ကိုယ္႔အေႀကာင္း..............

ေနဝင္ခ်ိန္ေတြမ်ားေနလို႔ ေနထြက္ခ်ိန္ကို ေစာင္႔ေနသူ ……………………..
အေမွာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနလို႔ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင္႔သူ ……………….
အခ်စ္စစ္ကိုငတ္ေနလို႔ ေမတၲာေအးေအးေလးကို ေသာက္ခ်င္သူ ……………………
မ်က္ရည္ေတြေတာင္ခမ္းေနလို႔ ငိုရမွာကိုေႀကာက္ေနသူ ……………………
ေဝးရမွာစိုးရိမ္လို႔ ျပန္လာဖို႔ကိုေတာင္းတသူ ……………………….
ဘဝအတြက္ရံုးေနလို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ေတာင္ေမ႔ေနသူ ………………….

ေျခလွမ္းေတြရဲ့ေနာက္မွာ

ငါျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လွမ္းတယ္..ငါ႔ရဲ့ေျခလွမ္းေတြက ျမန္တဲ႔အခါလဲျမန္တယ္၊ ေႏွးတဲ႔အခါလဲေႏွးတယ္၊ တက္ႀကြတဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ တက္တက္ႀကြြႀကြပဲ ငါေလွ်ာက္လွမ္းတယ္...တခါတခါလဲ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်လို႔ေပါ႔။

ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ တေနရာအေရာက္ ေနာက္က တေယာက္ေယာက္ကပ္ပါလာသလို ခံစားေနရတယ္။ ခံစားလာရတယ္၊ လွမ္းေနတဲ႔ ေျခလွမ္းေလးေတြကို ခဏေလာက္ရပ္ျပီး လွည္႔ႀကည္႔လိုက္မိတယ္၊ ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ဘာဆိုဘာမွမရွိဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ငါဟာ ေရွ့ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခ႔ဲတယ္၊ ေစာနက ခံစားမူ႔ေလးကို လ်စ္လ်ဴရူျပီးေပါ႔။ ငါေပ်ာ္တဲ႔အခါေပ်ာ္တယ္၊ ငိုတဲ႔အခါငိုတယ္။ ခံစားမူ႔ေပါင္းစံုေတြ ေရာျပြန္းျပီး ေရွ့ဆက္ေနတယ္။

ရုတ္တရတ္ လမ္းခုလတ္မွာ ငါ႔ရဲ့အေရွ့မွာ အရိပ္တခု အရိပ္မည္းႀကီးတခု၊ တမ်ိဴးေျပာရရင္ အက်ည္းတန္လြန္းေသာ လူတေယာက္ လာရပ္တယ္၊ သူက ရင္းႏွီးစြာျပံဳးျပတယ္၊ သူဘယ္ေလာက္ပဲရင္းႏွီးစြာ ျပံဳးျပေနေပမယ္႔ ငါ႔ရဲ့စိတ္ကေတာ႔ သူ႔ကို တစိမ္းတေယာက္လိုပဲ၊ အဲဒီ႔အျပင္ ေႀကာက္စိတ္ေတြက တဖြားဖြား။ သူက ခ်ိဴျမိန္စြာျပံဳးျပီးငါ႔ကို ေျပာတယ္၊ မင္းကိုငါလာေခၚတာ မင္းအခု ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔ရေတာ႔မယ္တဲ႔။ ငါအလြန္အမင္းထိမ္႔လန္႔သြားတယ္၊ ဘယ္ကိုလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ ဘာအတြက္လိုက္ရမွာလဲ၊ ငါ႔မွာ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာေမးေနမိတယ္။

သူကေတာ႔ ငါ႔ကိုေပးတဲ႔အေျဖက ငါမင္းနဲ႔အတူ မင္းရဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ကပ္လိုက္လာတာ ေတာ္ေတာ္ကိုႀကာခဲ႔ပါျပီ။ မင္းကေတာ႔ ငါ႔ကိုေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲထားခဲ႔တာေလ။ မင္းငါ႔ကို သတိမထားခဲ႔တာပါ။ မင္းေနာက္ကို အျမဲလိုက္ေနက်ငါက အခုမင္းရဲ့ေရွ့မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ျပီး အျပံဳးနဲ႔ေခၚတာေတာင္ မင္းကေႀကာက္လန္႔တႀကားရွိေနပါလား။ မင္းသာ ငါ႔ကို သတိထားမိျပီး ေျခလွမ္းတိုင္းကို အေပ်ာ္ေတြ ရမက္ေတြနဲ႔ မေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ဖူးဆိုရင္ မင္းအခုခ်ိန္ငါ႔ကိုျမင္ရင္ မင္းေႀကာက္လန္႔ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းရဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းက်ိဴးျပဳခဲ႔မယ္ဆိုရင္ မင္းငါ႔ကိုေတြ႔တဲ႔အခါမွာ ျပံဳးေနႏိူင္ရမယ္ေလ။ အခုေတာ႔ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ ငါနဲ႔အတူသာလိုက္ခဲ႔ေပေတာ႔တဲ႔။

