စြဲထင္က်န္ေနေသာ ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဴ ့(၂)

ပထမညမွာ ထမင္းစားမယ္ဆိုေတာ့ ထမင္းစားတန္းဘက္ကို က်မတို ့ဆင္းလာႀကပါျပီ။ ညတျဖည္းျဖည္းေလး ေမွာင္လာတာနဲ ့အတူ အေအးဓာတ္ကလည္း လူကိုလႊမ္းမိုးစျပဳလာပါျပီ။ ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားေတြပီပီ အေအးဒဏ္ကို အံတုဖိ့ို ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲတဲ ့အရာတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေႀကာင္ ့ ပါလာတဲ ့ အေႏြးထည္ေတြကို အေပၚကထပ္ဝတ္ျပီး ဟန္ေရးစျပပါျပီ။ ထမင္းစားတန္းေရာက္ေတာ ့ ဟိုဆိုင္ကေခၚ ဒီဆိုင္ကေခၚနဲ ့ ဘယ္ကိုသြားလို ့သြားရမယ္မွန္းလည္းမသိ၊ ဒါနဲ ့ေတြ ့တဲ ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုဘဲဝင္လိုက္ပါတယ္။ အခန္းထပ္ရွာဖို ့ကလည္း လုပ္ရေသးတယ္ေလ။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက အေဆာင္ေတြက ပိုက္ဆံကေစ်းႀကီးတယ္ဆိုေတာ ့ ၂ရက္ေလာက္တည္းဖို ့ကို မတက္ႏိုင္ႀကဘူးေလ။ ဒီေတာ ့ထမင္းဆိုင္ေတြဆီမွာ အခန္းလြတ္ရွိမရွိ စနဲနာရပါတယ္။ အဲ ကံေကာင္းခ်င္ျပန္ေတာ ့ကိုယ္ဝင္စားတဲ ့ထမင္းဆိုင္မွာ မနက္ဆိုျပန္မယ္ ့အဖြဲ ့တစ္ဖြဲ ့ရွိပါတယ္တဲ ့။ အေတာ္ပဲဆိုျပီး အဲဒီ ့အဖြဲ ့ေနတဲ ့အခန္းကိုပဲ ႀကိဳတင္ျပီးေနရာဦးထားလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးလဲ စိတ္ခ်သြားရျပီဆိုေတာ ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဘုရားရွိခိုးႀကဖို ့ ထြက္လာႀကပါတယ္။


ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာလည္း ဘုရားဝတ္ျပဳေနႀကတဲ ့လူေတြကလည္းမနဲမေနာပဲဆိုေတာ ့ ကိုယ္ေတြလည္း ဘုရားဝတ္ျပဳဖို ့ေနရာတစ္ေနရာေလးရွာျပီး ဝတ္ျပဳျဖစ္ပါတယ္။ အာလံုးဘုရားဝတ္ျပဳျပီးေတာ ့ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ စကားေျပာဖို ့အစဥ္ေျပမယ္ ့တစ္ေနရာကိုရွာျပီး ထိုင္ျဖစ္ႀကပါတယ္။ ေနာက္ေန ့အစီအစဥ္ ကိုသူငယ္ခ်င္းက စတင္ျပီးေျပာပါတယ္။ ေရတံခြန္ ကိုသြားမွာပါတဲ ့။ အားလံုးကလည္း သေဘာတူႀကပါတယ္။ ျပီးေတာ ့ ညအေမွာင္မွာ မီးထိန္ထိန္လင္းျပီး ေရႊေရာင္အျပည္ ့ဖံုးလႊမ္းေနတဲ ့ က်ိဴက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမွာ္ရတာ ႀကည္ႏူးစရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေဆာ ့တဲ ့ကေလးေတြကလည္းေဆာ ့၊ မိသားစုေတြ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ ့ စကားေတြေျပာေနႀကသူေတြလည္းရွိ၊ လူငယ္ေတြကလည္း ကိုယ္ ့အဖြဲ ့နဲ ့ကိုယ္ ဟိုတစ္ဖြဲ ့ဒီတစ္ဖြဲ ့၊ အဲဒီ ့လူငယ္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ေတြကလည္း အပါအဝင္ေလ။ က်မတို ့အဖြဲ ့မွာေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ဆီကြဲေနသည္။ ကြဲေနသည္ဆိုတာက ႏွစ္ေယာက္ဆီစကားေျပာေနႀကခ်င္းပင္။ က်မ ႏွင္ ့ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေတာ ့အေတြးကိုယ္စီနဲ ့ပါ။ စကားလည္း သိပ္မေျပာျဖစ္ႀကပါ။ က်မကေတာ ့ ဒီလိုေနရာ၊ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ၊ ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြကို ေအးျမတဲ ့ေလေအးေလးနဲ ့အတူျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုင္ျပီးေငးေနရတာကိုႏွစ္သက္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္သူငယ္ခ်င္းလည္းအဲလိုခံစားေနပံုရသည္က်မ အစ္မႏွင္ ့သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ ့ဘာေတြေျပာေနႀကမွန္းမသိ။


