ေျခလွမ္းေတြရဲ့ေနာက္မွာ

ငါျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လွမ္းတယ္..ငါ႔ရဲ့ေျခလွမ္းေတြက ျမန္တဲ႔အခါလဲျမန္တယ္၊ ေႏွးတဲ႔အခါလဲေႏွးတယ္၊ တက္ႀကြတဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ တက္တက္ႀကြြႀကြပဲ ငါေလွ်ာက္လွမ္းတယ္...တခါတခါလဲ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်လို႔ေပါ႔။

ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ တေနရာအေရာက္ ေနာက္က တေယာက္ေယာက္ကပ္ပါလာသလို ခံစားေနရတယ္။ ခံစားလာရတယ္၊ လွမ္းေနတဲ႔ ေျခလွမ္းေလးေတြကို ခဏေလာက္ရပ္ျပီး လွည္႔ႀကည္႔လိုက္မိတယ္၊ ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ဘာဆိုဘာမွမရွိဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ငါဟာ ေရွ့ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခ႔ဲတယ္၊ ေစာနက ခံစားမူ႔ေလးကို လ်စ္လ်ဴရူျပီးေပါ႔။ ငါေပ်ာ္တဲ႔အခါေပ်ာ္တယ္၊ ငိုတဲ႔အခါငိုတယ္။ ခံစားမူ႔ေပါင္းစံုေတြ ေရာျပြန္းျပီး ေရွ့ဆက္ေနတယ္။

ရုတ္တရတ္ လမ္းခုလတ္မွာ ငါ႔ရဲ့အေရွ့မွာ အရိပ္တခု အရိပ္မည္းႀကီးတခု၊ တမ်ိဴးေျပာရရင္ အက်ည္းတန္လြန္းေသာ လူတေယာက္ လာရပ္တယ္၊ သူက ရင္းႏွီးစြာျပံဳးျပတယ္၊ သူဘယ္ေလာက္ပဲရင္းႏွီးစြာ ျပံဳးျပေနေပမယ္႔ ငါ႔ရဲ့စိတ္ကေတာ႔ သူ႔ကို တစိမ္းတေယာက္လိုပဲ၊ အဲဒီ႔အျပင္ ေႀကာက္စိတ္ေတြက တဖြားဖြား။ သူက ခ်ိဴျမိန္စြာျပံဳးျပီးငါ႔ကို ေျပာတယ္၊ မင္းကိုငါလာေခၚတာ မင္းအခု ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔ရေတာ႔မယ္တဲ႔။ ငါအလြန္အမင္းထိမ္႔လန္႔သြားတယ္၊ ဘယ္ကိုလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ ဘာအတြက္လိုက္ရမွာလဲ၊ ငါ႔မွာ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာေမးေနမိတယ္။

သူကေတာ႔ ငါ႔ကိုေပးတဲ႔အေျဖက ငါမင္းနဲ႔အတူ မင္းရဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ကပ္လိုက္လာတာ ေတာ္ေတာ္ကိုႀကာခဲ႔ပါျပီ။ မင္းကေတာ႔ ငါ႔ကိုေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲထားခဲ႔တာေလ။ မင္းငါ႔ကို သတိမထားခဲ႔တာပါ။ မင္းေနာက္ကို အျမဲလိုက္ေနက်ငါက အခုမင္းရဲ့ေရွ့မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ျပီး အျပံဳးနဲ႔ေခၚတာေတာင္ မင္းကေႀကာက္လန္႔တႀကားရွိေနပါလား။ မင္းသာ ငါ႔ကို သတိထားမိျပီး ေျခလွမ္းတိုင္းကို အေပ်ာ္ေတြ ရမက္ေတြနဲ႔ မေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ဖူးဆိုရင္ မင္းအခုခ်ိန္ငါ႔ကိုျမင္ရင္ မင္းေႀကာက္လန္႔ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းရဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းက်ိဴးျပဳခဲ႔မယ္ဆိုရင္ မင္းငါ႔ကိုေတြ႔တဲ႔အခါမွာ ျပံဳးေနႏိူင္ရမယ္ေလ။ အခုေတာ႔ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ ငါနဲ႔အတူသာလိုက္ခဲ႔ေပေတာ႔တဲ႔။

အဲဒီ႔အခ်ိန္က်မွငါေကာင္းေကာင္းနားလည္ေတာ႔တယ္၊ ေသမင္းဆိုတဲ႔အေကာင္ႀကီး၊ အရိပ္မည္းႀကီးက ငါ႔ရဲ့ေနာက္ကို တခ်ိန္လံုးလိုက္ေနခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုပဲ။ ငါေလာကႀကီးအတြက္ဘာေတြေကာင္းမူ႔ကုသိုလ္ေတြလုပ္ျပီးျပီလဲ၊ ေလာကႀကီးထဲမွာ ငါေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက အမွားေတြလား၊အမွန္ေတြလား။ အကုန္လံုးေနာက္က်ကုန္ျပီ၊ အခုေတာ႔ သူေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္သြားရေတာ႔မယ္။ လိုက္သြားရေတာ႔မယ္။

လူသားအားလံုးမေမ႔မေလ်ာ႔သင္႔တဲ႔အရာက ကိုယ္႔ရဲ့ေျခလွမ္းေတြတိုင္းမွာ ေသမင္းဆိုတာႀကီးကလဲ ကပ္လ်က္လိုက္ပါလာတယ္ဆိုတာကိုပါပဲ။ ေသမင္းႀကီးျဗဳန္းဆို ကိုယ္႔ေရွ ့မွာ လာမရပ္ခင္ ကိုယ္႔ရဲ့ေျခလွမ္းေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနေအာင္ႀကိဳးစားထားသင္႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သူေပၚလာမယ္ဆိုတာ မသိတဲ႔အတြက္ေႀကာင္႔ လွမ္းတဲ႔ေျခလွမ္းတိုင္းကို သတိေလးနဲ႔လွမ္းေနမိဖို႔လိုပါတယ္။ ေႀကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ သူနဲ႔အတူလိုက္သြားရမဲ႔အစား၊ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ပဲ သူေခၚရာကိုလိုက္သြားႏိူင္ဖို႔ႀကိဳးစားႀကရေအာင္လားေနာ္.......

မွတ္ခ်က္။ ။ တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့အေဖရုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာကို အေႀကာင္းျပဳျပီး ဒီစာေလးကို ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ ေရးလိုက္သည္။