အဲဒီ႔အခ်ိန္က်မွငါေကာင္းေကာင္းနားလည္ေတာ႔တယ္၊ ေသမင္းဆိုတဲ႔အေကာင္ႀကီး၊ အရိပ္မည္းႀကီးက ငါ႔ရဲ့ေနာက္ကို တခ်ိန္လံုးလိုက္ေနခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုပဲ။ ငါေလာကႀကီးအတြက္ဘာေတြေကာင္းမူ႔ကုသိုလ္ေတြလုပ္ျပီးျပီလဲ၊ ေလာကႀကီးထဲမွာ ငါေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက အမွားေတြလား၊အမွန္ေတြလား။ အကုန္လံုးေနာက္က်ကုန္ျပီ၊ အခုေတာ႔ သူေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္သြားရေတာ႔မယ္။ လိုက္သြားရေတာ႔မယ္။

လူသားအားလံုးမေမ႔မေလ်ာ႔သင္႔တဲ႔အရာက ကိုယ္႔ရဲ့ေျခလွမ္းေတြတိုင္းမွာ ေသမင္းဆိုတာႀကီးကလဲ ကပ္လ်က္လိုက္ပါလာတယ္ဆိုတာကိုပါပဲ။ ေသမင္းႀကီးျဗဳန္းဆို ကိုယ္႔ေရွ ့မွာ လာမရပ္ခင္ ကိုယ္႔ရဲ့ေျခလွမ္းေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနေအာင္ႀကိဳးစားထားသင္႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သူေပၚလာမယ္ဆိုတာ မသိတဲ႔အတြက္ေႀကာင္႔ လွမ္းတဲ႔ေျခလွမ္းတိုင္းကို သတိေလးနဲ႔လွမ္းေနမိဖို႔လိုပါတယ္။ ေႀကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ သူနဲ႔အတူလိုက္သြားရမဲ႔အစား၊ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ပဲ သူေခၚရာကိုလိုက္သြားႏိူင္ဖို႔ႀကိဳးစားႀကရေအာင္လားေနာ္.......

မွတ္ခ်က္။ ။ တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့အေဖရုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာကို အေႀကာင္းျပဳျပီး ဒီစာေလးကို ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ ေရးလိုက္သည္။

ညည္းျခင္း

အခုရက္ပိုင္း အေတြးေတြက ဂေယာက္ဂယက္ စိတ္ဓာတ္က က်ခ်င္သလိုလို ဘာေတြက ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းကို မသိတာ။ အဲဒီေတာ႔ သိမ္းဆည္းထားရတဲ႔စကားလံုးေတြကို သြန္ခ်ပစ္ဖို႔ အိုေဟာင္းျပီျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးကို မရမက အေရာက္ျပန္လာမိတယ္။ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာႀကတယ္၊ အလိုရွိမွ ျပန္တမ္းတႀကတယ္တဲ႔၊ အခု ရီမိုးလဲ အဲလိုျဖစ္ေနျပီ၊ ကိုယ္႔စိတ္ေတြ မထိန္းထားႏိူင္ေတာ႔မွ ကိုယ္႔ရဲ့ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလး ကိုျပန္တမ္းတမိျပီး ျပန္ေရာက္လာရျပီ။ ပစ္ထားခဲ႔တာႀကာေနေပမယ္႔ ဒီေနရာေလးကို ေမ႔ေနခဲ႔ တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဒါကိုေတာ႔ ကိုယ္ကိုတိုင္ပဲ သိပါတယ္။