က်မတို ့ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကသူငယ္ခ်င္းလိုတြဲေသာ ညီအစ္မမ်ားဆိုမမွားပါဘူး။ ဒါေႀကာင္ ့သူ ့ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းဟုသာသံုးႏူန္းျပီးေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သြားႀကတဲ ့အားလံုးထဲမွာ က်မကအငယ္ဆံုးပါ။ ဒါေႀကာင္ ့က်မကိုေတာ ့သူတို ့အားလံုးက ဦးစားေပးႀကပါတယ္။ အခုလည္း က်မက အဲလိုေလးခဏေလာက္ထိုင္ႀကည္ ့ခ်င္သည္ဟု ပူစာလို ့ ေအးရသည္ ့ႀကားထဲမွ သူတို ့ေတြလိုက္ထိုင္ေပးေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ခရီးပန္းလာသျဖင္ ့ အိပ္ခ်င္ေနသူကိုပင္္ေပးမအိပ္ပဲ ဲဇြတ္ေခၚျပီးထိုင္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအစ္မက အေအးဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ ့သျဖင္ ့ အိပ္ခန္းသို ့ ျပန္ျဖစ္ခဲ ့ပါတယ္။ အိပ္ခန္းသို ့ေရာက္ေတာ ့ အထုပ္ေလးေတြျခားျပီး ေမာပန္းလာသမွ်ကို အိပ္စက္ျခင္းျဖင္ ့အနားယူလိုက္ပါသည္။


ေနာက္တစ္ေန ့ မိုးလင္းေတာ ့ က်မ၏ ေျခေထာက္၊ (ဒူးေခါင္းဟုေျပာလွ်င္ပိုမွန္ေပမည္) အလြန္အမင္းကို နာက်င္ေနပါသည္။ တစ္ညလံုးလဲ အိပ္လို ့မရေအာင္ကို ကိုက္ခဲ ေနပါသည္။ မနက္ကို ေရတံခြန္ သြားပါမယ္ဆိုမွ အဲလိုျဖစ္ေတာ ့ စိတ္ထဲ ငိုခ်င္လာျပီ။ တစ္ေယာက္ထဲလဲ မေနခဲ ့ခ်င္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ ့သြားမယ္လို ့ရည္ရြယ္ျပီးမွေတာ ့ ရေအာင္ေတာ ့သြားမယ္ေပါ ့။ နင္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ႏိုင္မလားတဲ ့။ ကိုယ္ကလည္း သြားခ်င္ေနသည္။ ကိုယ္ ့ေႀကာင္ ့သူမ်ားေတြမသြားရပဲျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးရိမ္သည္။ သူတို ့ကလည္း ကိုယ္ ့ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ ့ႏိုင္၊ ဒါနဲ ့ရတယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေနာက္ကေန လိုက္လာမယ္ဆိုျပီး ေရတံခြန္ ခရီးကို မနက္စာစားအျပီး စတင္ျပီး ခရီးဆက္ပါျပီ။


