ လက္ထပ္တာေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။

အေနာက္တုိင္းသား ေေတြရဲ႕ အဆုိအရ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ဒီစနစ္ဟာ အေနာက္တုိင္း ကေနၿပီး အေရွ႕တုိင္းအထိ ျပန္႔ႏွံ႔ လာေနပါတယ္။ ဥေရာပတုိက္၊ အေမရိကတုိက္ မွသည္ အာရွတုိက္၊ အဲဒီကမွ တစ္ဆင့္ အခုေတာ့ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ႏုိင္ငံမ်ားကုိပါ ျပန္႔ႏွံ႔ လာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔စနစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေနေပမယ့္ ဒီစနစ္ဟာ အာရွတုိက္ ယဥ္ေက်းမႈ. နဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င ္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ ကုိးကြယ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အေနနဲ႔ ကေတာ့ ဒါဟာ အမတန္ ေျပာင္းျပန္္ ျဖစ္ေနတဲ့ စနစ္ ္ျဖစ္ေန ပါတယ္။ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနတဲ့ စနစ္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ လာတဲ့ ကာေမသု မိစၧာစာရနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ ေနပါေတာ့တယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေန႔စဥ္ ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ ၿမဲၿမံ ေနရမယ့္ ငါးပါးသီလ ထဲမွာ ကာေမသု မိစၧာစာရ သိကၡာပုဒ္လည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္ မ်ားမွာ ေဖာ္လဲြ ေဖာက္ျပန္ ျပဳက်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ဒီသိကၡာပုဒ္ဟာ တစ္လင္ တစ္မယား စနစ္ကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္ မွီ၀ဲတာကုိ ေရွာင္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းေပမယ့္ မေရွာင္ ႏုိင္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္အိမ္သူ သက္ထား၊ ကုိယ့္လင္ေယာက်္ား နဲ႔ပဲ မွီ၀ဲ ေနထုိင္ ႏုိင္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳ ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ မွန္သမွ် ကာမဂုဏ္ ကိစၥမွာ ကုိယ့္လင္ေယာက်ာ္း၊ ကုိယ့္ဇနီးမယားက လဲြၿပီး က်န္တဲ့ ဘယ္သူ႔ အေပၚမွာကုိမွ ဘယ္လုိ အေၾကာင္း ျပခ်က္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေဖာက္ျပန္ ရဘူးလုိ႔ တားျမစ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကာေမသု မိစၧာစာရ သိကၡာပုဒ္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္ မ်ားကုိ ရည္ညြန္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသား/ ေယာက္်ားမ်ား အတြက္ ပုိၿပီး တားၿမစ္ ၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား/ ေယာက်္ားမ်ား အတြက္ ကာေမသုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသြားလာအပ္တဲ့ မိန္းမ (၂၀)ရွိေၾကာင္း ပါရာဇိကဏ္ အ႒ကထာမွာ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီ ၂၀က

(၁) အမိ ေေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၂) အဘ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၃) အမိ အဘ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၄) ေမာင္ႀကီး ေမာင္ငယ္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၅) အစ္မ ညီမ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၆) ေဆြမ်ဳိး ေေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၇) အႏြယ္တူ ေစာင့္ ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ၊
(၈) တရား က်င့္သံုးဖက္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိန္းမ။

ဒီ မိန္းမ ရွစ္မ်ဳိးက ကာမပိုင္မရွိတဲ့ အပ်ဳိစင္ မိန္းမမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး

(၉) ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းၿပီး မိန္းမ၊
(၁၀) လက္မထပ္ရန္ မင္းအမိန္႔အာဏာျဖင့္ တားျမစ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၁) ဥစၥာျဖင့္ ၀ယ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၂) ေယာက်ၤား တစ္ဦးဦးနဲ႔ အလိုတူ၍ အတူူေနတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၃) စည္းစိမ္ ေပးၿပီး မယား ျပဳလုပ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၄) အ၀တ္ ပုဆိုးေပးၿပီး မယားျပဳ ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၅) ေရႊခြက္မွာ လက္စံုခ်ၿပီး ေယာကၤ်ားနဲ႔ ထိမ္းျမား လက္ထပ္ထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၆) ေခါင္းရြက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရတဲ့ မိန္းမကို ေခါင္းမရြက္ေစဘဲ သိမ္းယူထားတဲ့ မိန္းမ၊
(၁၇) ကၽြန္လည္းျဖစ္ မယားလည္းျဖစ္တဲ့ မိန္းမ၊
(၁၈) အမႈလုပ္လည္းျဖစ္ မယားလည္းျဖစ္တဲ့ မိန္းမ၊
(၁၉) စစ္ေျမမွ ေဆာင္ခဲ့တဲ့ သံု႔ပန္းမိန္းမ၊
(၂၀) တစ္ဦးဦးရဲ႕ ေခတၱမယား ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမ

ဒီမိန္းမ(၁၂)ဦးကေတာ့ ကာမပိုင္ ေယာကၤ်ားရွိတဲ့ မိန္းမ မ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ကာမပိုင္ မရွိတဲ့ ပထမ မိန္းမ ရွစ္ေယာက္ ကေတာ့ တစ္ျခား ေယာကၤ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံမႈ ျပဳေပမယ့္ သူ႔ကာမကို သူသာ ပိုင္တဲ့အတြက္ ကာေမသု မိစၧာ မထိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေယာကၤ်ားမွာေတာ့ ( မသြားလာ ထိုက္ေသာ မိန္းမ) အဂမနီယ ျဖစ္တဲ့ မိန္းမကို က်ဴးလြန္တဲ့ အတြက္ ကာေမသု မိစၧာရ ထိုက္ပါတယ္။

ကာမပိုင္ရွိတဲ႔ မိန္းမ(၁၂)ေယာက္က ကာမပိုင္မွ တစ္ပါး တစ္ျခား ေယာကၤ်ားနဲ႔ က်ဴးလြန္မိရင္ ကာေမသု ထိုက္သလို က်ဴးလြန္တဲ့ ေယာကၤ်ားမွာလည္း ထိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ သြားလာရာမွာ ကာေမသု မိစၧာစာရ ထုိက္တဲ့အဂၤါရပ္ ေတြနဲ႔ျပည့္စုံမွ ထုိက္တယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ သတိျပဳႏုိင္ပါတယ္္။

အဲဒီအဂၤါရပ္ေတြက
(၁) မသြားလာ ထိုက္ေသာ မိန္းမ ( အဂမနီယ) မိန္းမျဖစ္ျခင္း။
(၂) မွီ၀ဲ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ လုိသည္႔ စိတ္ရွိျခင္း။
(၃) မွီ၀ဲမူ. ကို လုံုလ ျပဳျခင္း။
(၄) မဂ္အခ်င္းခ်င္း ထည့္သြင္းးတာကို သာယာျခင္း (မွီ၀ဲ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရာ၌ သာယာျခင္း) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအဂၤါေလးခ်က္နဲ႔ ညီရင္ ကာေမသု မိစၧာစာရ ထိုက္ၿပီး၊ ေလးပါး အနက္က တစ္ပါးပါး ခြ်တ္ယြင္းေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မထိုက္ပါဘူး။ ဒါက စာေပမွာ လာတဲ့ ကာေမသု မိစၧာစာရနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအဖြင့္ေတြအရ ျပည္ပကုိေရာက္ၿပီး အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေစဖုိ႔ living together သေဘာနဲ႔ ေနေနၾကသူမ်ား အထူး သတိျပဳသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ ေယာက်္ားေလး ေတြေရာ မိန္ကေလး ေတြေရာ အတူတူ ေနၾကရာမွာ အထက္ပါ ကာေမသုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဖြင့္ဆုိခ်က္ေတြကုိ သတိျပဳၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တရား၀င္ ကာမပုိင္ရွိတဲ့ ေယာက္်ားမ်ား၊ မိန္းမမ်ားဟာ ျပည္ပေရာက္ၿပီး မသိမသာ အတူတူ ေနေနၾက တာေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေယာက္်ားက တရား၀င္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကာမပုိင္ ရွိသလုိ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မိန္းကေလးကလည္း တရား၀င္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကာမပုိင္ ရွိေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသိဆုံး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕ living together ဟာ ကာေမသု မိစၧာစာရ လြတ္မလြတ္ အထူးဆင္ျခင္ သင့္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အမိျမန္မာျပည္ ကေန အျပင္ ေရာက္ေနတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျပည္ပကုိ ေရာက္သြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း အကုန္လုံး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ကုိ ေနပစ္ လုိက္တာေတြ ေတြ႕ျမင္ၾကား သိေနရ ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပည္ပမွာ ရပ္တည္ေရး အဆင္မေျပတာ၊ အဆင္ေျပ ေပမယ့္လည္း ကုိယ္က်င့္ သီလပုိင္းကုိ ဂ႐ုမစုိက္ လုိတာ၊ အေနာက္တုိင္း စနစ္ကုိ အတုယူ အားက်ေနတာ စတာ ေတြေၾကာင့္ ကာမပုိင္ ရွိသူေတြေရာ၊ မရွိသူေတြပါ၊ မိဘ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ စတဲ့ အုပ္ထိန္းသူ ရွိသူေတြေရာ မရွိသူေတြပါ living together အျဖစ္နဲ႔ ေနေနၾကတာ ၾကားသိရ ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိ အတူ ေနတာေတြဟာ ကာေမသု မိစၧာစာရ အဂၤါေတြနဲ႔ ျငိမၿငိ၊ ကာေမသုကံ ေျမာက္မေျမာက္ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကာမဂုဏ္ကိစၥကုိ အေလးေပးေလ့ မရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ သေဘာအရ ဘယ္လုိအ ေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနတဲ့ အေလ့ဟာ ကာေမသု မိစၧာစာရကံ ထုိက္ေစဖုိ႔ အေၾကာင္း အေတာ္မ်ားတယ္ ဆုိတာ သတိျပဳဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ျဖစ္ဖုိ႔လည္း လြယ္ကူပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူမ်ား အထူးသတိ ျပဳသင့္ပါတယ္။ ေယာက္်ားသားမ်ား အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကုိယ့္ဇနီးနဲ႔ အတူ ကာမဂုဏ္ မွီ၀ဲမႈဟာ ကာေမသု မိစၧာစာရ ကံမျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ျခား အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဦးနဲ႔ သြားလာ ေပ်ာ္ပါးမယ္ဆုိရင္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကာေမသု မိစၧာစာရက ံလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တရား၀င္ သေဘာအရ ကုိယ္လုပ္ ေကၽြးႏုိင္လုိ႔ ဇနီးအမ်ားႀကီး ယူထားတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ ကံမေျမာက္ျပန္ပါဘူး။ က်န္တဲ့ သေဘာေတြနဲ႔ဆုိ ဘယ္လုိမွ ကာေမသုကံ မလြတ္ႏုိင္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး မ်ားလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ကုိယ့္ လင္ေယာက်္ား ကလဲြၿပီး က်န္တဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ကာမ ဂုဏ္ေဖာက္ျပန္တာ ကာေမသု မိစၧာစာရကံ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ ေခတ္စားေနတဲ့ living together စနစ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ ႐ႈေထာင့္အရ ကာေမသု မိစၧာစာရကံ ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္တယ္လုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက လက္မထပ္ဘဲ အတူေနၾက တာေတြဟာ အေနာက္ တုိင္းသားမ်ားရဲ႕ သေဘာအရ ေရရွည္ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပေရး အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ သေဘာအရ ဒါဟာ အကုသုိလ္ အျပစ္ျဖစ္တဲ့ ကာေမသု မိစၧာ စာရကံ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္မထပ္ခင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အတူတူေနၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း လက္ထပ္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ မေျပတာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ခ်င္းရဲ႕ ကုိယ့္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ ထိမ္းသိမ္းေရးက အဓိက က်ပါတယ္။ ခုမ ွေတြ႕ၾကေပမယ့္လည္း ေတာ္တဲ့သူက ေတာ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္က်င့္တရား ေကာင္းသူက ေကာင္းေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဟာ သူေတာ္ေကာင္း ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အတူ အသိပညာ၊ အေတြ႕အႀကဳံ နည္းပါးကာ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ား အေပၚ အေလးထားေလ့ မရွိၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ တစ္ခ်ိဳ.ေသာ ျမန္မာမ်ား အေနနဲ႔ သူမ်ားေယာင္လုိ႔ ေယာင္၊ အေမွာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ မျဖစ္ရ ေလေအာင္ သူမ်ား living together ဆုိၿပီး ကုိယ္ကပါ လုိက္ၿပီး living together မလုပ္မိၾကဖုိ႔၊ ခဏတာ အေပ်ာ္၊ ခဏတာ အဆင္ေျပမႈ. ေတြနဲ႔ ဘ၀သံသရာ ဒုကၡ ျဖစ္ေစမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ လုိက္ၿပီး မလုပ္မိၾကဖုိ႔ အထူး လုိအပ္တယ္ ဆုိတာ သတိျပဳၾကရင္း living togetherနဲ႔ ကာေမသု မိစၧာစာရကုိ ေသခ်ာစဥ္းစား ဆင္ျခင္ကာ အတူေနရာမွ ကာေမသုအျဖစ္ မေရာက္မိ ၾကေစဖုိ႔ ေစတနာ စကားနဲ႔ အသိေပး ေျပာၾကား လုိက္ရပါေၾကာင္း…


စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ) ။ အခ်ိန္ 1:07 PM
စုစည္းထားမႈ = ေတြးမိသမွ်




အကုသိုလ္ ၿဖစ္သြားေသာ အခ်စ္ ။(ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)



အခ်စ္ဟာ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကုိ ေက်းဇူးၿပဳသလို ဆိုးၾကိဳး ဆိုးပစ္ အတြက္လည္း ေက်းဇူး ၿပဳတတ္ၿပန္ပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လို့ လဲဆုိေတာ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ ၿပဳၿဖစ္သြားလို့ပါ။ ဒါကုိလည္း ပ႒ာန္းကပဲ ၿပထားပါတယ္။
အကုသေလာဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။

အကုသိုလ္က အကုသိုလ္ ကုိ ၿပန္ေက်းဇူး ၿပဳပါတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုၿပဳတာလဲ ဆိုေတာ့

အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂကုိ အမွီၿပဳၿပီး အခ်စ္အတြက္ သူတစ္ပါး အသက္ကုိ သတ္မယ္။ သူတစ္ပါး ဥစၥာကုိခိုးမယ္။ လိမ္ေၿပာမယ္။ ကုန္းတိုက္စကား ကုိေၿပာမယ္၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားကုိ ေၿပာမယ္ စသည္ေတြ ၿပဳမိမယ္။ ေၿပာမိမယ္ ဆိုရင္ အခ်စ္ကေန ကုသိုလ္ မၿဖစ္ပဲ အကုသိုလ္ ၿဖစ္သြားတာပါ။