အခုတေလာ ညစ္ေနရတဲ႔ အေႀကာင္းကေတာ႔ လူတကာကို အေကာင္းေတြေကာ၊ အဆိုးေတြေကာ အမ်ိဴးမ်ိဴးေပးစြမ္းႏိူင္တဲ႔ ပိုက္ဆံဆိုတဲ႔ အရာပါပဲ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ လူသား အားလံုးအေပၚမွာ ညိဴ့ယူလြန္းႏိူင္ပါတယ္။ ေငြရွာရတာ အရင္ေခတ္နဲ ့အခုေခတ္နဲ ့က အပံုႀကီးကြာလာျပီဆိုတာ အကုန္လံုးလဲ သိမွာပါ။ အခု ႏိူင္ငံျခားေရာက္ လူေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေငြေစ်းက်မူ႔က စိုးမိုးလို႔ေနတယ္ေလ။ တေန႔ထက္တေန႔ က်ေနလို္က္တာ၊ ဘယ္ေသာ္အခါမွ ျပန္တက္ပါ႔မလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ေနရတာ၊ ေမာလွျပီ။ အားရစရာႀကားရတဲ႔ သတင္းကလဲ ျပန္တက္ဖို႔ မရွိေလာက္ပါဘူးတဲ႔၊ ေမာပါတယ္ဆို အေမာေဖာက္မယ္႔ သတင္းစကားပါပဲ။ ႀကာလာေတာ႔ လူက စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာျပီ။

တခါတခါ ေတြးမိပါရဲ့ ဒို႔မ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖနဲ႔ေမေမနဲ႔ ဘယ္လိုအလုပ္ေတြမ်ား လုပ္ေနက်လို႔ ငါတို႔ကို ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ ရွာေက်ြးခဲ႔ပါလိမ္႔ေပါ႔။ အခု ကိုယ္ေတြျပန္ျပီး ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္႔ အခ်ိန္က်ေတာ႔မွ ရွာရေဖြရ တာခက္လိုက္တာလို႔လဲ မညည္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လဲ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ကိုေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာ အမွန္ပါပဲ။ တလ တလ ဟိုဟာ လုိလို႔ ဝယ္ရတာနဲ႔ ဒီဟာလို လို႔ဝယ္ရတာနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္ပို႔တာရယ္၊ ကိုယ္ထမင္းစားဖို႔ရယ္၊ ရတဲ႔လစာနဲ႔ ကြတ္တိမွ တကယ္႔ကြက္တိ၊ အပို အလိုေလး စုဖို႔ေတာင္ မက်န္။ အခုလဲႀကည္႔ ပတ္စ္ပို႔ သက္တမ္းတိုးဖို႔က လာျပန္ျပီ။ ရီမိုးတို႔ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါ ျဖစ္လာျပန္ျပီ။ မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ပိုက္ဆံကို မရမက စုျပီး သံရံုးကို သြားေပးရအံုးမေပါ႔။ အင္း…. ပိုက္ဆံ ပိုက္ဆံ… ရွာရတာ ခက္သေလာက္၊ သံုးရတာေတာ႔ လြယ္တယ္။

ညည္းရမယ္ဆိုရင္ ခိုညည္းတာ ထက္ေတာင္ပိုဆိုးအံုးမယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးမွာ စိတ္ညစ္စရာေတြပဲ ေရးေနရလို႔ စာလာဖတ္တဲ႔ လူေတာင္ကိုယ္႔ရဲ့ စိတ္ညစ္မူ႔ေတြကို ကူးစက္ေနအံုးမယ္။ ဒါေပမယ္႔လဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျပလို႔မရတဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာျပႏိူင္ဖို႔အတြက္ ဒီေနရာေလးကလဲ ရီမိုးရဲ့ အေဖာ္ေကာင္းေလး တခု ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ အင္း… ဒီလိုမ်ိဴး ခံစားခ်က္ေတြကို ခ်ေရးႏိူင္ဖို႔ တီထြင္ထားတဲ႔ ပညာရွင္ေတြ၊ ဒီလိုမ်ိဴးေရးလို႔ရတယ္၊ ဖတ္လို႔ရတယ္ ဆိုတဲ႔ အသိေတြကို ေပးခဲ႔တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ ေက်းဇူးအထူးတင္ေနမိပါတယ္။ လူသားအားလံုး ရီမိုးလို စိတ္ညစ္မူ႔ေတြနဲ႔ ကင္းေဝးပါေစေနာ္……..