ကိုယ္ကေျခေထာက္နာေနေတာ ့ ေနာက္ဆံုးမွာေပါ ့ စလာလာခ်င္းတုန္းကေလာက္ စိတ္ထဲတြင္ မေပ်ာ္ေတာ ့သေရာင္ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကေတာ ့ ကိုယ္ႏွင္ ့ပံုမွန္ေလွ်ာက္သလို လိုက္ေလွ်ာက္ေပးသည္။ ေရတံခြန္လမ္းခရီးက ေတာလမ္းခရီးကိုသြားရသျဖင္ ့ အခက္အခဲေလးေတြႏွင္ ့သြားေနရသည္။ ဒါေပမယ္ ့ေမာလာလွ်င္နားလိုက္ လမ္းမွာ ဆိုင္ေလးေတြကိုေတြ ့ရင္ ဖရဲသီးဝယ္စားလိုက္၊ ေရဝယ္ေသာက္လိုက္ႏွင္ ့ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ေရတံခြန္ထံမွ ေရက်သံေတာင္ႀကားလာရျပီ။ ေရက်သံႀဲကားေလ လူကအဲဒီ ့ေနရာကိုျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္ေလ၊ ေျခေထာက္ကနာတာႏွင္ ့ေတာ ့ေတြ ့ေနေလျပီ။ ေရတံခြန္ကို ကိုယ္ ့ထက္ေစာျပီး ေရာက္လို ့ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ႀကတဲ ့လူေတြကလည္း ေရာက္ခံနီးေနျပီ၊ အားတင္းထားကြ ဆိုျပီး ေျပာေျပာသြားေတာ ့ ေမာေနေပမယ္ ့ အားတက္သြားရေသးသည္။


ေဟာ… အခုေတာ ့ေတြ ့ပါျပီ။ အႀကားနဲ ့တင္မဟုတ္ အျမင္နဲ ့ပါျမင္ရပါျပီ။ မတ္ေစာက္ေစာက္ေတာင္ႀကီးေပၚမွ တေဝါေဝါက်ေနေသာေရေတြ၊ ေရေငြ ့နဲ ့အတူ ေအးစိမ္ ့စြာ တိုက္ခတ္ေနတဲ ့ေလ၊ တိုးတိုးေလးေအာ္ေနတဲ ့ ငွက္ကေလးေတြ၊ ေရတံခြန္တြင္ ေရခ်ိဴးျပီး၊ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ေဆာ ့ကစားေနႀကေသာ လူမ်ား၊ ကဲ.. ကိုယ္တို ့ေတြလည္းေရထဲ သို ့ဆင္းရန္အခ်ိန္္တန္ေလျပီ။ ေရထဲလည္းဆင္းေရာ ေအးစိမ္ ့ေနတဲ ့ ေရကေျခေထာက္မွေနျပီး လူ ့တစ္ကုိယ္လံုးကို ျဖန္ ့က်ဲသြားေလသည္။ ထူးဆန္းသည္က နာေနေသာေျခေထာက္သည္ ေရထဲသို ့ဆင္းလိုက္သည္ႏွင္ ့ လံုးဝကို မနာေတာ ့ေပ။ ဓာတ္ပံုေတြစိတ္ႀကိဳက္ရိုက္ တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ စေနာက္ျပီးေတာ ့ ေတာင္ေပၚသို ့ ျပန္တက္ရေတာ ့သည္။


အျပန္လမ္းတြင္ အလာေလာက္ေျခေထာက္က မနာေတာ ့သျဖင္ ့ ခရီးျမန္ျမန္တြင္ေလသည္။ ေရတံခြန္လမ္းသည္ အဆင္းထက္ အတက္ကပိုျပီး ခက္ခဲျပီး ေမာသည္။ ေနဝင္ခံနီး အခ်ိန္မွ ေတာင္ေပၚသို ့ေရာက္ေလသည္။ အခန္းျပန္ ေရမိုးခ်ိဴးျပီး အခန္းလဲဖို ့အတြက္ အထုပ္အပိုးျပန္ျပင္ျပီး၊ အခန္းေရႊ ့ေျပာင္းရေလသည္။ ေျခေထာက္က အနည္းငယ္သက္သာေပမယ္ ့ ညဘက္ အေအးဒဏ္ေႀကာင္ ့ ျပန္ျပီးနာလာခဲ ့သည္။ ေအာ္..ရီမိုးျပည္ ့တို ့မ်ား ဘုရားဖူး ထြက္တာေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မရွိ အနာေလးနဲ ့ပါလားေနာ္…..

ဆက္ပါဦးမည္။ ။