ေပၚလြင္ေအာင္ နည္းနည္းခ်ဲ့ ေၿပာရင္ ကိုယ့္ရဲ့ ဇနီး မယား စားဖို့ ေသာက္ဖို့ ၀တ္ဖို့ ေနဖို့ ထိုင္ဖို့ စီးဖို့ အတြက္ သူတစ္ပါး အသက္ သတ္မယ္။ မသမာတဲ့ နည္းနဲ့ စီးပြားရွာမယ္၊ လာဘ္စားမယ္၊ ေအာက္စိုက္ရွာမယ္၊ လိမ္ေၿပာမယ္ ဆိုရင္၊ အခ်စ္ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ ၿဖစ္ သြားတာပါ။ ႒ာန ဆိုင္ရာေတြမွာ ေငြအလြဲ သံုးစားလုပ္လို. ေထာင္က် သြားတာေတြ၊ အလုပ္ၿပဳတ္ သြားတာေတြ ၾကားရ သိရဖူးမွာပါ။
လာဘ္စားတယ္၊ ေအာက္စိုက္ရွာတယ္၊ ေငြအလြဲ သံုးစားလုပ္တယ္ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း စားဖို့ ေသာက္ဖို့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကပါဘူး။ ကုိယ့္ခ်စ္သူ ဇနီးမယားအတြက္ လုပ္ၿဖစ္သြားတာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ ရင္ အကုသိုလ္ ၿပဳရေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေတာ့ ကုိယ္ခ်စ္ရတဲ့ သူေတြ ေလာကအၿပစ္ သံသရာအၿပစ္ ခံရေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ၊ကုိယ့္ဘက္က အရူံးခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂက ပူး၀င္ထားတာ ဆုိေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ကို ခြဲမသိႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ခ်စ္ခ်စ္ အတြက္ဆို ဘာပဲလုပ္ရ လုပ္ရ၊ သူတစ္ပါး အသက္ပဲ သတ္ရသတ္ရ၊ သူတစ္ပါး ဥစၥာပဲ ခိုးရ ခိုးရ လုပ္ေတာ့မွာပါ။ အဓိက ကေတာ့ အခ်စ္အတြက္ အၿပစ္ေတြ လုပ္ၿဖစ္သြားၾကတာပါ။

အခ်စ္မွာ အသိဥဏ္ ရွိတဲ့ အခ်စ္ရယ္၊ အသိဥဏ္ မရွိတဲ့ အခ်စ္ရယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အသိဥဏ္ ရွိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ့ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြ ကေတာ့ မိန္းမက ေယာက်ာ္းကုိ ကုသိုလ္ ၿပဳဖို့ တုိက္တြန္းပါတယ္။ ေယာက်ာ္းကလည္း မိန္းမကုိ ကုသိုလ္ၿပဳဖို. ၿပန္တိုက္တြန္း ပါတယ္။ ေယာက်ာ္း ၿဖစ္သူက တစ္ခါတစ္ေလ မသမာတဲ့ နည္းနဲ့ စီးပြား ရွာခ်င္ဦးေတာ့ မိန္းမၿဖစ္သူက အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေၿပာၿပၿပီး တားၿမစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ကုသိုလ္ေတြကို စိတ္တူကုိယ္တူ ၿပဴၿပီး ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၿဖတ္သန္း ေနၾကပါတယ္။ အသိဥဏ္ ရွိတဲ့ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ၾကတဲ့ အတြက္ သူတို.ဘ၀ဟာ သိပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္း ေနပါတယ္။ ဘ၀ရဲ့ အဓိကေတြထဲမွာ ၿငိမ္း ခ်မ္းဖို.ကလည္း အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုအေနနဲ့ ပါပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေနရင္ ဘ၀က ေနေပ်ာ္ပါတယ္။

အသိဥဏ္မဲ့ တဲ့ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ မိန္းမက ေယာက်္ား ၿဖစ္သူကုိ အကုသိုလ္ၿပဳဖို့ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ေယာက်ာ္း ၿဖစ္သူကလည္း ဘာမွစဥ္းစား မေနေတာ့ဘဲ အကုသိုလ္ကုိ ၿပဳတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ၿပဳမူ ေနတာေတြကုိလည္း အကုသိုလ္ ရယ္လို့ မသိပါ ဘူး။ ဒီအတြက္ သူ့တို.ဘ၀မွာ မၿငိမ္းခ်မ္းမူ့က ကပ္ကပ္ ေနတတ္ပါတယ္။

အခ်စ္ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ ၿပဳၾကတဲ့ ေနရာမွာ ပညာတတ္တာ မတတ္တာနဲ့လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ အသက္ၾကီးတာ ငယ္တာနဲ့လည္း မဆိုင္ ပါဘူး။ ရာထူး႒ာနႏၱရ ၾကီးတာ မၾကီးတာနဲ့လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ အသိဥဏ္ ရွိတာ၊ မရွိတာနဲ့ ပဲဆိုင္ပါတယ္။ အသိဥဏ္ရွိတဲ့ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်စ္အတြက္ အကုသိုလ္ မၿပဳပါဘူး။ ဘာၿဖစ္လို့ လဲဆုိ အကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးအၿပစ္ကုိ သိေနလို.ပါ။

ခ်စ္တာခ်င္း တူေပမဲ့ အသိဥဏ္ ကြာသြားေတာ့ အၿပဳအမူ ပိုင္းလည္း ကြာသြားေတာ့တာပါ။ အၿပဳအမူ ပိုင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး အက်ိဳးဆက္ေတြက ရွိေနတာဆိုေတာ့ ကုိယ့္ အၿပဳ အမူကုိ အထူး သတိထားရမွာပါ။ ဘ၀မွာ အသိဥဏ္ရွိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ့ ခ်စ္ၿဖစ္ဖို့ သိပ္အေရးၾကီး ပါတယ္။ သံသရာ အဆက္ဆက္ ခ်စ္ရမဲ့ ဘ၀ေတြက အမ်ားၾကီး ရွိခ်င္ရွိ ေနဦးမွာပါ။ အထံုဆိုတာ ပါတတ္တာ ဆိုေတာ့ ဒီဘ၀ အသိဥဏ္ ရွိတဲ့ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ၿဖစ္ရင္ အဲဒီ အသိဥဏ္ရွိတဲ့ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြထိ လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဘ၀ေတြထိ လိုက္တတ္တဲ့ အထံုေလးကုိလည္း ကုိယ္က အာရံုၿပဳထားရပါမယ္။

ဘာပဲေၿပာေၿပာ အသိဥဏ္ မဲ့တဲ့ အခ်စ္နဲ့ မခ်စ္မိဖို့နဲ့ အခ်စ္အတြက္ အကုသိုလ္ေတြ မၿပဳလိုက္မိဖို့ ပါပဲေလ။

ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ ၁၁.၉.၂၀၀၆
အခ်စ္ႏွင့္ ၀ိပႆနာ စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ ပူေဇာ္ ဓမၼဒါန ၿပဳပါသည္။

Saturday, May 8, 2010

အေမ...........

အေမ… တုိးတိုးေလးေခၚညည္းမိတယ္။ အခုအခ်ိန္ဆို အေမဘာလုပ္ေနမလဲလို႔ ေတြးမိပါရဲ့။ ေနေရာေကာင္းရဲ့လား။ အေနေဝးေတာ႔ မွတမ္းတမိတာ သမီးအမွားလားအေမ။ အေမနဲ႔ အတူရွိေနတုန္းကေတာ႔ အေမမ်ားေန႔ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိပဲ ကုန္ဆံုးခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္က ၂၃ႏွစ္၊ အခုအေနေဝးမွ နင္သိပ္သိတက္ေနတယ္ေပါ႔ေလလို႔ အေမ႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမယ္ထင္တယ္ေနာ္။


အဟုတ္ပဲေလ။ ခလုတ္ထိမွ အမိတ ဆိုတဲ႔ ျမန္မာစကားပံုလိုေပါ႔ အေမ၊ အေနေဝးေတာ႔မွပဲ တန္ဖိုးေတြနားလည္တက္ေနျပီအေမ။ တစ္ခါတစ္ေလဆို ေတြးမိပါရဲ့ ၊ တစ္စံုတစ္ခု အခက္အခဲ ေတြ႔ျပီ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတာေတြရွိလာျပီဆို မ်က္ရည္အရင္ က်ခ်င္ေနမိတဲ႔ အေမ႔သမီး၊ အဲလိုျဖစ္မွ ငါ႔အေမ ငါတို႔ကို ဘယ္လိုမ်ား ေလာကႀကီးအလယ္မွာရုန္းကန္ျပီး ေစာင္႔ေရွာက္လာပါလိမ္႔လို႔ေပါ႔၊


ျမင္ေယာင္မိပါတယ္ အေမ႔မ်က္ႏွာကို အလုပ္ကေမာေမာနဲ႔ ျပန္လာတယ္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ သားသမီးေတြ အတြက္တဲ႔ ထမင္းဟင္း ေျပးခ်က္လိုက္ေသး၊ ျပီးေတာ႔ ေရမိုးခ်ိဴး၊ ထမင္းဝိုင္းကို ခူးခပ္၊ ျပီးေတာ႔ မိသားစု ထမင္းလက္ဆံုစားႏိုင္ဖို႔ အတြက္ကိုသူစီမံေပးတက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ သူနားမယ္လို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ကိုရီးယားကားႀကည္႔တာေတာင္ မီးပူေလးထိုးျပီးႀကည္႔တက္တဲ႔ အေမပါ။


အခုေတာ႔ ကိုယ္လည္း အလုပ္ကျပန္ ကိုယ္႔အတြက္စားစရာကိုယ္႔ဟာကိုယ္ခ်က္(ဒါေတာင္ ေယာက်္ား အတြက္၊ သားသမီး အတြက္ေတြ မပါေသးဘူး) အဲလိုေတြ လုပ္တိုင္း အေမ႔ကိုသြားသြားသတိရမိတယ္၊ အေမဆို အျမဲေျပာတက္တယ္၊ ဟင္းေတြထပ္ထပ္ျပီးခ်က္လာျပီဆို ဂ်ီးမ်ားခ်င္တဲ႔ ကိုယ္႔အက်င္႔ က အေမကလည္း ဒီဟင္းခ်ည္းပဲခ်က္ေနတာပဲဆိုျပီး ေျပာရင္၊ ငါလည္းတစ္ေန႔တစ္ေန႔ နင္တို႔ကို ဘာခ်က္ေက်ြးရမလဲကို မသိဘူးဆိုျပီး အေမ အျမဲျပန္ေျပာတက္တယ္၊ အခုဒီေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္းအဲလိုျဖစ္ေနပါျပီ အေမ၊ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ စားဖို႔ေတာင္ ဘာခ်က္စားရမလဲ မသိဘူးျဖစ္ ေနတဲ႔ သမီး၊ အခုေတာ႔ အေမ႔ကို ေကာင္းေကာင္းေလး ကိုယ္ခ်င္းစာတက္ ေနျပီေလ။


ဒါေတာင္ အေမ ရင္ဆိုင္ရမွာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဆိုတာ သမီးသိပါတယ္ အေမ။ တစ္ခါတစ္ေလ အေဖက ျငိဳျငင္လို႔ ေဟာက္ရင္လည္းအေမအျမဲ သည္းခံရတာပဲေနာ္။ သားသမီးေတြ မသိနားမလည္လို႔ အေမ႔ကိုျပန္ေျပာတဲ႔ အခါဆိုရင္လည္း အေမရင္နာနာနဲ႔ ဆံုးမရမွာပဲေနာ္။ သမီးတို႔ေတြ ဆိုးခ်င္ဆိုးမယ္ အေမ၊ ဒါေပမယ္႔ အေမကေတာ႔ အျမဲ ဂရုဏာ ထားျပီး ေစာင္႔ေရွာက္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကိုသမီးသိပါတယ္၊ ဒါေႀကာင္႔မလို႔ လဲ လူ႔ေလာက အလယ္မွာ ႀကၤ ့ႀကံ ့ ခံႏိုင္ျပီး အေကာင္းဆံုးလမ္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ျပီးေလွ်ာက္လွမ္းေနႏိုင္တာပါ။ အေမမ်ားေန႔ အတြက္ ဒီပိုစ္႔ ေလးကိုေရးရင္း အေမ႔ကို သတိတရနဲ႔ ကန္ေတာ႔လိုက္ပါတယ္ အေမ…..

Wednesday, March 24, 2010

မေလးရွား

စာမေရးျဖစ္လို ့ ဘာေတြေရးျပီးတင္ရင္ေကာင္းမလဲလို ့ စဥ္းစားေနတာ၊ အခုတေလာ မေလးရွားမွာ အဖမ္းအဆီးေတြမ်ားေနတဲ ့အေႀကာင္းေလးကို ေရးခ်င္လာတာနဲ ့ ဒီစာေလးကို ေရးျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ ့။


မေလးရွားက ေအာ္ပရာစီ လို ့နာမည္ႀကီးတဲ ့ အမွန္မဟုတ္တဲ ့ပတ္စ္ပို ့ မရွိတဲ ့၊ သူတို ့ႏိုင္ငံမွာ တရားဝင္ ေနထိုင္မူ ့မရွိေသာ သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးတဲ ့ အဖြဲ ့ႀကီး အေႀကာင္းကေတာ ့ မေလးရွားမွာ ေရာက္ေနေသာ ႏိုင္ငံ အသီးသီးက လူအားလံုးကေတာ ့သိျပီးသားျဖစ္မွာပါ။ ရီမိုးတို ့ေတာ ့အဲဒီ ့နာမည္ႀကားတာနဲ ့တင္ ႀကက္သီးထပါရဲ ့ သူတို ့က အမွန္ျဖစ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ျဖစ္ ကားေပၚတင္ေခၚသြားတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးထုတ္သလို ဘာမွလာရွင္းမျပနဲ ့ စခန္းေရာက္မွရွင္းဆိုတာ သူတို ့လို လူမ်ိဴးေတြကိုေျပာတာထင္ပါတယ္။


သူတို ့ေတြက ဘာစကားမွ အေျပာမခံပါဘူးတဲ ့။ ကားေပၚတင္ေခၚျပီး ရဲစခန္းေရာက္မွ အမွန္ဆိုရင္ ျပန္လႊတ္ေပးတယ္လို ့ေတာ ့ေျပာႀကတာ ႀကားဖူးပါတယ္။ တခါမွေတာ ့သူတုိ ့နဲ ့မဆံုပါဘူး။ ဟိုတစ္ေန ့ kl (ကြာလမ္လမ္ပူ) ကိုသြားေတာ ့ သူတို ့ဖမ္းတဲ ့အခ်ိန္နဲ ့ ႀကံဳေနလို ့ ကုန္တိုက္တစ္ခုက ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုထဲမွာ ဝင္ေနျပီး အေျခအေနကို ေစာင္ ့ႀကည္ ့ေနရတယ္။ သူတို ့က စားေသာက္ဆိုင္ ထဲထိေတာ ့ဝင္မစစ္လို ့ေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒီ ့ေန ့က သူတို ့လူစုက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို ့မ်က္ႏွာကို ႀကည္ ့ရတာ အရီ၊ အျပံဳးကိုလည္းမေတြ ့ရဘူး။ စက္ရုပ္ေတြႀကေနတာပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္လာသမွ် လူအားလံုးကို စစ္တာပါပဲ။ အဲ.. အဲဒီ ့ေန ့ကေတာ ့ မွန္တဲ ့လူဆိုရင္ေတာ ့ျပန္လႊတ္ေပးတာ ေတြ ့ရတယ္။ ကိုယ္လည္းသူတို ့ကို ေႀကာက္ပါတယ္ဆိုမွ တည္ ့တည္ ့ႀကံဳလာေတာ ့ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကကို မထြက္ရဲ ေတာ ့ဘူး။ အမွန္ျဖစ္တဲ ့ကိုယ္ေတာင္ ဒီလိုဆိုရင္ မမွန္တဲ ့လူဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲမသိ။