စိန္ေခၚမူ႔

ေလာကႀကီးက ရီရတယ္
ဟာသျပကြက္ေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခုနဲ႔ ငါ႔ကို လာကျပေနတယ္၊
မိန္းေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိခဲ႔တယ္၊
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ အိမ္မက္ေတြ ရွိခဲ႔တယ္၊
ဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ႔အတြက္ေတာ႔ တခဏတာ အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲ
ဘုရားေဟာနဲ႔ညီတဲ႔ ေလာကႀကီးက ငါ႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ကို တိုက္ခိုက္ေနေတာ႔တာပဲ
ငါကလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ရံူးလိုက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔
တဝဲလည္လည္ကိုျဖစ္ေနပါေပါ႔။
တခါတခါ ေလာကႀကီးထဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုျပီး
ေရစံုမွာေမ်ာသလို ေမွ်ာ္လိုက္ခ်င္ေပမယ္႔
အသိဥာဏ္က ထိန္းခ်ဴပ္ အေတြ႔အႀကံဳေတြက ပဲ႔ျပင္ျပီး
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေနထိုင္ခဲ႔ရတဲ႔ ကာလလဲႀကာရွည္ေနျပီ။
ေလာကႀကီးေရ….
ငါအခု ျပိဳလဲေနလဲ ျပန္ထျပီး ျပန္ေလွ်ာက္ဦးမယ္၊
နင္႔ရဲ့တိုက္ခိုက္မူ႔ေတြကို စိန္ေခၚျပီး
ငါဆက္ေေလွ်ာက္ေနဦးမယ္။
လာစမ္းပါ အလိမ္အညာေတြ၊ လာစမ္းပါ အခက္အခဲေတြ
အေမေပးထားတဲ႔ အသိဥာဏ္ အေဖ ေပးထားတဲ႔ အင္အားေတြနဲ႔
နင္႔ကိုငါ ရဲရဲႀကီး စိန္ေခၚတယ္။

၂၀၁၁ သႀကၤန္တြင္း ခံစားခ်က္

ႏွစ္သစ္ကေတာ႔ ကူးသြားျပီ။ သႀကၤန္ေရ ဆိုတာကို ထိေတာင္မထိလိုက္ရတဲ႔ဘဝ၊ တကယ္ကို ဆိုးတယ္။ ပိေတာက္ပင္ေတြရွိျပီး အပြင္႔မပြင္႔တဲ႔ႏိူင္ငံကိုေရာက္ေနေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲေပါ႔၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ပဲ ေျဖသိမ္႔ေနရတယ္။

ေႏြမွန္းမသိ၊ မိုးမွန္းမသိ၊ ေဆာင္းမွန္းမသိနဲ႔ ႏွစ္ေတြေတာ႔ အလီလီ ကူးေျပာင္းခဲ႔ပါျပီ။ သႀကၤန္အခ်ိန္မွာ လြမ္းရတဲ႔ အထဲအလုပ္က ကုလားမကတစ္ေမွာင္႔ နင္တို႔ ႏွစ္သစ္ကူးက ေရေတြကို လႊင္႔ပစ္ေနတာလားတဲ႔၊ သူ႔ကိုရွင္းရတာက တစ္မ်ိဴး၊ စိတ္ပ်က္တယ္။

သႀကၤန္တြင္း ေလးရက္ေလာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳးစားပမ္းစား ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္။ တကယ္ကို လြမ္းေနရလို႔၊ အေရးထဲ အဲဒီ႔ရက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြက လာမ်ားေနလိုက္ေသးတယ္။ အလုပ္ေတြကမ်ား စိတ္ကလည္းေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး၊ ဒီအခ်ိန္ဆို ငါ႔ေဘာ္ေဘာ္ေတြ ဘယ္မွာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနႀကျပီ၊ ဒီလိုအေတြးေတြကလည္း ေျခာက္လွန္႔ေသးရဲ့။ အင္တာနက္ကေန ဆိုဒ္တစ္ခ်ိဴ ႔က တင္တဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ႀကည္႔ျပီး ေျဖသိမ္႔ခဲ႔ရတယ္။

ပိေတာက္ပန္းပြင္႔ရင္ ဘုရားမွာ ကပ္ေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ပူဆာထားေသးတယ္၊ ပိေတာက္ပန္းကလည္း အခုခ်ိန္ထိ မပြင္႔ေသးဘူးနဲ႔တူတယ္၊ မိုးေမွ်ာ္ေနႀကတယ္ဆိုပဲ၊ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ကိုေတာင္ မွတ္မိပါ႔မလားလို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ေတြးမိတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ေပ်ာ္ေနႀကတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ အဲဒီ႔အခ်ိန္ေတြကို ကုန္တာျမန္တယ္၊ ကုန္မွာေႀကာက္ေနႀကမွာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ျမန္ျမန္ကုန္ပါေစ ဆုေတာင္းမိေနတာ။ လြမ္းရတာေမာလို႔။ ေတာ္ေတာ္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ေနာ္….

