ကိုယ္ ခ်စ္ေသာသူမ်ား.....

”တီ..တီ…တီ…တီ”
အဆက္မျပတ္ျမည္ေနေသာ ဖုန္းသံေႀကာင္႔ က်မ အိပ္ယာမွ ႏိူးသြားခဲ႔သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ နည္းနည္းရူပ္သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သူ႔ ဖုန္းလဲ၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင္႔ က်မဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ႀကည္႔မိပါတယ္။ ”သူ” အခ်ိန္ကို ႀကည္႔မိေတာ႔ မနက္ ၄နာရီ၊ သူ ဒီအခ်ိန္ႀကီးတစ္ခါမွ ဖုန္းမေခၚတက္၊ ဘာလို႔ဖုန္းေခၚတာပါလိမ္႔၊ က်မ စိုးရိမ္သြားသည္။

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်မဖုန္းျပန္ေခၚမည္အလုပ္၊ သူ႔ရဲ့ မတ္ေဆ႔ခ်္ ေလးဝင္လာသည္။ သူ႔ အစ္မ၊ ေယာက်္ားဆံုးသြားပါသည္တဲ႔။ သူ႔ အေမဖုန္းလွမ္းဆက္လို႔ သူသိရသည္တဲ႔။ မနက္ေစာေစာ ႀကားလိုက္ရသည္႔သတင္းမွာ မေကာင္းပါ။ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ သူ လည္းေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။ ထို႔ေႀကာင္႔သာ က်မဆီသို႔ ဒီလိုအခ်ိန္ကို သူဖုန္းေခၚျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေတာ္ယံု ဆိုသူဒီလို မေခၚ မနက္မိုးလင္းမွသာ သူမတ္ေဆ႔ခ်္ေလးပို႔ျပီး ေျပာေနက်၊ ထို႔ေႀကာင္႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို က်မ ဘယ္လိုစကားလံုးမ်ိဴးရွာျပီး အားေပးရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ အလ်င္အျမန္စဥ္းစားေနလိုက္သည္။

က်မ သူ႔ကိုျပန္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခိုင္းသည္။ မနက္ေစာေစာ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္ဖို႔ႏွင္႔ သူ႔ အစ္မကို ႏွစ္သိမ္႔ေပးဖို႔ က်မ အႀကိမ္ႀကိမ္ သူ႔ကိုမွာသည္။ သူ ကက်မကို ေတာင္းပန္သည္၊ က်မ အိပ္ေနသည္ကို သူႏိူးမိတဲ႔ အတြက္တဲ႔။
က်မ စိတ္ထဲတြင္ေတာ႔ ေက်နပ္သည္… သူ စိတ္ညစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ က်မကို သူတမ္းတတဲ႔ အတြက္ပါ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ က်မရွိေနသည္ကို က်မ သိခြင္႔ရခဲ႔လို႔ က်မေက်နပ္သည္။ ဘာလို႔လဲဆို က်မ သူ႔ကိုခ်စ္သည္ေလ။

က်မ သူ႔ကို ေမးမိသည္၊ သူ႔ရဲ့ အစ္မ အသက္ကဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲေပါ႔။ ၃၅ ဝန္းက်င္ေလာက္တဲ႔….. ခေလး ၃ေယာက္လည္း က်န္ခဲ႔ေသးသည္။ ခေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးသည္။ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ဆိုတဲ႔ ဘဝကို ခံယူရျပီ။ က်မ စဥ္းစားမိသည္၊ လူေတြဟာ ကိုယ္ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ သူေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ခြဲခြာသြားႀကမလဲဆိုတာ မသိႏိူင္ႀကပါဘူး။ အတူ ရွိေနတုန္းေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်စ္ျမတ္ႏိူးေနဖို႔ ကအဓိကက်တယ္ဆိုတာကို က်မ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ႔ရတယ္။ သူ႔အစ္မအေပၚလည္း ဂရုဏာသက္မိတယ္။ သူ႔ ကိုေတာ႔ သူ႔အစ္မနဲ႔ ခေလးေတြကို အရင္ကထက္ပိုျပီးဂရုစိုက္ဖို႔ က်မ အတန္တန္မွာေနမိတယ္။

က်မ ခ်စ္ရတဲ႔ သူေတြနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဴးခြဲခြာရမယ္ဆိုရင္ေကာ က်မခံႏိူင္ရည္ရွိပါ႔မလား။ ဒီတေလာအတြင္း က်မ အမ်ားႀကီးနားလည္သြားသလို၊ အမ်ားႀကီးလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်မေႀကာက္တယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူတိုင္းႀကံဳေတြ႔ရတဲ႔ အရာေတြဆိုေပမယ္႔၊ က်မ ခ်စ္တဲ႔ သူေတြကို က်မဘာမွလုပ္မေပးလိုက္ရပဲ၊ ေလာကႀကီးထဲက မထြက္သြားခ်င္။


ထို႔ေႀကာင္႔ မိဘကိုလည္း သားသမီး ဝတ္တရား မပ်တ္ကြက္ေအာင္ေစာင္႔ေရွာက္မယ္၊ သူ႔ အေပၚအျမဲ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္လုပ္ခဲ႔ ေသာက်မ၏စိတ္ကို က်မ အျမန္ဆံုးျပင္ျပီး၊ သူ႔ကိုအရင္ကထက္ပိုျပီးခ်စ္မယ္၊ သူ႔အေပၚကိုလည္းအရင္ကထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ေနမယ္၊ က်မ ရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း အရင္ကထက္ ပိုေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမယ္… လို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။

သူကလည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္ျပီးေတာ႔ က်မလိုမ်ိဴးမ်ားေတြးမိသလားေတာ႔ မေျပာတက္ သူ အရင္ကထက္ပိုႏူးညံ႔လာသည္။ က်မကိုလည္း အရင္ကထက္ပိုဂရုစိုက္လာသည္။ သူ႔ရဲ့ မိသားစုအေပၚတြင္လည္း ပိုဂရုစိုက္ လာသည္ဟု က်မ ယူဆသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးတစ္ခုထဲကေန က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရလာတဲ႔ အက်ိဴးေက်းဇူးေလးေတြပါ။


သူ႔အစ္မအခု ခံစားရေသာေဝဒနာအတိုင္း က်မထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရသျဖင္႔ ဒီ ပို႔စ္ ေလးကို ေရးျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးလဲ ကိုယ္ ခ်စ္ေသာသူမ်ား အေပၚ ယခင္ကထက္ ပိုျပီးခ်စ္ႏိူင္ႀကပါေစ........

(၁၅ / ၀၈ / ၂၀၁၀)