အခုတေလာကို သူတို ့က စီမံခ်က္အေနနဲ ့ကို ဖမ္းမယ္ေႀကာ္ျငာထားေတာ ့ မမွန္တဲ ့သူေတြ တကယ္ကိုသတိထားရမယ့္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုပါပဲ။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ တရားမဝင္ပဲ ဘာလို ့ေနေနႀကတာလဲ၊ သူတို ့ေတြရွိေနေတာ ့ဒီလူေတြက တရားဥပေဒ အရဖမ္းဆီးတာ သူတို ့ေတြ အျပစ္မွ မဟုတ္တာလို ့ တစ္ခ်ိဴ ့အမွန္သမားေတြက ေျပာေလ ့ေျပာထ ရွိတာကို ႀကားဖူူးပါတယ္။ မွန္ပါတယ္၊ သူတို ့ေျပာတာ။


ဒါေပမယ္ ့ ဥပေဒနဲ ့မညီပဲနဲ ့သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ခိုးေႀကာင္ခိုးဝွက္ ဘယ္သူမ်ားေနခ်င္ရွာမွာလဲေနာ္။ မိသားစုနဲ ့လဲေဝး၊ အခက္အခဲ မ်ိဴးစံုကလည္း ရင္ဆိုင္ရေသးတယ္။ အဲဒီ ့ အျပင္ကို အစစအရာရာ သည္းျငီးခံရ၊ တစ္ခ်ိဴ ့သူေဌးေတြဆိုရင္ ကိုယ္ ့ရဲ ့လုပ္အားခကို ေတာင္မေပးလို ့မနည္းေတာင္းယူရတယ္။ အမွန္မဟုတ္ေတာ ့ တိုင္လို ့မရေျပာလို ့မရ၊ ဒါေတြကို သိတဲ ့ သူေဌးေတြက ဖိႏိွပ္ခ်င္ႀကတယ္။ အစစအရာရာ ေႀကာက္ေနရတဲ ့ ဘဝမ်ိဴးႀကီးကိုေတာ ့သိသိႀကီးနဲ ့ဘယ္သူကေနခ်င္မွာလဲေနာ္။ မေနမျဖစ္ေနရမယ္ ့အေႀကာင္းအရာေတြရွိေနလို ့ေပါ ့။ ဘယ္လို အေႀကာင္းအရာေတြက သူတို ့ကို ဒီလိုဘဝမ်ိဴးေရာက္ေအာင္တြန္းပို ့သြားတာလဲဆိုတာကေတာ ့စဥ္းစားစရာေပါ ့ေနာ္။


မ်ားေသာအားျဖင္ ့ႀကားရတာကေတာ ့ ေအးဂ်င္ ့ေတြေႀကာင္ ့ပါ။ တစ္ခ်ိဴ ့ဆိုေျပာထားတဲ ့အလုပ္ကတစ္မ်ိဴး ဒီေရာက္ေတာ ့လုပ္ရတဲ ့အလုပ္ကတစ္မ်ိဴး၊ မိန္းခေလးေတြကိုလဲ ပို ့ခ်င္တဲ ့ေနရာေတြပို ့၊ ပိုက္ဆံေတြကိုလည္း မတရားျဖတ္စား၊ အစံုပါပဲ ႀကားရတဲ ့သတင္းေတြကေတာ ့ အဲလိုမ်ိဴးေတြျဖစ္ေတာ ့ အမွန္သမားေတြကေတာ ့ မမွန္တဲ ့သူေတြဘဝကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားပါေလေရာလား၊ ကဲ.. ဒါဆို တရားမဝင္ေနထိုင္တဲ ့သူေတြမွာ အျပစ္ရွိလား။ ဘယ္သူေတြမွာမ်ား အျပစ္ရွိေနတာလဲ။ ကိုယ္ ့ႏိုင္ငံမွာ ေအးေအးေဆးေဆး မေနပဲ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုလာမိတဲ ့ ကိုယ္တို ့ေတြပဲ အျပစ္ျဖစ္ေနတာလား။ တစ္ခုေတာ ့သိတယ္ ဘယ္သူမွေတာ ့ ကိုယ္ ့မိသားစု၊ ကိုယ္ ့မိဘကိုခြဲျပီးေတာ ့ မေနခ်င္ႀကတာေတာ ့အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘာေႀကာင္ ့ဒီလို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာေတာ ့ တစ္ဦးစီရဲ ့ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ကိုယ္စီရွိေနႀကမွာပါ။ ေအာ္..ငါ ေတာ ့ဆက္ေရးရင္မလြတ္မလပ္ေတြပါလာေတာ ့မယ္။ ေအာ္ပရာစီ အေႀကာင္းျပန္ဆက္တာေပါ ့ေနာ္။


အဲလိုနဲ ့ ၁နာရီေလာက္ထိုင္ေစာင္ ့ေနတာ သူတို ့ကမျပီးႏိုင္ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ကိုယ္ရွိေနတဲ ့ေနရာနားေတာင္ေရာက္လာေတာ ့မယ္ဆိုေတာ ့ kl ဆိုတဲ ့ေနရာကေန အျမန္ထြက္မွ စိတ္ခ်ရမယ္ ဆိုတာကို သိလာျပီ။ ဒါနဲ ့မထူးဘူးဆိုျပီး အရဲစြန္ ့ျပီးပဲ သူတို ့မရွိႏိုင္တဲ ့လမ္းကိုေရြးျပီး ကားမွတ္တိုင္ကို အျမန္ေျပးရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္.. ကိုယ္ေရြးတဲ ့လမ္းေတြမွာက ရွင္းတယ္၊ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ ့အေရးဆို ကားကမလာဘူး၊ ၁၅မိနစ္ေလာက္ရပ္ေစာင္ ့ေနရေသးတယ္။ သူတို ့က ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ားဆံုး အသြားအလာလုပ္တဲ ့ေနရာေတြကိုသိထားေတာ ့ အဲဒီ ့ေနရာေတြကို ပတ္ျပီးဖမ္းေနတာ။ မႀကာခင္ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ ့ေနရာကိုေရာက္လာေတာ ့မွာေသခ်ာတယ္။


အဲဒါနဲ ့ ရတဲ ့ဘုရားစာေတြရြတ္ျပီး ကားရယ္ ျမန္ျမန္လာပါေတာ ့ဆိုျပီးဆုေတာင္းေနမိတာပါပဲ။ ကိုယ္စီးမဲ ့ကားလဲလာေရာ ေပ်ာ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ ့။ တခဏတာေတာ ့ လံုျခံဳတဲ ့ေနရာေလးပါပဲ။ တခဏတာလို ့ဘာလို ့ေျပာရတာလဲဆို တခါတေလ အဲဒီ ့ဖမ္းတဲ ့လူေတြက ဘတ္စ္ကားေတာင္ မေရွာင္ဘူး တစ္စီးလံုး ကိုကားေပၚကဆင္းခိုင္းျပီး စစ္တာ၊ အဲလိုမ်ိဴးလုပ္တာကို ကိုယ္ ့မ်က္စိနဲ ့ ကုိယ္တိုင္ေတြ ့ဘူးတာဆိုေတာ ့ေႀကာက္ရျပန္ေရာ။ အဲဒီ ့ေတာ ့တခဏတာ လံုျခံဳမူ ့ပဲေပါ ့။ ကားေပၚေရာက္ေတာ ့ဆုေတာင္းရျပန္ေရာေလ၊ အဲလိုမ်ိဴး မျဖစ္ေအာင္လို ့၊ ဘာလို ့လဲဆို ကို္ယ္ ့ရဲ ့ကားက သူတို ့ေတြစစ္ေနတဲ ့ေနရာကို ျဖတ္ျပီးမွ သြားလို ့ရမွာကိုး၊ အဲဒီ ့ဂိတ္က ထြက္ေတာ ့မွပဲ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ႏိုင္ေတာ ့တယ္။ ဟဲဟဲ.. မေလးရွားေရာက္မွပဲ ဘုရား၊တရား၊သံဃာ ရတနာသံုးပါးကို ပိုျပီးယံုယံုႀကည္ႀကည္ကို အားကိုးလာတယ္။


တစ္ခုခုဆို ရသမွ် ဘုရားစာေတြရြတ္ေတာ ့တာပဲ။ မေလးရွားက ေအာ္ပရာစီေတြက ရီမိုးကို ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္လုပ္ေပးေနတာေလ။ အခုဆို ဘုရားတရား အလုပ္ကို ပံုမွန္လုပ္တာထက္ကို ပိုလို ့ကိုလုပ္ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီပို ့စ္ေလး ကိုေတာ ့ မေလးရွားေရာက္ျမန္မာေတြရင္ဆိုင္ေနရတဲ ့ အေႀကာင္းအရာေတြပါပဲ။ ဒီ ့ထက္ဆိုးတာ ေတြလည္းရွိအံုးမွာပါ. ရီမိုးသိသေလာက္ေလးပဲ ေရးျပီး ေျပာထားရတာပါ။ ဒီ ့ထက္ပိုျပီး သိလာတဲ ့အရာေတြရွိရင္လဲ ဘေလာက္ေမာင္ႏွမေတြကို ျပန္ျပီးေဖာက္သည္ခ် ေပးပါအံုးမယ္။ အခုေတာ ့ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္……

Saturday, March 20, 2010

ေႀကာက္ေႀကာက္ႏွင္ ့ေရးေသာပို ့စ္

ဟိုတစ္ေန ့က စာေလးတစ္ခုဖတ္လိုက္တယ္၊ အေမးအေျဖေလးတစ္ခုပါ။ စာေႀကာင္းတစ္ေႀကာင္း စာလံုးတစ္လံုးဟာ ကိုယ္ ့အတြက္အေရးႀကီးသလို စာဖတ္သူေတြ အေနနဲ ့လဲ အားတစ္ခုလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို အဆိပ္တစ္ခြက္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္လို ့ဆိုလိုတဲ ့ စကားေလးပါ။

အဲဒါေလးကို သြားေတြ ့ေတာ ့ စာေရးရမွာေတာင္ လန္ ့လာတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ ့စာေတြကို ဖတ္ျပီး ဖတ္တဲ ့လူေတြ တစ္မ်ိဴးလက္ခံသြားရင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ ေကာင္းတဲ ့ဘက္ကေတြးျပီး ေကာင္းတာေလးေတြ လက္ခံေပးရင္ေတာ ့ အေကာင္းဆံုးေပါ ့။ ဒါေပမယ္ ့ အေကာင္းဘက္ကေနျပီး မေတြးေပးရင္ေတာ ့ ေရးတဲ ့လူက အမွားလား၊ ေတြးတဲ ့ ဖတ္တဲ ့ လူကအမွားလား။ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ႀကမွာလဲ။

ရီမိုး က အခုလို စာေရးတယ္ဆိုတာ က ကိုယ္ ့ရဲ ့ခံစားခ်က္ေလးေတြ ခ်ေရးလို ့ရလို ့ရယ္၊ ကိုယ္ျမင္တာ ကိုယ္ယူဆတာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္ေရးခ်င္လို ့လဲ ပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ကိုယ္ ့ရဲ ့အယူအဆက မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္မယ္၊ အဲဒါေတြကို ဖတ္မိျပီး တစ္မ်ိဴးလက္ခံတဲ ့လူေတြရွိေနရင္ေတာ ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုျပီး စိတ္ေတာင္ပူသြားသား၊ ဒါေပမယ္ ့လည္း စိတ္ထဲရွိတာေလးေတြကို ေတာ ့မေရးပဲ မေနႏိုင္လို ့ အခုေတာင္ ေရးေနတာေလ။ ဒါေႀကာင္ ့ေရးမိတဲ ့စာသားေတြ၊ စာေႀကာင္းေတြထဲမွာ၊ အမွားပါတယ္ဆိုရင္လည္း လက္မခံႀကပါနဲ ့။ လက္္ခံႏိုင္တဲ ့အရာမ်ိဴးပါတယ္ ဆိုရင္ေတာ ့လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေႀကာင္ ့ထင္တယ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆုိရင္ အေမ က အခ်စ္ဝတၴဳေတြဘာေတြ မဖတ္ခိုင္းဘူး။ ဖတ္တာကို မိရင္ ေကာင္းေကာင္းကို အဆူခံရျပီ။ နင္တို ့က ဒီအေရမရ အဖတ္မရ စာေတြကို ဖတ္ေနတယ္။ ကိုယ္ ့အတြက္ ဘာမွ က်န္မွာ မဟုတ္တာေတြကို စာမက်က္ပဲဖတ္ေနလို ့တဲ ့။ အဲလိုေျပာေတာ ့ဖတ္ခ်င္ေနတဲ ့ကိုယ္က ဆင္ေျခေပးတာ၊ အေရမရ အဖတ္မရတဲ ့စာအုပ္လည္း သူတို ့ႀကိဳးစားပမ္းစား အခ်ိန္ေတြ ေခါင္းေျခာက္ခံျပီးေရးထားရတာလို ့၊ သူတို ့ကို ဒီေလာက္ေတာ ့ လက္ခံေပးရမွာေပါ ့လို ့၊ ဖတ္ခ်င္ေနေတာ ့ ဆင္ေျခေပးတာေလ။ ဟုတ္ေတာ ့လည္း ဟုတ္တယ္။ အေမတို ့ေျပာတာ၊ စာက်က္ရမယ္ ့အရြယ္မွာ အဲလို ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ ့ ပညာေရးမွာ အေႏွာင္ ့အယွက္ ျဖစ္ကုန္ေကာ။ ဒါေတြေႀကာင္ ့လို ့လဲေျပာလို ့မရပါဘူး၊ အစစ အရာရာ ေျပာင္းလဲလာတဲ ့ေခတ္ႀကီးေႀကာင္ ့ျဖစ္မွာပါ။ ဘယ္သူမွ ထိန္းလို ့မရဘူးေလ။

ဒါေပမယ္ ့အခုကိုယ္က မေတာက္တေခါက္ အေတြ ့အႀကံဳေလးေတြကို ခ်ေရးေနမိေတာ ့၊ အမွားပါမွာ ေႀကာက္ေနတယ္။ ကိုယ္ကပဲ အေတြးေခ်ာ္ေနတာလား မသိဘူးေနာ္။ တကယ္ကေတာ ့ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ ့စာလံုးတိုင္း ဟာစာဖတ္သူအားလံုး အတြက္ အက်ိဴးရွိျပီး၊ အသံုးဝင္တဲ ့စာေလးေတြျဖစ္ရင္ေတာ ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာေပါ ့ ေနာ္။ အဲလိုမ်ိဴးေလးေရးႏိုင္ ရင္ေတာ ့အလြန္ေကာင္းမယ္ေနာ္။ ႀကိဳးစားျပီး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ေရးမယ္လို ့ေတာ ့ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ ့စာေတြက အဆိပ္ျဖစ္ေနမွာကို ေႀကာက္လည္းေႀကာက္တယ္၊ ေရးလည္းေရးခ်င္ လာတာနဲ ့ ဒါေလးကို ေႀကာက္ေႀကာက္နဲ ့ ေရးလိုက္ရပါသည္။