ကိုယ္႔ရဲ့ အျဖစ္ကေတာ႔ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ကို အလုပ္ပိတ္ရက္ေလးနဲ႔တိုးလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးသြားမယ္ဆိုျပီး အစ္မအိမ္မွာသြားအိပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ႔တာ၊ တကယ္တမ္း သြားမယ္႔ေန႔ေရာက္ေတာ႔ အစ္မေနတဲ႔ ေနရာမွာ မေလးရွားရဲ့ ထိပ္တန္း ေအာ္ လို႔ေခၚႀကတဲ႔ ေအာ္ပရာစီေတြနဲ႔ရဲေတြ ဝင္စစ္ေနလို႔ပါတဲ႔၊ အစ္မက မလာခဲ႔နဲ႔ေတာ႔တဲ႔၊ ကိုယ္က အမွန္ဆိုေပမယ္႔ အဲဒီ႔ ေအာ္ေတြကိုေတာ႔ ေႀကာက္တယ္။ အိမ္ထဲေတြကို တံခါးေခါက္ျပီးလဲစစ္တယ္။ အဲဒီ႔မွာ သြားအိပ္လို႔ အဲလိုမ်ိဴးမ်ား စစ္တာနဲ႔ ႀကံဳရင္ လိပ္စာမတူလို႔ဆိုျပီး ရစ္ တာခံရမွာ စိုးလို႔ဆိုျပီး အစ္မက လာမအိပ္နဲ႔ေတာ႔တဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားခ်င္တာေတာင္ အဲလို အဖ်က္ေတြကရွိေသးတယ္။

အဲဒါနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပီး ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီ႔လိုမ်ိဴး ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုခဲ႔တယ္။ ပံုမွန္ အခ်ိန္ဆိုလည္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေပမယ္႔ သႀကၤန္အခ်ိန္ဆို ပိုလို႔လြမ္းမိတာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ပဲ ညွင္းဆဲေနမိတာလား မသိပါဘူး။ ဒါကေတာ႔ ရီမိုးရဲ့ သႀကၤန္တြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ႔တဲ႔ ခံစားခ်က္ တစ္ခ်ိဴ ႔ ေပါ႔ေလ။ ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ စိုးလို႔ စကားလံုးအျဖစ္ခ်ေရးျပီး ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးမွာ လာသိမ္းထားတာပါ။

ရီမိုး ႏွင္႔ blog

blog ကေရးခ်င္ အခ်ိန္ကမရွိ
အိမ္က်ေရးရန္ ရည္ရြယ္ျပန္ေသာ္
လက္ပ္ေတာ႔ကမရွိ
အလုပ္တြင္လည္း ခိုးဖြင္႔ရသျဖင္႔
ကိုယ္႔ blog ကိုပင္ ဖြင္႔ႀကည္႔မရ
သူမ်ား blog လည္ဖို႔ဆိုလွ်င္
ပိုလို႔ဆိုးသည္...
ဒီလိုႏွင္႔ပင္
blog ေလာက အဆက္ျပတ္ခဲ႔
၃လႀကာျပီ။ ။
ယေန႔တြင္ေတာ႔
မန္နင္ဂ်ာလစ္ အလုပ္လဲပါးတုန္း
သူမ်ား blog လည္မည္စိတ္ကူး
ကိုယ္႔ blog ကို ျပန္လည္ဖြင္႔ႀကည္႔
ေဟာင္းႏြမ္းစျပဳ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ ျဖစ္ေနရွာေသာ
ကိုယ္ပိုင္ေနရာ၊ ကိုယ္႔စာမ်က္ႏွာေဟာင္းေဟာင္း
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိ
ထုိအခ်ိန္တြင္ ငါ၏စိတ္တြင္
ေရးခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚကာ
စာရြက္တစ္ရြက္ အလ်င္အျမန္ေကာက္ယူ
ေရာက္တက္ရာရာ ခ်ေရးအျပီး
blog ေပၚသို႔ ကဗ်ာမဆန္ စာမဆန္သည္႔
ပို႔စ္ေလးတစ္ခု တင္လိုက္ႏိူင္သည္။ ။
ထုိအခ်ိန္တြင္သာ
မန္နင္ဂ်ာ ျပန္အလာ
စာခိုးေရးသည္ ျမင္သြားပါမူ
အဆူအဆဲ ခံရအံုးမည္
မုခ် မလြဲေပသတည္း။ ။