Friday, March 12, 2010

မေမ ့ေစခ်င္ပါ။

အခုတစ္ေလာ အလုပ္ကမအားတာနဲ ့ စာကိုမေရးျဖစ္ပါဘူး။ စာေရးဖို ့အာရံုရလာရင္ ပို ့စ္ တင္ဖို ့အတြက္ကို အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရတာ။ ဘာလို ့လဲဆို ကိုယ္ ့မွာက သူမ်ားေတြလို လက္ပ္ေတာ ့ တို ့ဘာတို ့ကမရွိေတာ ့ အိမ္မွာ စာေရးလာျပီး အလုပ္ေရာက္ေတာ ့မွ အလုပ္ခ်ိန္ ထဲကေနဖဲ ့ျပီး၊ ဖဲ ့ျပီးဆိုတာထက္ခိုးျပီးေရးရတယ္ဆို ပိုမွန္မယ္။ အဲဒီ ့ေတာ ့အခုတစ္ေလာ မန္နင္ဂ်ာက လာလာႀကပ္ေနတာနဲ ့အခက္အခဲေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေန ့ေတာ ့ ဘယ္သူမွလဲမရွိတာနဲ ့ စိတ္ထဲရွိတာေလးခ်ေရးရင္း ပို ့စ္ အသစ္မတင္ႏိုင္တာေလး အေႀကာင္းေလးကို ကိုယ္ ့ရဲ ့ေမာင္ႏွမေတြကို ေတာင္းပန္စကားေလး ဆိုရင္း ျပန္မွတ္မိေအာင္လိို ့ ေရးျပီးတင္လိုက္တာပါ။


အရင္ကေရးထားဖူးတဲ ့ အကုူအညီေတာင္းခံလႊာ ဆိုတဲ ့ပို ့စ္ေလးထဲက လဲဗီး အေႀကာင္းေလးကို အရင္က ဖတ္ဖူးတဲ ့ သူေတြကေတာ ့သိေကာင္းသိႀကမွာပါ။ အဲဒီ ့ပို ့စ္ေလးတင္တုန္းက စိတ္ပူစြာနဲ ့ အႀကံဥာဏ္ေပးႀကတဲ ့ ကိုခ်စ္ေဖနဲ ့ကိုဏီ၊ လာေရာက္ျပီး ဖတ္ေပးႀကတဲ ့ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာလို ့လဲဆို ဟိုတစ္ေန ့က ေအးဂ်င္ ့ရံုးကိုသြားျပီး ေအးဂ်င္ ့နဲ ့စကားေျပာခဲ ့တာ တဝက္ေအာင္ျမင္တယ္လို ့ပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။ ဘာလို ့တဝက္ပဲေအာင္ျမင္တယ္လို ့ေျပာရသလဲဆို ပိုက္ဆံက ကိုယ္ ့လက္ထဲ ကိုမေရာက္ေသးလို ့ပါ။ ဒါေပမယ္ ့ကိုယ္ေျပာတာကို သူ လက္ခံျပီး ညိုႏူိင္းလို ့ရတယ္ဆိုရင္ပဲ တဝက္ေအာင္ျမင္တယ္လို ့ဆိုႏိုင္တယ္ထင္လို ့ပါ။ အဲဒါေလာက္နဲ ့တင္ ကိုယ္ ့ရဲ ့စိတ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ေနပါျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ ့လစာေလးတိုး့လာမယ္ ဆိုေတာ ့ေပ်ာ္တာေပါ ့ေနာ္။ ကိုယ္ ့ေမာင္ႏွမေတြမုန္ ့ေက်ြးလုိ ့ရရင္ ေက်ြးခ်င္ပါရဲ ့။ အဲ… လစာတိုးတာကို ဘေလာက္ေပၚလာျပီး ႀကြားတယ္လို ့ေတာ ့မထင္လိုက္ႀကပါနဲ ့။ အရင္ပို ့စ္ ေလးမွာ ဝိုင္းျပီးစိတ္ပူေပးႀကတဲ ့ ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ အခုလဲ ကိုယ္နဲ ့အတူ ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ လို ့ အသိေပးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။


ဝိုင္းဝန္းျပီး စိတ္ပူေပးႀကလို ့လဲ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ပို ့စ္အသစ္ေလးေတြလဲ အတက္ႏိုင္ ဆံုးေရးျပီးတင္ႏိုင္ေအာင္လဲ ႀကိဳးစားပါမယ္လို ့။ ေမာင္ႏွမ ေတြ အားလံုးလဲ ရီမိုး ကိုလည္း ေမ ့မသြားဖို ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘေလာက္ေတြကို မလည္ျဖစ္တာကိုလည္း ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ ့ဒီေလာက္နဲ ့ပဲ အဆံုးသတ္ပါရေစ။

Thursday, February 18, 2010

နာခံလွ်က္ပါ

အေဖာ္ဆိုတာမရွိ၊ တစ္ကိုယ္တည္းေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ ့
ငါ ့ဘဝမွာ
မင္းရဲ ့အျပံဳးက အားတစ္ခုပါ
အႀကင္နာ အႀကည္ ့ပါးပါးေလးမွာ
တြယ္တာစရာေတြနဲ ့ ရစ္ေႏွာင္ျပီး
ေဝဒနာေတြကိုေတာ ့ မေပးပါနဲ ့ ခ်စ္သူ……..


အရံူးဆိုတာကို မရခ်င္ေပမယ္ ့
မင္းရဲ ့အမုန္းကို ခံယူဖို ့ငါမဝံ ့ရဲေသးပါဘူး
ဒါေႀကာင္ ့……
မင္းဆံုးျဖတ္တဲ ့ အေျဖတစ္ခုကို
ငါ ့ရင္ဘတ္ႀကီးဖြင္ ့ျပီး နာခံလွ်က္ပါ ခ်စ္သူ………


တကယ္ဆို……
ခ်စ္ခဲ ့ႀကတဲ ့ သက္တမ္းရွည္ႀကီးမွာ
ငါေစာင္ ့ထိန္းခဲ ့တဲ ့ အရာေတြဟာ
မင္းအတြက္ ခ်စ္သက္ေသေတြပါပဲ………
အခုေတာ ့………
မင္းရဲ ့ အေနနီးျပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိလို ့ပါ ဆိုတဲ ့ ဆင္ေျခတစ္ခုနဲ ့
မင္းကို ေမ ့ဖို ့ငါႀကိဳးစားေနရပါျပီ


ေကာင္းပါတယ္ ခ်စ္သူ…..
အရာအားလံုး
မင္းသေဘာပါ……….
မင္းသေဘာပါ……….
မင္းသေဘာပါ………
ငါ ့ ရင္ဘတ္ႀကီးဖြင္ ့ျပီး နာခံလွ်က္ပါ ခ်စ္သူ…………



* ဟိုတစ္ေန ့က အသိအစ္ကိုတစ္ေယာက္က သူ ့ရဲ ့အခ်စ္ေရး တစ္စြန္းတစ္စ ကိုရင္ဖြင္ ့လာတာနဲ ့ သူ ့ခံစားခ်က္ေလးကို မွီျပီး ဒါေလးကို ေရးျဖစ္သြားပါတယ္........

Monday, February 15, 2010

ဆရာမ

“ဟဲ ့… နင္တို ့ေတြ ေသာင္းက်န္းလွခ်ည္လား… ဆရာမေတြ အတန္းဝင္တာ ေနာက္က်ျပီဆို ဒီလိုပဲ ေမ်ာက္ေလာင္းေတြလားမသိဘူး၊ ကဲ… စာအုပ္ထုတ္ေတာ ့“


ဒီလိုစကားလံုးမ်ိဴး အျမဲ သံုးျပီး ေအာ္ေျငာက္တတ္တဲ ့ ဆရာမ၊ စကားလံုး ႀကမ္းႀကမ္း ေတြပဲအျမဲသံုးျပီး အျမဲ ေျပာတတ္ေပမယ္ ့ စိတ္ႏွလံုးသား အလြန္ျဖဴစင္ျပီး၊ တပည္ ့ေတြအေပၚ အျမဲ ႀကင္နာတတ္တဲ ့ ဆရာမ၊ သခ်ၤာ သင္တာမွာ အလြန္ေတာ္တဲ ့ဆရာမ၊ က်ဴရွင္မတတ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ ့ တပည္ ့ေတြ ကိုအိမ္ေခၚျပီး သင္ေပးခဲ ့တဲ ့သူ၊ ဆိုးလွပါတယ္ဆိုတဲ ့ ေယာက်္ားေလး တပည္ ့ေတြကို ပိုခ်စ္တတ္တဲ ့သူ၊ မိန္းခေလးတပည္ ့ေတြကို သမီး ေတြလို ေျပာဆိုဆံုးမတတ္တဲ ့သူ၊ စာေမးပြဲ ေျဖတိုင္း နင္တို ့ေတြ ျငိမ္ျငိမ္ေျဖ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ မႀကည္ ့ႀကနဲ ့ဆိုျပီး သူ ့ခေလး ေတြ မေျဖႏိုင္မွာ စိုးလို ့သူကိုယ္တိုင္လိုက္ေျပာျပတဲ ့သူ၊ သူ ့ကိုယ္ခႏၶာ ဝဝႀကီး နဲ ့ သူ ့တပည္ ့ေတြ ကို လိုက္ရိုက္ေနတဲ ့ ဆရာမ၊


အခုေတာ ့ ဒီေလာကႀကီး ကေန အျပီးတိုင္ စြန္ ့ခြာ သြားျပီတဲ ့။ သူ ့တစ္သက္မွာ စာသင္တဲ ့အလုပ္ပဲလုပ္ျပီး၊ ဒီတပည္ ့ေတြနဲ ့ပဲ ေနလာခဲ ့တဲ ့သူ၊ ဘယ္ခုႏွစ္က ဘယ္တပည္ ့ကိုမဆို သူျမင္ရင္မွတ္မိေနတတ္တာ သူ ့ရဲ ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုေလပဲလား။ အခုေတာ ့သူခ်စ္တဲ ့သူ ့ရဲ ့ေက်ာင္း၊ စာသင္တဲ ့အလုပ္၊ သူခ်စ္တဲ ့သူ ့တပည္ ့ကို ထားခဲ ့ျပီး သူအရင္သြားႏွင္ ့ေလျပီ။


ဆရာမေကာင္းရာသုဂတိလား ဖို ့ တပည္ ့တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ ့တဲ ့ က်မ ဆုေတာင္းေနပါတယ္…. အေနေဝးေနလုိ ့ အသိေနာက္က်ေပမယ္ ့ မေမ ့ႏိုင္တဲ ့အမွတ္တရ ျမင္ကြင္းေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း တပည္ ့တို ့သိပ္ခ်စ္ရတဲ ့ဆရာမကို ဒီေနရာကေနကန္ေတာ ့ျပီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္….

Tuesday, February 9, 2010

ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းရည္

ရီမိုး တို ့ကေျခမွာေဗြပါတယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ပိတ္ရက္ဆို အိမ္မွာမေနတာက အက်င္ ့တစ္ခုလိုမ်ားျဖစ္ေနသလားပဲ၊ ဒီမွာကတစ္ေယာက္ထဲ ေနရေတာ ့ျငီးေငြ ့တာလဲပါမယ္။ အျပင္ကိုသြား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေတြ ့၊ အခုတရုတ္ႏွစ္ကူးက ရွိေနေတာ ့ ေရွာ ့ပင္ ထြက္ရတာလည္းေကာင္းေပါ ့။ ဒီလိုနဲ ့တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြား၊ ညေနေစာင္းေတာ ့ အိမ္ျပန္ဖို ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္ ့၊ အေရးဆို ဘတ္စ္ကားက ကိုယ္ေစာင္ ့ေနတဲ ့မွတ္တိုင္မွာ မရပ္လို ့ တစ္ျခားမွတ္တိုင္ကို မွီေအာင္ေျပးရေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ မွီလို ့။


ဒီတစ္ကားလြတ္သြားရင္ ေနာက္တစ္ကားကို ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ ေစာင္ ့ရအံုးမွာေလ။ ဒီေတာ ့အလြတ္မခံႏိုင္။ ကိုယ္ ့မွာက ကိုယ္ပိုင္ကားေတြပါေတြ မရွိေတာ ့ ဒါပဲအားကိုးေနရတာမလား။ ဒီလိုနဲ ့ဘတ္စ္ကားေပၚ အလုအယက္တတ္(ထိုင္ခံုမရမွာစိုးလို ့) အေျပးအလႊား တရုတ္မ တစ္ေယာက္ေဘးမွာ အက်အနထိုင္ျပီး၊ အေမာေျဖ၊ ေနာက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အိပ္ငိုက္သြားမယ္ဆိုတဲ ့ အစီအစဥ္နဲ ့ေပါ ့။ တစ္ေနကုန္ သြားထားေတာ ့ ေမာေနျပီေလ။ ကားကလည္း ကိုယ္ ့ေနတဲ ့ေနရာေရာက္ဖို ့က ၄၅မိနစ္၊ ကားလမ္းပိတ္ရင္ ၁နာရီ ေလာက္ႀကာမွာဆိုေတာ ့ ေအးေဆးပဲေလ။ အိပ္ငိုက္ဖို ့။


အဲလိုနဲ ့ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္လိုက္တုန္း အနံ ့ တစ္ခု ႏွာေခါင္းထဲကို စူးစူးရွရွ ဝင္လာပါေရာလား။ မွန္းစမ္း... ဒါဘာနံ ့လဲ။ အဲ.... သိျပီ။ သိျပီ ”ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းရည္” နံ ့၊ ေသခ်ာျပီ ကားေပၚမွာ ဒို ့ ေရႊျမန္မာေတြပါလာျပီ။ ဘယ္ကဘယ္လိုသယ္လာတဲ့ ဟင္းရည္မွန္းမသိ၊ ေသခ်ာလည္း လံုေအာင္မလုပ္၊ အဲကြန္းကားေပၚမွာ ဆိုးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ ့။ ဒီဟင္းကိုႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ကိုယ္ ့အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဒီအနံ ့ကို မခံႏို္င္ပါဘူး။ တစ္ျခားလူေတြဆို မေျပာပါနဲ ့ေတာ ့။ ကိုယ္ေတာင္ဒီေလာက္ဆို ကိုယ္ ့ေဘးနားက တရုတ္မကေတာ ့ ႏွာေခါင္းကို လက္နဲ ့ပိတ္ထားရတဲ ့ အဆင္ ့ျဖစ္ေနပါျပီ။


ကိုယ္ ့ ေရႊျမန္မာ ေတြကလည္း ဂရုကိုမစိုက္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ သူတို ့သယ္လာတာမဟုတ္သလုိပါပဲ။ ေဘးက တရုတ္မက ဘယ္ေလာက္မခံႏိူင္ျဖစ္လာသလဲေတာ ့မသိပါဘူး။ ကိုယ္ ့ကိုတရုတ္ေအာင္းေမ ့ လို ့ထင္ရဲ ့တရုတ္လိုေျပာျပီး အတင္းတုတ္လိုက္ေသးတယ္။ အဲ.. ကိုယ္ကေတာ ့တရုတ္စကားနားလည္လို ့ေတာ ့မဟုတ္၊ သို ့ေပမယ္ ့ သူ ့မ်က္ႏွာနဲ ့အမူအရာ ကိုႀကည္ ့ျပီး ဒီအေႀကာင္းေျပာတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတာပါပဲ။ သူ ့ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ မခံႏိုင္ျဖစ္ေနပံုပါပဲ။


ကားကလည္းရွားေတာ ့ ဒီကားေပၚကဆင္းျပီး ေနာက္တစ္ကားေျပာင္း စီးဖို ့ဆိုတာကလည္း ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဆိုေတာ ့သူ ့မွာေတာ္ေတာ္ သည္းခံေနရတဲ ့ပံု။ ကိုယ္လည္း ဟီး ဆိုျပီး တစ္ခ်က္ပဲ ရီျပလိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္ျပလို ့ျပရမယ္မွန္းလည္းမသိပါဘူး။ ႀကားထဲက ကိုယ္ကဝင္ျပီး အားနာေနရတာပါ။ တကယ္ဆို အဲကြန္းကားေပၚကို ဒီလို အနံ ့ထြက္မယ္ ့ဟာေတြ သယ္မယ္ဆို ေသခ်ာလံုျခံဳေအာင္ထုတ္ပို့းသင္ ့တယ္ဆိုတာကို မသိတာလား၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလားေတာ ့မေျပာတတ္ပါဘူး။


အေႀကာင္းတစ္မ်ိဴးမ်ိဴးေႀကာင္ ့ ဒီလိုမ်ိဴးျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ္ ့ မျဖစ္သင္ ့တဲ ့အရာလို ့ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ ့ဟာကို သယ္လာတာပဲ ဘာျဖစ္လဲဆိုတဲ ့စိတ္မ်ိဴးနဲ ့ ဆိုရင္ေတာ ့ ပိုလို ့ေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ ကိုယ္ ့ေႀကာင္ ့ သူတစ္ပါးရဲ ့စိတ္ကို အေႏွာင္ ့အယွက္ျဖစ္ေစတယ္ ဆိုေတာ ့ မေကာင္းဘူးေပါ ့ေနာ္။


အထူးသျဖင္ ့ရီမိုးကိုအေႏွာင္ ့အယွက္ျဖစ္ပါတယ္.. လမ္းမွာ အိပ္ငိုက္မယ္လို ့ႀကံရြယ္ထားပါတယ္ဆိုမွ အဲဒီ ့အနံ ့ေႀကာင္ ့ဘယ္လိုမွကို အိပ္ငိုက္လို ့မရပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆို သူတို ့ကားေပၚကဆင္းသြားတာေတာင္ အဲဒီ ့ အနံ ့က စြဲလို ့ကိုက်န္ေနေတာ ့တာပါပဲ။ ကိုယ္ကလည္း  ဂိတ္ဆံုးထိ စီးရတာဆိုေတာ ့ ပိုဆိုးတာေပါ ့။ ဒီလုိအေႀကာင္းအရာက အေသးအမႊားေလးဆိုေပမယ္ ့၊ ကိုယ္ ့လူမ်ိဴးမ်က္ႏွာငယ္ရသလိုပါပဲ။ သူတို ့ေတြကို တျခားလူမ်ိဴးေတြက အထင္ေသးသလုိ အႀကည္ ့မ်ိဴးနဲ ့ႀကည္ ့တာကို သူတို ့ကခံႏိုင္ေပမယ္ ့ ကိုယ္ကမခံႏိုင္၊ ဒါေပမယ္ ့ဘာမွလဲေျပာလို ့မရေတာ ့၊ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါျပီး၊ ကားေပၚမွ ဆင္းေသာအခါေျမျပင္ကိုေျခခ်မိသည္ႏွင္ ့ ေလအစင္ကို တဝ ရူျပီး၊ အိမ္သို ့ျပန္ခဲ ့ရေလသတည္း။ ။

Friday, February 5, 2010

က်ရံူးျခင္း.........

အခ်စ္တစ္ခုမွာ မိန္းခေလးနဲ ့ေယာက်္ားေလး ျပိဳင္ရင္ဘယ္သူကႏိုင္မယ္ထင္လည္း ခ်စ္သူ၊ တကယ္ဆို ရင္ထဲရွိ၊ရွိတဲ ့အတိုင္းေျပာခြင္ ့မရွိတဲ ့ မိန္းမသားေတြရဲ ့ဘဝကို ခ်စ္သူ နားမွလည္ပါစ။ တကယ္ဆို အမွတ္မထင္ျဖစ္ေပၚခဲ ့တဲ ့ အခ်စ္တစ္ခုကို ငါကိုယ္တိုင္ ပြင္ ့ပြင္ ့ လင္းလင္း ေျပာဖို ့သတိၲေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။


ေဘးကေျပာတဲ ့စကားနဲ ့ ခ်စ္သူရဲ ့စကား ဘယ္ဟာကို အတည္ယူရမွာလဲ။ ခ်စ္သူကိုလည္း မယံုရဲ၊ အဆက္အသြယ္လံုးလံုးျဖတ္ဖို ့ လည္းကိုယ္ ့ဘက္ကမတက္ႏိုင္၊ ဒီလိုနဲ ့ အခ်စ္တစ္ခုမွာ က်ရံူးေတာ ့မယ္ထင္ပါရဲ ့။ အဲလိုေတာ ့လည္းအျဖစ္မခံႏုိင္ဘူးခ်စ္သူ။ တိုင္းတပါးမွာ မိသားစုနဲ ့ခြဲျပီး ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လုပ္ေနတဲ ့က်မတို ့မိန္းမသား၊ ျမန္မာမိန္းမသားေတြ အေနနဲ ့ အမ်ားႀကီး ထိန္းသိမ္းရတာေတြရွိတယ္။ ဒါကို လူမ်ိဴးျခားျဖစ္တဲ ့ခ်စ္သူနားလည္ႏိုင္ပါ ့မလား။ ခ်စ္သူကို မခ်စ္ရဲ၊ မယံုရဲရတဲ ့ အေႀကာင္းေတြထဲမွာ အဲဒါလဲပါေနခဲ ့တာ။ ရွင္ဟာျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ။ ခ်စ္သူရဲ ့လက္ကိုဆြဲျပီး က်မ အရာရာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာေပါ ့။


အခုေတာ ့….. အရာရာကိုစဥ္းစားျပီး ေတြးေႀကာက္ရင္း က်မရူးခ်င္ေနျပီခ်စ္သူ။ အရာရာကိုေတြးေႀကာက္ေနတဲ ့ က်မကို ခ်စ္သူ စိတ္ညစ္ေနျပီထင္တယ္။ လူေတြရဲ ့အေျပာအဆိုခံရမယ္ ့အျဖစ္ကို က်မမခံႏုိင္ေသးလုိ ့ပါ။ က်မဘာဆိုဘာမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျခင္းမရွိေသးဘူူးခ်စ္သူ။


က်မ ဒီကိုစေရာက္ကတည္းက ခ်စ္သူရဲ ့ ဂရုစိုက္မူ ့ေအာက္မွာ ေနေနရတာ က်မအတြက္လံုျခံဳမူ ့တစ္ခုပါ… ခ်စ္သူရွိရင္ က်မရင္ထဲ လံုျခံဳတယ္လို ့ခံစားရတယ္…ရွင္ကျမန္မာလို တစ္ခုခုတက္လာလို ့ေျပာလိုက္တိုင္း က်မ အရမ္းကို သေဘာက်ခဲ ့ရတာ။ ျပီးေတာ ့ ရွင္က ငါကျမန္မာေလ နင္မသိဘူးလားလို ့ေျပာလိုက္ရင္ က်မ အျမဲျပံဳးမိတယ္။ ေနာက္ျပီး တစ္ရက္ ရွင္က်မကိုေနာက္ျပီးေတာ ့ခြင္ ့တစ္လယူမယ္တဲ ့၊က်မက ဘာျဖစ္လို ့လဲေမးေတာ ့ ျမန္မာျပည္သြားမယ္ေလတဲ ့၊ နင့္ အိမ္ကိုသြားမယ္တဲ ့။ နင္က ငါ ့အိမ္ကို သြားတဲ ့၊ အဲဒီ ့တုန္းက က်မ ရွင္ ့ကို ရူးသြားျပီလားလို ့ေမးခဲ ့တယ္။ အဲဒီ ့တုန္းက က်မတို ့စရင္းေနာက္ရင္းနဲ ့ ေပ်ာ္ခဲ ့ႀကတယ္ေနာ္။ အဲဒီ ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္တမ္းတေနရျပီေပါ ့။


တကယ္ဆို က်မတို ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ျဂိဳလ္စိုး ႀကီးတစ္ခုက ဆြဲဖယ္လိုက္တာေလမ်ားလား။ အခုေတာ ့ရွင္ ့မ်က္ႏွာလည္း မျမင္ရေတာ ့ဘူး၊ ဆံုစည္း ဖို ့အတြက္ကို က်မဆီကေတာင္းခံေပမယ္ ့ က်မကိုယ္တိုင္ရင္မဆိုင္ရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခြင္ ့လႊတ္ပါခ်စ္သူ.. က်မ ေႀကာက္တတ္တာျဖစ္မွာပါ… ရွင္ ့ကိုလဲမယံုႏိုင္ေသးတာလည္းျဖစ္မွာပါ….. တကယ္ဆို အခ်စ္မွာ ကံမေကာင္းတတ္တဲ ့က်မ အခ်စ္ကိုေႀကာက္ေနတာျဖစ္မွာပါ….. အခုေတာ ့က်မ ရွင္ ့ကိုလြမ္းေနရျပီေပါ ့…….



မွတ္ခ်က္.... အခုတစ္ေလာလြမ္းတာေတြမ်ားေနလို ့ ရီမိုးျပည္ ့တို ့ကမ်ားလိုက္တာျဖစ္ေနအံုးမယ္... အရင္ေရးခဲ ့တာက သူမ်ားရဲ ့ ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုပါ.... အခုကေတာ ့ခံစားမိတာကို အျပတ္ခံစားလိုက္တာပါ....

Saturday, January 30, 2010

က်ိန္စာသင္ ့ႏွလံုးသား

ဟိုးတစ္ေန ့က ဂစ္တာေလးေပၚမွာ ေျပးေဆာ ့ေနတဲ ့ သူ ့ရဲ ့ လက္ေလးေတြကို သတိရေနမိတယ္။ သတိရဖို ့ မေကာင္းေတာ ့တဲ ့ အေျခအေနဆိုတာကို သိေနေပမယ္ ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ ့လည္း သူ ့ကိုလြမ္းေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ ့ သူ ့ကို ေမ ့လို ့မရေသးဘူး။ သူ ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ ့မိတယ္ဆိုတာ သူတစ္ကယ္ ကိုယ္ ့ကိုထားခဲ ့ေတာ ့မယ္ ဆိုတာသိေတာ ့မွ ကိုယ္ ့စိတ္ကို သိေတာ ့တယ္။ တစ္ကယ္ဆို စိုင္းစိုင္း သီခ်င္းထဲကလို စျဖတ္ခဲ ့တာက ကိုယ္ျပီးေတာ ့ အျပင္းအထန္ခံစားေနရတာကလည္းကိုယ္။ အခ်ိန္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ ့ႀကာေနခဲ ့ပါျပီ။ ခံစားေနရဆဲပါပဲ… သူ ့နဲ ့ဇာတ္လမ္းျပီးသြားေတာ ့မွ သူ ့ရဲ ့ MTV မွာ သူနဲ ့ကိုယ္ ့ရဲ ့ ခ်စ္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူလုပ္ေပးထားတဲ ့ လက္စြပ္ေလးကို ဝတ္ထားျပီး ဂစ္တာတီးေနတဲ ့သူ ့ပံုရိပ္ကို အတင္းလိုက္ဖမ္းေနမိတယ္ ့စိတ္ကို ဘယ္လို ထိမ္းခ်ဴပ္ရမလဲ။ စိတ္ဓာတ္က်တဲ ့အခ်ိန္ဆို သူ ့ကိုသတိရေနဆဲပါ… သူကေတာ ့ ဘဝသစ္၊ အခ်စ္သစ္နဲ ့ ေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုတာကိုသိပါတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ ့ အခ်စ္မွာ က်ိန္စာသင္ ့ထားသလို အခုထိ အစဥ္မေျပျဖစ္ေနဆဲပါ… သူ ့အေပၚမွာ စိမ္းကားမိတဲ ့ ကိုယ္ ့ရဲ ့ အျပစ္ေတြကို ေဆးေႀကာလို ့ မျပီးႏိုင္ေသးပါဘူး။ အခ်စ္ကို ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ကို ေႀကာက္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ မခ်စ္ခ်င္ပါဘူးဆို အဲဒီ ့ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ေရွာင္ရတာလည္းေမာတယ္.. ရွားရတာလည္းေမာတယ္… ဟူး… အခုေရးေနရင္းေတာင္ ေမာလာပါလားေနာ္… သူ ့ေလာက္ကိုယ္ ့အေပၚခ်စ္တဲ ့သူမရွိတာလား။ သူ ့ေလာက္ကိုယ္ဘယ္သူမွကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ ့တာလား… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ့ကိုေမ ့ျပစ္လိုက္ဖို ့ကေတာ ့ အေသအခ်ာပဲေလ…. ႀကိဳးစားေနဆဲပါ ခ်စ္သူ…..

Saturday, January 23, 2010

အခ်စ္စစ္ဆိုတာ စကားလံုးေတြ မလိုဘူး

ရီမိုးတို ့မ်ား လက္ေဆာ ့ျပီး gtalk ေပၚမွာ “ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ စကားလံုးေတြ မလိုဘူး” လို ့ေရးထား လိုက္မိတာ အြန္လိုင္းေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟုတ္လား၊ တကယ္လား နဲ ့လာလာ ေမးႀကတာ အျမဲျပန္ရွင္းရွင္းျပေနရတယ္။ တစ္ခ်ိဴ ့ႀကေတာ ့လည္း စကားလံုးေတြမလိုဘူးဆို ကိုယ္ခ်စ္ေနတာ ဘယ္သိေတာ ့မလဲတဲ ့။


ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေျပာတာလည္း၊ ကိုယ္ကမွခ်စ္တယ္မေျပာရင္ သူဘယ္သိေတာ ့မလဲေနာ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကလည္း ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ ဒီတိုင္းထိုင္ခ်စ္ျပခိုင္းတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာသင္ ့တဲ ့စကားကို ေျပာျပီး အေျပာနဲ ့ အလုပ္နဲ ့ ညီတာကို ေျပာခ်င္တာ။ တစ္ခ်ိဴ ့ႀကေတာ ့ ပါးစပ္ကေတာ ့ ခ်စ္ေနလိုက္တာ၊ လုပ္ရပ္ေတြကႀကေတာ ့ ကိုယ္ ့ခ်စ္သူ ကိုအျမဲ စိတ္ဆင္းရဲေစမယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလား။ တကယ္ခ်စ္ျပီ ဆိုရင္ စကားလံုးေတြထက္ အမူအရာ ေတြကပိုျပီး သက္ေသျပႏိုင္မယ္လို ့ထင္တယ္ေလ။ အဲဒါေႀကာင္ ့လည္း အဲလို မ်ိဴးေလးေရးထားမိတာ။


ခက္တာက အခ်စ္ဆိုတဲ ့ အရာကို ဘယ္သူမွ ေသခ်ာသိတဲ ့ အရာမဟုတ္ေတာ ့ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာလည္း ရွင္းမျပႏိုင္၊ ဒါေပမယ္ ့ မႀကံဳဘူး မဆံုဘူးတဲ ့သူလည္းမရွိဘူး။ ဘယ္သူမွလည္းေသခ်ာ မေျပာျပႏိုင္ႀကျပန္ဘူး။ လြယ္မလို ခက္တဲ ့ အရာတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ ့ေတာ ့ရွင္းေလ ရူပ္ေလနဲ ့ရီမိုးျပည္ ့တို ့ အခုတစ္ေလာ gtalk ပိတ္ထားရတဲ ့ ဘဝကိုေရာက္ေနေလရဲ ့။ စာေႀကာင္း အသစ္ေျပာင္းေရးဖို ့ေတာ ့လိုေနျပီေပါ ့။ ဒီတစ္ခါေတာ ့ ရွင္းျပရလြယ္တဲ ့စကားလံုး ပဲေရြးျပီးေရးရမယ္နဲ ့တူတယ္ေနာ္...

Wednesday, January 20, 2010

စြဲထင္က်န္ေနေသာ ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဴ ့ (၃)

ေနာက္တစ္ေန ့အိပ္ယာထေတာ ့ က်ီးကန္းပါးစပ္နဲ ့ ေက်ာက္ထပ္ႀကီးကိုသြားတယ္။ ေျခေထာက္ကနာျမဲနာေနေတာ ့ ေက်ာက္ထပ္ႀကီးကလည္းျပန္ေရာ ငိုေတာင္ငိုရတယ္။ ေနာက္ေန ့ဆိုျပန္ရေတာ ့မယ္ဆိုျပီး ေလွ်ာက္သြားတာ ကိုယ္ ့ဟာကို ေတာ္ေတာ္ခံရတာ မသိဘူးျဖစ္ေနတာေလ။ အဲလိုနဲ ့ညျပန္ေရာက္ေရာ ပါလာတဲ ့ထဲက တစ္ေယာက္က မျပန္ခ်င္ေသးပါဘူးဆိုျပီး ထေဖာက္ပါေရာ။ သူကမျပန္ခ်င္ေပမယ္ ့ကိုယ္ေတြမွာက ပိုက္ဆံက မေလာက္ေတာ ့ပါဘူး၊ျပီးေတာ ့ အျပန္ကားလက္မွတ္ကလည္း ႀကိဳျဖတ္ထားရတာ ဆိုေတာ ့ ဘယ္လိုလုပ္ႀကမလဲဆိုျပီး ေခါင္းခ်င္းရိုက္ျပီး တိုင္ပင္ရပါျပီ။ ဒါနဲ ့ အဲဒီ ့သူငယ္ခ်င္းကပဲ ပိုက္ဆံကလည္း သူ ့မွာရွိေသးေႀကာင္း ေနာက္ျပီး ကားကိုလည္း သူပဲႀကည္ ့စီစဥ္ေပးမယ္ ေျပာတာနဲ ့ အဲဒီ ့မွာ ၂ ရက္ေလာက္ဆက္ေနျဖစ္ပါတယ္။


အဲဒီ ့၂ရက္မွာ သြားခဲ ့တဲ ့ ေနရာေတြက ေတာ ့ အစံုပါပဲ။ အမွတ္အရဆံုးျဖစ္ေနတာကေတာ ့ စြန္ေတာင္သြားတဲ ့ လမ္းခရီးေလးပါ။ က်ိဴက္ထီးရိုး ဘုရားႀကီး ရဲ ့ ပါဝင္တဲ ့ ေတာင္ေတြထဲမွာ အစြန္ဆံုး ေတာင္ျဖစ္လို ့စြန္ေတာင္လို ့ေခၚတာပါလို ့ သူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္။ အဲဒီ ့သူငယ္ခ်င္းက တစ္ေခါက္ေရာက္ဘူးေတာ ့ အဲဒီ ့ ကိုသြားတဲ ့ လမ္းခရီး ကအလြန္လွေႀကာင္းေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ ့သြားခ်င္တယ္ဆိုေတာ ့ က်မရဲ ့ေျခေထာက္အေျခအေန ကိုစိုးရိမ္ႀကပါတယ္။


အဲဒီ ့ေန ့မနက္က အိပ္ယာက ေနာက္က်မွထျဖစ္ႀကလို ့ ေန ့လည္စာနဲ ့ မနက္စာကိုေပါင္းစားလိုက္ရတာကိုေတာ ့မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ ့အျပင္ က်မက ဖ်ားပါဖ်ားေနပါတယ္။ ခရီးသြားရင္းအဲလိုျဖစ္ဘူးတာ အဲဒီ ့တစ္ခါတည္းပါပဲ။ အဲလိုနဲ ့ သြားရင္ေကာင္းမလား မသြားရင္ေကာင္း မလားစဥ္းစားရင္းနဲ ့ သြားျဖစ္သြားပါတယ္။ စြန္ေတာင္ကိုက ရေသ ့ေတာင္ကိုျပန္ဆင္းျပီး အဲဒီ ့ကေနမွ ေတာင္တစ္ေတာင္ကို ထပ္တက္ရတာပါ။ အဲဒီ ့ေတာ ့ရေသ ့ေတာင္ကို ျပန္ဆင္းရပါျပီ။


က်မတို ့ေတြက ရေသ့ ေတာင္ကို ကားလမ္းက မဆင္းပဲ ေတာလမ္းကဆင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ့ေတာလမ္းက လမ္းေတာ ့ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ အသြားအလာ သိပ္မလုပ္ႀကပါဘူး။ ဘုရားဖူးေတြ အကုန္လံုးက ရေသ ့ေတာင္ကို ကားလမ္းကပဲ ဆင္းႀကတာ မ်ားပါတယ္။ က်မတို ့လည္း အဲလိုပဲ ဆင္းမယ္ဆိုျပီးေတာ ့လာႀကတာပါ။ ဒါေပမယ္ ့ တစ္ေနရာမွာ ရေသ ့ေတာင္သို ့ လို ့ေရးထားတဲ ့ဆိုင္းဘုတ္ေလးတစ္ခုကိုေတြ ့တာနဲ ့ ဆင္းႀကည္ ့မယ္ဆိုျပီး ဆင္းႀကတာပါ။


က်မတို ့ သြားတဲ ့အခ်ိန္က ေန ့လည္ေလာက္ျဖစ္ေနတဲ ့ အတြက္ ေနကလည္းေတာ္ေတာ္ပူေနတာေႀကာင္ ့ေတာလမ္းခရီးကိုေရြးလိုက္တာလည္းပါပါတယ္။ အဲဒီ ့လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး က်မတို ့ လူစုပဲရွိပါတယ္။ အကုန္လံုးသြားျပီးေတာ ့မွ လမ္းမွာဘယ္သူမွ မရွိတာရယ္ လမ္းမွားမွာ ေႀကာက္တာရယ္နဲ ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္မ်က္ေျခမပ်က္ေအာင္ ႀကည္ ့ျပီးသြားေနရပါတယ္။ သြားခ်င္တဲ ့စိတ္က ျပင္းပ်ေနလို ့လားေတာ ့မသိပါဘူး၊က်မရဲ ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တာေတြ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းေတာင္မသိပါဘူး၊ ဒူးေခါင္းနာတာလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္စျပဳေနပါတယ္။


ရေသ ့ ေတာင္ေရာက္ျပီး စြန္ေတာင္ဘက္သြားတဲ ့လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ရပါျပီ။ သြားရတာေတာ ့ေတာ္ေတာ္ ေလးေဝးပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလွပါတယ္။ ရူ ့ခင္းအလွေလးေတြႀကည့္ ရင္းဓာတ္ပံုေတြရိုက္ရင္းနဲ ့ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ စြန္ေတာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေရာက္ပါျပီ။


အဲဒီ ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက လာသမွ် ဘုရားဖူးေတြကို ထမင္းေက်ြးပါတယ္။ ကိုယ္ေတြလည္းေတာင္ေပၚေရာက္ေရာ ထမင္းေရာ ဟင္းေရာအဆင္သင္ ့နဲ ့ဘုန္းဘုန္းေတြက ေစာင္ ့ေနတာပါ။ ကိုယ္ေတြလည္း တစ္အံ ့တစ္ႀသျဖစ္ ေနေတာ ့ ဘုန္းဘုန္းက ဘုန္းဘုန္းတို ့ေက်ာင္းကေနလွမ္းႀကည္ ့ရင္ ဒီကို ဘယ္သူေတြ လာေနတယ္ဆိုတာ အကုန္ျမင္ရတယ္တဲ ့၊ က်မတို ့လာေနတာကိုျမင္ေတာ ့မွ ထမင္းခ်က္ထားတာပါတဲ ့၊ က်မတို ့အဲဒီ ့ကိုေရာက္ေတာ ့ ညေနေစာင္းေနပါျပီ။ ေရာက္လာတာေနာက္က်ေႀကာင္းလည္းေျပာပါတယ္။


အဲဒီ ့မွာေမာေမာနဲ ့ထမင္းစားျပီး ကိုယ္စားသမွ်ေရာ ေက်ာင္းက ရွိသမွ် ပန္းကန္ေတြကို ေဆးျပီး ကုသိုလ္ယူခဲ ့ေသးတယ္။ သန္းရွင္းေရးေတြဘာေတြလုပ္ျပီး ေတာင္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေလ ့လာပါတယ္။ ရူ ့ခင္းေတြက အလြန္လွျပီးေတာ ့ ေတာင္ေပၚကႀကည္ ့လိုက္ရင္ ကင္မြန္းစခန္းကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ကားလမ္းေတြကိုလည္း လွမ္းျပီးျမင္ေနရတာ တကယ္ကို ရူ ့မျငီးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းကမိန္ ့တယ္၊ဘုန္းဘုန္းတို ့ဆို ေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းခ်င္ရင္ အဲဒီ ့ေတာလမ္းအတိုင္း ကင္မြန္းစခန္းကို ဆင္းတာပါတဲ ့။ ဒီေလာက္မတ္တဲ ့ လမ္းလဲလံုးဝမရွိတဲ ့ေတာလမ္းခရီးကို ဘုန္းဘုန္းတို ့ဘယ္လိုမ်ား အသံုးျပဳပါသလဲလို ့ စဥ္းစားစရာပါပဲ ။


စြန္ေတာင္ ကိုအဲဒီ ့ေန ့ကေရာက္တဲ ့ထဲမွာ ကိုယ္ေတြ ကေနာက္ဆံုးပါ။ ေတာင္ေပၚကျပန္ဆင္းေတာ ့ ညေန ၅နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။ ျပန္ဆင္းလာရင္းနဲ ့လမ္းကတစ္ျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာပါတယ္။ ကိုယ္ေတြလဲေႀကာက္လို ့အျမန္ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ၊ကိုယ္ေတြရဲ ့ျပန္လာတဲ ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ေခြေလးတစ္ေကာင္ေနာက္ကေန လိုက္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုေမာင္းထုတ္ထုတ္ မျပန္ပါဘူး၊ အဲဒါနဲ ့ ေမာင္းမထုတ္ေတာ ့ပဲ ေနာက္ကိုေတာင္ လွည္ ့ မႀကည္ ့ရဲေတာ ့ဘဲ တစ္ခ်ိဴးတည္း ေျပးတာပါပဲ။


ရေသ ့ေတာင္နားေရာက္ခံနီးေတာ ့မွ သိရတာက အဲဒီ ့ေခြးေလးက ဘုန္းဘုန္းတို ့ေမြးထားတဲ ့ ေခြးေလးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ့ေခြးေလးရဲ ့ေနာက္ကေန ဘုန္းဘုန္းလိုက္လာတာလဲ၊ က်မတို ့မျမင္ပါဘူး။ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ခံနီးမွ ဘုန္းဘုန္းနဲ ့အတူ အဲဒီ ့ေခြးေလး ကိုေတြ ့လိုက္လို ့ သိရတာပါ။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ ့ အျပန္မွာ ေမွာင္ျပီး လမ္းေပ်ာက္မွာစိုးလို ့ အေဖာ္ထည္ ့ေပးလိုက္တာေလတဲ ့။ ရေသ ့ေတာင္ကိုျမင္ရေတာ ့မွ ကဲ သြားႀကေတာ ့သြားႀကေတာ ့ ဆိုျပီး က်န္ေနခဲ ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြလည္း ဘုန္းဘုန္းကို ဦးခ်ျပီး ျပန္လာခဲ ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ မနည္းဆင္းလာရတဲ့ လမ္းခရီးကို ဘုန္းဘုန္းဘယ္လိုမ်ား ဒီေလာက္ျမန္ေအာင္ ဆင္းလာပါလိမ္ ့လို ့ ေတြးေနမိပါတယ္။


ရေသ ့ေတာင္ကေန ကားနဲ ့ပဲ ေတာင္ေပၚကိုျပန္တက္လာခဲ ့ႀကပါတယ္။ တည္းတဲ ့ထမင္းဆိုင္လည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္ကလူေတြက ကိုယ္ေတြကိုစိတ္ပူေနတာပါတဲ ့။ ဘာလို ့လဲဆိုရင္ သြားတဲ ့အခ်ိန္က အရမ္းေနာက္ႀကေနျပီး ျပန္လာရင္ အခက္အခဲႀကံဳေနမွာစိုးလို ့လို ့ပဲေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ ့ ဘာအခက္အခဲမွ မရွိပဲနဲ ့ျပန္ေရာက္လာခဲ ့ပါတယ္။ ထူးဆန္းတာကေတာ ့ က်မရဲ ့ ဒူးေခါင္းနာတာေကာ ဖ်ားတာပါ လံုးဝကိုေပ်ာက္သြားတာပါ။ ေနာက္ေန ့မနက္မွာျပန္ေတာ ့မွာျဖစ္သည္ ့အတြက္ အဲဒီ ့ညကေစာေစာ အိပ္ျပီး မနက္ကို အာရံုဆြမ္းထကပ္ျပီး ျပန္ဖို ့ကိုျပင္ဆင္ျပီး ေတာင္ေအာက္ကို ကားထြက္ခ်ိန္အမွီေျပးရပါျပီ၊ ဘာလို ့လဲဆို ကားလက္မွတ္ကို ႀကိဳတင္လုပ္မထားေလေတာ ့သူမ်ားေတြထက္ေတာ ့ ပိုျပီးေတာ ့စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ ႀကံဳရာကားလက္မွတ္ကိုဝယ္ျပီးေတာ ့ရန္ကုန္ ကိုျပန္လာႀကရပါတယ္။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္သက္မွာ အဲဒီ ့တစ္ခါပဲ က်ိဴက္ထီးရိုးမွာ ရက္အႀကာဆံုးေနခဲ ့ရသည္ ့အျပင္ စြန္ေတာင္ကိုလည္း အဲဒီ ့တစ္ေခါက္ပဲေရာက္ျဖစ္ေတာ ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းသြားခဲ ့ေသာ္လည္း စြန္ေတာင္သို ့မေရာက္ျဖစ္ေတာ ့ပါ။ က်မတို ့က်ိဴက္ထီးရိုးမွ ျပန္ေရာက္ျပီး ၁ ပတ္ ၂ ပတ္ ေလာက္အႀကာမွာ က်ိဴက္ထီးရိုးေတာင္ႀကီး မီးေလာင္ပါေရာလား။ ကံေကာင္းလို ့ လြတ္သြားသည္ေလ။ ခရီးစထြက္သည္ ့ရက္မ်ားေနာက္ႀကလွ်င္ ပါေလာက္ျပီ၊ ဒါဆို မေလးရွားလည္း မေရာက္ႏိုင္ေတာ ့ျပီ၊ blog မွာလဲ စာမေရးႏိုင္ေတာ ့ျပီေလ။ အဲဒါေႀကာင္ ့အဲဒီ ့ ခရီးစဥ္ေလးကို အမွတ္ရေနသည္ဆိုရင္လည္းမမွားေပ။ ထို့ ေႀကာင္ ့ အမွတ္တရပံုရိပ္ေလးေတြထဲက ပံုရိပ္ေလးတစ္ခ်ိဴ ့ အျဖစ္ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Friday, January 15, 2010

အကူအညီေတာင္းခံလႊာ

ရီမိုးကို စာေရးပါ၊ စာေရးပါ နဲ ့ အျမဲတိုက္တြန္းတဲ ့သူေတြကို ဒီအေတာအတြင္း အလြန္ အားနာေနရပါတယ္။ ဘာလို ့လဲဆို စိတ္ကို ဘယ္လိုမွကိုမစုစည္းႏိူင္လို ့ပါ။


ရီမိုး ရဲ ့စိတ္ကို အေႏွာင္ ့အယွက္ေပးေနတဲ ့သူကေတာ ့ ရီမိုး တို ့ရဲ ့ ခ်စ္လွစြာေသာ agent ႀကီးပါ။ ခ်စ္လွစြာေသာ လို ့သံုးလို ့ အရမ္းခ်စ္ေနတယ္လို ့ေတာ ့ မထင္လိုက္ႀကပါနဲ ့။ အလြန္ မုန္းလြန္းအားႀကီးလို ့ ရြဲ ့ ေျပာခ်င္းပဲျဖစ္ပါတယ္။


လူတစ္ေယာက္ကို မုန္းတယ္ဆိုတာ မေကာင္းမွန္း ရီမိုးတို ့ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ မေလးရွားက agent ေတြအေႀကာင္း မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာေတြကေတာ ့ အကုန္သိျပီးေလာက္ပါျပီ။ အလုပ္သမားေတြဆီက ပိုက္ဆံကို မတရားျဖတ္စားမယ္၊ အမ်ိဴးမ်ိဴး စိတ္ေႏွာင္ ့အယွက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ အဲဒီ ့ထဲမွာမွ ရီမိုးတို ့ရဲ ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ႀကီးက ပိုဆိုးမယ္လို ့ယူဆရပါတယ္။


ရီမိုးတို ့ကို com: ကေပးတာက ရင္းဂစ္ ၁၃၀၀ ပါ၊ ဒါကိုသူက ကိုယ္ေတြကို ေပးေတာ ့ ရင္းဂစ္ ၈၀၀ တဲ ့၊ အဲဒီ ့ထဲကမွ ရင္းဂစ္ ၁၅၀ ကို လဲဗီး(lavy)အေနနဲ ့ ျပန္ျဖတ္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ အဲဒီ ့ လဲဗီး(lavy) ကိုျဖတ္စရာမလိုေတာ ့ေႀကာင္း မေလးအစိုးရက ဥပေဒထုတ္ထားေႀကာင္း သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ ကိုယ္တို ့ရဲ ့ agent ကေတာ့ ျဖတ္ျမဲျဖတ္တုန္းပါ။ လတိုင္း လစာေပးတဲ ့ရက္က လလယ္ေလာက္မွပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ကို အိမ္ကို ပိုက္ဆံလႊဲရမလဲဆိုတာမသိေတာ့ ပါဘူး။ ကိုယ္ပို ့မွကိုယ္ ့မိသားစု ထမင္းစားရမယ္ဆိုရင္ ငတ္ေသေနေလာက္ျပီ။ အခုလည္း လဲဗီး(lavy) အေႀကာင္းကိုေျပာေတာ ့ အေႀကာင္းမျပန္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါတယ္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ ့သူ ႏူိူးရခက္တယ္ဆိုတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာထင္တယ္။


အဲဒီ ့ေတာ ့ရီမိုးကို ကူညီျပီး စဥ္းစားေပးႀကပါဦး၊ blog မိသားစုထဲမွာက မေလးမွာရွိေနတဲ ့သူေတြလည္းရွိေတာ ့ ဒီလဲဗီး(lavy)အေႀကာင္းကို သိတဲ ့သူေတြလည္းရွိမွာပါ။ တစ္လကို ၁၅၀ ဆိုတာ ရီမိုး တို ့ရဲ ့ တစ္လ ထမင္းစရိတ္ရွိပါတယ္။ ဒါေႀကာင္ ့မို ့ရီမိုးကေတာ ့ရသင္ ့ ့တယ္ဆိုရင္ရခ်င္ပါတယ္။ ရီမုိး ကိုဝိုင္းျပီး ေျပာျပေပးႀကပါဦးေနာ္။ သူက မေပးပဲ ျဖတ္ျမဲျဖတ္ေနရင္ေရာ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဘာဆက္လုပ္သင္ ့လဲ၊ ဘာဆက္လုပ္လို ့ေကာရမလဲ၊ ရီမိုး မစဥ္းစားတက္ေတာ ့လို ့ပါ။ ေခါင္းစားေအာင္လုပ္တယ္လို ့ေတာ ့ မထင္လိုက္ႀကပါနဲ ့ေနာ္။ ။

Tuesday, January 5, 2010

၂၀၁၁ ရယ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ ့...

လူလူခ်င္း လူကိုလူလို ဆက္ဆံႀကေစခ်င္ပါသည္။ ဘယ္အရာက မတူညီျဖစ္ေနႀကသည္ေတာ ့က်မ မသိပါ။ စိတ္ထဲတြင္ တစ္နဳတ္နဳတ္ႏွင္ ့မခံႏူိင္ေတာ ့ေသာေႀကာင္ ့ ခ်ေရးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။


တကယ္ဆို ဒီရက္ပိုင္း အတြင္း com:၏ ႏွစ္ပတ္လည္ ညစာစားပြဲ ရွိပါသည္။ ထုိ ညစာစားပြဲသို ့ က်မတို ့ တက္ေရာက္ခြင္ ့မရွိပါတဲ ့။ အလုပ္မွာ ရွိတဲ ့ အင္ဒိုမေလး ကသူရယ္ က်မတို့ ႏွစ္ေယာက္ရယ္ မပါဘူးလားလို ့ သြားေမးပါတယ္။ ေျဖလိုက္ေသာ အေျဖကေတာ ့ရင္နာစရာပါ။ ဂဏန္းေပါင္းစက္ တစ္လံုးကိုယူျပီး အဲဒီ ့ညစာစားပြဲ မွာလူတစ္ေယာက္ကို မေလးေငြ ၃၀ က်မွာပါတဲ ့ လူ ၁၀၀ ဆို ၃၀၀၀ က်ပါမယ္တဲ ့။ အဲဒါေႀကာင္ ့သူေဌးမ ကမေပးႏိုင္ပါဘူးတဲ ့။ က်မေရွ ့မွာေျပာျခင္းေတာ ့မဟုတ္ပါ။ အတူေန အစ္မက သူတို ့ေျပာေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ေဘးတြင္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္ ့အတြက္ ျပန္သိရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်မတို ့က မေလးစကား သိပ္နားမလည္ မွန္းသိသျဖင္ ့အစ္မ ရွိေနေပမယ္ ့ေျပာျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူတို ့ေက်ြးတာကိုစားခ်င္ေသာေႀကာင္ ့ေတာ ့မဟုတ္ပါ။ ဒီ ေငြ ၃၀ဆိုတာကို က်မတို ့လည္း ေပးျပီးစား ႏိုင္ပါသည္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါသာလုပ္သည္ ့ ထိုပြဲကို အေရးတယူလုပ္ျပီး မေခၚေသာေႀကာင္ ့စိတ္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ ့ခံျပင္းမိသည္။


ေနာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ျပည္ ့ လို ့ annual leave ရမလားေမးေတာ ့ agent calling မလို ့ မရပါဘူးတဲ ့။ နင္တို ့ရဲ ့ သူေဌးက သူတို ့မဟုတ္ပါဘူးတဲ ့။ နင္တို ့က agent ကတဆင္ ့လစာေပးတာေႀကာင္ ့ သူတို ့နဲ ့ မတူပါဘူးတဲ ့။ ေအာ္... အလုပ္လုပ္ဖို ့ႀကေတာ ့တူသတဲ ့လားေနာ္... ဘာေတြမတူ ဘာေတြကြဲျပားေနလို ့ပါလိမ္ ့။ အေတာ္ကိုဘဲစဥ္းစားရႀကပ္တဲ ့ အေျခအေန တစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္ဆို agent ကလည္း တစ္လကို ၅၀၀ ေလာက္ကို ျဖတ္စားထားတာပါ။ လစာကို အျပည္ ့မရမွန္းလည္း com:က ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါကိုလည္း အေျခအေနတစ္ရပ္ အေနနဲ ့မကူညီတဲ ့အျပင္ သူတို ့ဝန္ထမ္း မဟုတ္ဘူးလို ့ေတာင္ေျပာခ်င္ေနတဲ ့ပံုစံပါ။ ခိုင္းစရာရွိရင္ေတာ ့ လက္တိုလက္ေတာင္းကအစ ဒီဗမာ ႏွစ္ေယာက္ကို ခိုင္းခ်င္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ တရားက်စရာေကာင္းပါတယ္။ အခုေတာ ့ ၂၀၁၁ ရယ္ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ ့လို ့ ဆုေတာင္းမိပါရဲ ့ ။

Monday, January 4, 2010

စြဲထင္က်န္ေနေသာ ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဴ ့(၂)

ပထမညမွာ ထမင္းစားမယ္ဆိုေတာ့ ထမင္းစားတန္းဘက္ကို က်မတို ့ဆင္းလာႀကပါျပီ။ ညတျဖည္းျဖည္းေလး ေမွာင္လာတာနဲ ့အတူ အေအးဓာတ္ကလည္း လူကိုလႊမ္းမိုးစျပဳလာပါျပီ။ ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားေတြပီပီ အေအးဒဏ္ကို အံတုဖိ့ို ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲတဲ ့အရာတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေႀကာင္ ့ ပါလာတဲ ့ အေႏြးထည္ေတြကို အေပၚကထပ္ဝတ္ျပီး ဟန္ေရးစျပပါျပီ။ ထမင္းစားတန္းေရာက္ေတာ ့ ဟိုဆိုင္ကေခၚ ဒီဆိုင္ကေခၚနဲ ့ ဘယ္ကိုသြားလို ့သြားရမယ္မွန္းလည္းမသိ၊ ဒါနဲ ့ေတြ ့တဲ ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုဘဲဝင္လိုက္ပါတယ္။ အခန္းထပ္ရွာဖို ့ကလည္း လုပ္ရေသးတယ္ေလ။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက အေဆာင္ေတြက ပိုက္ဆံကေစ်းႀကီးတယ္ဆိုေတာ ့ ၂ရက္ေလာက္တည္းဖို ့ကို မတက္ႏိုင္ႀကဘူးေလ။ ဒီေတာ ့ထမင္းဆိုင္ေတြဆီမွာ အခန္းလြတ္ရွိမရွိ စနဲနာရပါတယ္။ အဲ ကံေကာင္းခ်င္ျပန္ေတာ ့ကိုယ္ဝင္စားတဲ ့ထမင္းဆိုင္မွာ မနက္ဆိုျပန္မယ္ ့အဖြဲ ့တစ္ဖြဲ ့ရွိပါတယ္တဲ ့။ အေတာ္ပဲဆိုျပီး အဲဒီ ့အဖြဲ ့ေနတဲ ့အခန္းကိုပဲ ႀကိဳတင္ျပီးေနရာဦးထားလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးလဲ စိတ္ခ်သြားရျပီဆိုေတာ ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဘုရားရွိခိုးႀကဖို ့ ထြက္လာႀကပါတယ္။


ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာလည္း ဘုရားဝတ္ျပဳေနႀကတဲ ့လူေတြကလည္းမနဲမေနာပဲဆိုေတာ ့ ကိုယ္ေတြလည္း ဘုရားဝတ္ျပဳဖို ့ေနရာတစ္ေနရာေလးရွာျပီး ဝတ္ျပဳျဖစ္ပါတယ္။ အာလံုးဘုရားဝတ္ျပဳျပီးေတာ ့ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ စကားေျပာဖို ့အစဥ္ေျပမယ္ ့တစ္ေနရာကိုရွာျပီး ထိုင္ျဖစ္ႀကပါတယ္။ ေနာက္ေန ့အစီအစဥ္ ကိုသူငယ္ခ်င္းက စတင္ျပီးေျပာပါတယ္။ ေရတံခြန္ ကိုသြားမွာပါတဲ ့။ အားလံုးကလည္း သေဘာတူႀကပါတယ္။ ျပီးေတာ ့ ညအေမွာင္မွာ မီးထိန္ထိန္လင္းျပီး ေရႊေရာင္အျပည္ ့ဖံုးလႊမ္းေနတဲ ့ က်ိဴက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမွာ္ရတာ ႀကည္ႏူးစရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေဆာ ့တဲ ့ကေလးေတြကလည္းေဆာ ့၊ မိသားစုေတြ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ ့ စကားေတြေျပာေနႀကသူေတြလည္းရွိ၊ လူငယ္ေတြကလည္း ကိုယ္ ့အဖြဲ ့နဲ ့ကိုယ္ ဟိုတစ္ဖြဲ ့ဒီတစ္ဖြဲ ့၊ အဲဒီ ့လူငယ္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ေတြကလည္း အပါအဝင္ေလ။ က်မတို ့အဖြဲ ့မွာေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ဆီကြဲေနသည္။ ကြဲေနသည္ဆိုတာက ႏွစ္ေယာက္ဆီစကားေျပာေနႀကခ်င္းပင္။ က်မ ႏွင္ ့ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေတာ ့အေတြးကိုယ္စီနဲ ့ပါ။ စကားလည္း သိပ္မေျပာျဖစ္ႀကပါ။ က်မကေတာ ့ ဒီလိုေနရာ၊ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ၊ ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြကို ေအးျမတဲ ့ေလေအးေလးနဲ ့အတူျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုင္ျပီးေငးေနရတာကိုႏွစ္သက္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္သူငယ္ခ်င္းလည္းအဲလိုခံစားေနပံုရသည္က်မ အစ္မႏွင္ ့သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ ့ဘာေတြေျပာေနႀကမွန္းမသိ။


က်မတို ့ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကသူငယ္ခ်င္းလိုတြဲေသာ ညီအစ္မမ်ားဆိုမမွားပါဘူး။ ဒါေႀကာင္ ့သူ ့ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းဟုသာသံုးႏူန္းျပီးေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သြားႀကတဲ ့အားလံုးထဲမွာ က်မကအငယ္ဆံုးပါ။ ဒါေႀကာင္ ့က်မကိုေတာ ့သူတို ့အားလံုးက ဦးစားေပးႀကပါတယ္။ အခုလည္း က်မက အဲလိုေလးခဏေလာက္ထိုင္ႀကည္ ့ခ်င္သည္ဟု ပူစာလို ့ ေအးရသည္ ့ႀကားထဲမွ သူတို ့ေတြလိုက္ထိုင္ေပးေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ခရီးပန္းလာသျဖင္ ့ အိပ္ခ်င္ေနသူကိုပင္္ေပးမအိပ္ပဲ ဲဇြတ္ေခၚျပီးထိုင္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအစ္မက အေအးဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ ့သျဖင္ ့ အိပ္ခန္းသို ့ ျပန္ျဖစ္ခဲ ့ပါတယ္။ အိပ္ခန္းသို ့ေရာက္ေတာ ့ အထုပ္ေလးေတြျခားျပီး ေမာပန္းလာသမွ်ကို အိပ္စက္ျခင္းျဖင္ ့အနားယူလိုက္ပါသည္။


ေနာက္တစ္ေန ့ မိုးလင္းေတာ ့ က်မ၏ ေျခေထာက္၊ (ဒူးေခါင္းဟုေျပာလွ်င္ပိုမွန္ေပမည္) အလြန္အမင္းကို နာက်င္ေနပါသည္။ တစ္ညလံုးလဲ အိပ္လို ့မရေအာင္ကို ကိုက္ခဲ ေနပါသည္။ မနက္ကို ေရတံခြန္ သြားပါမယ္ဆိုမွ အဲလိုျဖစ္ေတာ ့ စိတ္ထဲ ငိုခ်င္လာျပီ။ တစ္ေယာက္ထဲလဲ မေနခဲ ့ခ်င္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ ့သြားမယ္လို ့ရည္ရြယ္ျပီးမွေတာ ့ ရေအာင္ေတာ ့သြားမယ္ေပါ ့။ နင္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ႏိုင္မလားတဲ ့။ ကိုယ္ကလည္း သြားခ်င္ေနသည္။ ကိုယ္ ့ေႀကာင္ ့သူမ်ားေတြမသြားရပဲျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးရိမ္သည္။ သူတို ့ကလည္း ကိုယ္ ့ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ ့ႏိုင္၊ ဒါနဲ ့ရတယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေနာက္ကေန လိုက္လာမယ္ဆိုျပီး ေရတံခြန္ ခရီးကို မနက္စာစားအျပီး စတင္ျပီး ခရီးဆက္ပါျပီ။


ကိုယ္ကေျခေထာက္နာေနေတာ ့ ေနာက္ဆံုးမွာေပါ ့ စလာလာခ်င္းတုန္းကေလာက္ စိတ္ထဲတြင္ မေပ်ာ္ေတာ ့သေရာင္ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကေတာ ့ ကိုယ္ႏွင္ ့ပံုမွန္ေလွ်ာက္သလို လိုက္ေလွ်ာက္ေပးသည္။ ေရတံခြန္လမ္းခရီးက ေတာလမ္းခရီးကိုသြားရသျဖင္ ့ အခက္အခဲေလးေတြႏွင္ ့သြားေနရသည္။ ဒါေပမယ္ ့ေမာလာလွ်င္နားလိုက္ လမ္းမွာ ဆိုင္ေလးေတြကိုေတြ ့ရင္ ဖရဲသီးဝယ္စားလိုက္၊ ေရဝယ္ေသာက္လိုက္ႏွင္ ့ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ေရတံခြန္ထံမွ ေရက်သံေတာင္ႀကားလာရျပီ။ ေရက်သံႀဲကားေလ လူကအဲဒီ ့ေနရာကိုျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္ေလ၊ ေျခေထာက္ကနာတာႏွင္ ့ေတာ ့ေတြ ့ေနေလျပီ။ ေရတံခြန္ကို ကိုယ္ ့ထက္ေစာျပီး ေရာက္လို ့ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ႀကတဲ ့လူေတြကလည္း ေရာက္ခံနီးေနျပီ၊ အားတင္းထားကြ ဆိုျပီး ေျပာေျပာသြားေတာ ့ ေမာေနေပမယ္ ့ အားတက္သြားရေသးသည္။


ေဟာ… အခုေတာ ့ေတြ ့ပါျပီ။ အႀကားနဲ ့တင္မဟုတ္ အျမင္နဲ ့ပါျမင္ရပါျပီ။ မတ္ေစာက္ေစာက္ေတာင္ႀကီးေပၚမွ တေဝါေဝါက်ေနေသာေရေတြ၊ ေရေငြ ့နဲ ့အတူ ေအးစိမ္ ့စြာ တိုက္ခတ္ေနတဲ ့ေလ၊ တိုးတိုးေလးေအာ္ေနတဲ ့ ငွက္ကေလးေတြ၊ ေရတံခြန္တြင္ ေရခ်ိဴးျပီး၊ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ေဆာ ့ကစားေနႀကေသာ လူမ်ား၊ ကဲ.. ကိုယ္တို ့ေတြလည္းေရထဲ သို ့ဆင္းရန္အခ်ိန္္တန္ေလျပီ။ ေရထဲလည္းဆင္းေရာ ေအးစိမ္ ့ေနတဲ ့ ေရကေျခေထာက္မွေနျပီး လူ ့တစ္ကုိယ္လံုးကို ျဖန္ ့က်ဲသြားေလသည္။ ထူးဆန္းသည္က နာေနေသာေျခေထာက္သည္ ေရထဲသို ့ဆင္းလိုက္သည္ႏွင္ ့ လံုးဝကို မနာေတာ ့ေပ။ ဓာတ္ပံုေတြစိတ္ႀကိဳက္ရိုက္ တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ စေနာက္ျပီးေတာ ့ ေတာင္ေပၚသို ့ ျပန္တက္ရေတာ ့သည္။


အျပန္လမ္းတြင္ အလာေလာက္ေျခေထာက္က မနာေတာ ့သျဖင္ ့ ခရီးျမန္ျမန္တြင္ေလသည္။ ေရတံခြန္လမ္းသည္ အဆင္းထက္ အတက္ကပိုျပီး ခက္ခဲျပီး ေမာသည္။ ေနဝင္ခံနီး အခ်ိန္မွ ေတာင္ေပၚသို ့ေရာက္ေလသည္။ အခန္းျပန္ ေရမိုးခ်ိဴးျပီး အခန္းလဲဖို ့အတြက္ အထုပ္အပိုးျပန္ျပင္ျပီး၊ အခန္းေရႊ ့ေျပာင္းရေလသည္။ ေျခေထာက္က အနည္းငယ္သက္သာေပမယ္ ့ ညဘက္ အေအးဒဏ္ေႀကာင္ ့ ျပန္ျပီးနာလာခဲ ့သည္။ ေအာ္..ရီမိုးျပည္ ့တို ့မ်ား ဘုရားဖူး ထြက္တာေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မရွိ အနာေလးနဲ ့ပါလားေနာ္…..

ဆက္ပါဦးမည္။ ။

Saturday, January 2, 2010

စြဲထင္က်န္ေနေသာ ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဴ ့

ဒီလို အခ်ိန္ဆို က်မတို ့ အမိေျမရဲ ့ထင္ေပၚေက်ာ္ႀကားေသာ ေနရာမ်ားထဲက တစ္ေနရာျဖစ္ေသာ က်ိဴက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးတြင္ စည္ကားေနေရာ ့မည္။ ဆီမီး ကိုးေထာင္ပူေဇာ္ပြဲ ကရွိေနေလေတာ ့ ပိုျပီးစည္ကားေနမွာ အမွန္ပင္။


ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုတဲ ့ ညေလးလဲျပီးေရာ ခရီးထြက္ရတဲ ့အရသာဟာ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ မနက္အေစာႀကီး လမ္းမႀကီး ေပၚမွာလူတစ္ေယာက္မွမရွိ၊ ကားအသြားအလာကလည္းရွင္း၊ အဲလိုမ်ိဴးအခ်ိန္မွာ က်မတို ့ သူငယ္ခ်င္း ၆ ေယာက္ အထုပ္ကိုယ္စီကိုင္လို ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္စေနာက္ျပီး ကားဂိတ္ကို ထြက္လာခဲ ့ပါျပီ။ တစ္ခ်ိဴ ့လူငယ္မ်ားကလည္း အိမ္ကိုမျပန္ႀကေသး၊ happy new year လို ့ေအာ္လို ့ေကာင္းတုန္းပါ။ သူတို ့ေတြေပ်ာ္ေနႀကတဲ ့အေပ်ာ္ ေတြကလည္း ကူးစက္ေနပါေသးတယ္။


အဲလို နဲ ့ ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ ့လာပါျပီ။ အထုပ္ေလးေတြခ်ျပီး စကားေတြေျပာေနႀကတာ ေရပတ္မဝင္ပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြေတာ္ေတာ္ေလးႀကာလာေတာ ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ ဘယ္သူမွလည္းမေရာက္ႀကေသးပါလား။ ဟုတ္ပါတယ္.. ဘယ္သူမွလည္း မရွိ၊ ကိုယ္ေတြ ပဲရွိေနတာပါလား။ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ္ ့။ လတ္မွတ္ဝယ္ထားတဲ ့ ရက္ပဲမွားေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကားဂိတ္ကိုမွားေစာင္ ့ေနတာလား၊ စိတ္ထဲမွာ ဇေဝဇဝါျဖစ္လာပါျပီ။ တာဝန္ခံျပီးလတ္မွတ္ဝယ္ေပးတဲ ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဝိုင္းျပီးေျပာေနႀကပါျပီ။ သူကေတာ ့ခဏေနပါအံုးဟာ ငါသြားေမးလိုက္ပါအံုးမယ္ဆိုျပီး အျမန္လစ္သြားေလရဲ ့။ ျပီးေတာ ့မွ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး၊ ခရီးသြားကားတာဝန္ခံနဲ ့ ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ထြက္မဲ ့ကားက ပ်က္ေနလို ့ပါတဲ ့။ တစ္ျခား ခရီးသြားေတြကိုေတာ ့ အေႀကာင္းႀကားႏိုင္ခဲ ့ျပီး သားတို ့သမီးတို ့ကိုေတာ ့ အေႀကာင္းႀကားဖို ့ မမွီလိုက္ေႀကာင္းေျပာပါတယ္။ဟာ.. သြားပါျပီ၊ ခရီးထြက္မယ္ဆိုျပီး ဟန္က်ပန္က် အိမ္ကေန အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ျပီး ထြက္လာႀကတာ အခုေတာ ့ ၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ ့ ဝိုင္းျပီး ေျပာႀကတာ ဆူညံလို့ သြားတာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္ေလးကိုပဲသြားခ်င္လို ့အလုပ္ကေနေတာင္ ခြင္ ့ကိုမနည္းယူထားရတာ၊ မသြားရလို ့ေတာ ့မျဖစ္ဘူးေနာ္လို ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မေျပာလိုက္ပါတယ္။


အဲဒီ ့ေတာ ့ တာဝန္ခံႀကီးက အဲဒါဆို သမီးတို ့ကို တစ္ျခားခရီးသြားကား တစ္ခုနဲ ့ ထည္ ့ေပးလိုက္မယ္တဲ ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေရာက္သြားဖို ့က အဓိကပဲေလ။ ဒါေပမယ္ ့ သြားရမယ္ ့ခရီးကနီးနီးေလးေတာ ့မဟုတ္၊ ဒါေႀကာင္ ့အလယ္ခုံကေနေတာ ့မလိုက္ႏိုင္ ပိုက္ဆံကုိလည္း အျပည္ ့ေပးထားသည္ပဲ၊ အဲဒီ ့ေတာ ့ တာဝန္ခံႀကီး ကိုေသခ်ာေျပာရေသးတယ္။ သူမ်ားကားနဲ ့လိုက္တယ္ဆိုေပမယ္ ့ က်မတို ့က ပိုက္ဆံအျပည့္ ေပးထားတာ အလယ္ခံုမွာေတာ ့မလိုက္ႏိုင္ဘူးေနာ္လို ့၊ တာဝန္ခံႀကီးကလဲ သူတို ့ရဲ ့ ေပါ ့ေလ်ာ ့မူ ့ဆိုေတာ ့ အစဥ္ေျပေအာင္ သူ ့ဟာသူလုပ္ေပးပါ ့မယ္ဆိုျပီး အစဥ္ေျပေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။


အင္း.. အခုေတာ ့ စတင္ျပီး ဂိတ္ကေနထြက္ပါျပီ။ ခရီးေလးတစ္ခုထြက္တာ အခက္အခဲေလးေတြနဲ ့ပါလား။ ကားေပၚမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ စကားေတြေျပာလာလိုက္တာ ေမာျပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားမွပဲ အသံေတြကတိတ္သြားေတာ ့တယ္။ အဲလိုနဲ့ စီးလာလိုက္တာ ကင္မြန္းစခန္းကို မနက္ ၇နာရီေလာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အထုပ္ကိုယ္စီျပန္စြဲျပီး ေတာင္ေပၚကို တက္မယ္ ့ကားကိုလိုက္ရွာပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္မယ္ဆိုေတာ ့ ရေသ့ ေတာင္ထိပဲေရာက္တဲ ့ကားေတြပဲေတြ ့ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္ ့ ေတာင္ထိပ္ထိ ေရာက္တဲ ့ ကားကရွားပါတယ္။ က်မတို ့ကေတာ ့ကံေကာင္းစြာနဲ ့ ေတာင္ထိပ္ထိသြားမယ္ ့ကားနဲ ့ႀကံဳပါတယ္။ အဲဒါနဲ ့ ကိုယ္ေတြလည္းလိုက္သြားပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ေလညွင္းေလးခံျပီး ေပ်ာ္လိုက္တာ။ မ်က္ႏွာေပၚကို လာျပီးတိုက္ခတ္တဲ ့ေလညွင္းေလးက ေအးျမျပီး စိတ္အစဥ္မွာရွိေနတဲ ့ အညစ္အေႀကးေတြကိုေဆးေႀကာေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ တစ္ညလံုး အိပ္ေရးပ်က္လာေတြလည္း လြင္ ့ စင္္သြားပါျပီ။ ေတာင္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ ဆီမီးကိုးေထာင္ ပူေဇာ္ပြဲရွိေနေတာ ့လူေတြက မ်ားလိုက္တာ။ ဒီရာသီကလည္း ခရီးထြက္တဲ ့ရာသီေပပဲကိုး။ ေအးကလည္းေအး၊ တည္းဖို ့ခိုဖို ့အတြက္ကို ႀကိဳးစားပန္းစား လိုက္ရွာရပါျပီ။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက တည္းလုိ ့ရတဲ ့ အေဆာင္ေတြမွာ အခန္းတစ္ခန္း လြတ္တာနဲ ့ ပထမညမွာ အဲဒီ ့မွာပဲ စုျပံဳျပီး ၆ေယာက္သား အိပ္လိုက္ရပါတယ္။


ဆက္ပါဦးမည္။ ။

Friday, January 1, 2010

ဆုေတာင္း

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကို ထားခဲ ့ျပီး ၂၀၁၀ ကိုေတာ ့ေရာက္ရွိခဲ ့ပါျပီ။ မီးပန္းေတြေဖါက္၊ မုန္ ့ေတြလုပ္စား၊ ခ်စ္သူရဲ ့လက္ေလးကိုစြဲျပီး ႀကည္နူးခဲ ့၊ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုတဲ ့ ညေလးတစ္ညလည္း ျပီးဆံုးသြားပါျပီ။ ႏွစ္ေဟာင္းရဲ ့ဝမ္းနည္းမူ ့ေတြကိုလည္း ထားခဲ ့ပါျပီ၊ အစဥ္မေျပမူ ့ေတြကိုလည္းလႊတ္ပစ္ခဲ ့ပါျပီ။ အရာရာကို ေက်ာခိုင္းျပီး ႏွစ္သစ္ရဲ ့ပထမရက္ေလးမွစ၍ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ့ေတြအျပည္ ့ ဘဝလမ္းကို အားအင္အျပည္ ့နဲ ့ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို ့လည္း အသင္ ့ျဖစ္ေနပါျပီ။ သိေသာသူမ်ား၊ မသိေသာသူမ်ား၊ ခ်စ္ေသာသူမ်ား၊ မခ်စ္ေသာသူမ်ား အရာအားလံုးေအးခ်မ္းျပီး စိတ္ခ်မ္းသာပါေစေႀကာင္း ႏွစ္သစ္ရဲ ့ပထမဆံုးရက္မွာ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ။